Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (32)

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende verhalen die deze week gedeeld zijn.

Hélène Willems - Dreiging

17 september
‘Ik krijg het gewoon koud, als ik naar dit schilderij kijk.'
‘Hoezo?'
‘Kijkt u toch eens, wat een dreigende sfeer dit schilderij uitstraalt, die zwarte lucht, net of ieder moment het geweld kan losbarsten.'
‘Tja, maar dat is toch typisch de stijl van Carel Willink.'
‘Dat weet ik wel, maar u moet dit schilderij wel in de juiste context plaatsen.'
‘Hoe bedoelt u?’
‘Hij heeft dit doek in 1934 geschilderd, als waarschuwing voor de opkomst van Hitler.'
‘O, ik dacht aan een flinke regenbui.'
‘Blijft actueel, dit schilderij.'
‘Gaat het dan regenen?’

Dave Huygen

17 september
‘Maak me wakker als je klaar bent.’
Hij keek haar aan met een rode kop en een reutelende ademhaling.
‘Je bent de liefste,’ zei ze met gesloten ogen.
‘Zo is het wel makkelijk,’ hijgde hij terwijl hij verder pompte.
‘Jaaa,’ kreunde hij opgelucht waarna hij een paar keer diep inademde, zijn rug strekte en trots naar het zwembad keek dat hij voor zijn dochter opgeblazen had.

Frans van der Eem - Het gonzen van de dood

18 september
Eerst zijn er maar een paar vliegen. Verkenners. Ze hangen trillend boven mijn door de granaatscherven opengescheurde buikholte, die gevuld is met nog niet geronnen bloed. Als versplinterd glas fonkelend in het zoeklicht van de helikopter buiten het verbrijzelde raam. Pijn kerft door mijn onderlichaam en baant zich feilloos een pad langs nog niet weggerukte zenuwbanen.
Het zoemende geluid in mijn oren neemt toe. Ik denk eerst dat de helikopter dichterbij komt, hopelijk voor het genadeschot. Maar dan zie ik de vliegen opwolken van de bedorven etensresten waarop ik de afgelopen weken heb geteerd. Het zoeklicht gaat uit.

Gijs Smit - Zakdoek

20 september
‘Pap, waar heb ik mijn zakdoek gelaten?’ Typisch een vraag van mijn puberzoon.
‘Pak maar een schone uit de kast.’
‘Nee,’ zei hij, terwijl hij de kamer binnenliep. ‘Ik moet hem vinden. Ik heb mijn neus erin laten zitten.’
Ik keek hem aan. ‘Haal je hand weg!’
Hij haalde zijn hand weg, zodat ik zijn gezicht zag. Ik kon niet anders dan hem smakelijk uitlachen. ‘Ga maar goed zoeken,’ bemoedigde ik hem. ‘Je vindt hem vast wel!’

Nancy Bastiaans-Lommen - Scheiding

20 september
Hoe lang is het geleden dat ik je voor het laatst echt zag? Ik weet het weer. Twee jaar geleden nam ik je mee naar huis ook al had ik zo mijn twijfels. Dat lag niet aan jou. Ik vond mezelf niet goed genoeg, net te dik.
Ik was alleen met mezelf bezig en verwaarloosde je. Nu ben ik gelukkig ook al is dat net te dik uitgegroeid tot veel te dik, voor jou dan. We zijn uit elkaar gegroeid, ik moet je laten gaan.
Jij blijft niet lang alleen geloof me. Het prijskaartje hangt nog aan je mouw.

Voor meer ultrakorte verhalen en om je eigen verhaal te delen: ga naar de Facebookgroep.