De waarheid is onleefbaar

In Schrijven Magazine nummer 4 van 2015 staat een artikel over P.F. Thomése. Hier volgt de rest van het artikel. Bestel het nummer hier na.

Net zoals mijn doden in mij zijn blijven wonen. Iemand houdt lijfelijk gezien wel op te bestaan, maar blijft doorleven in je gedachten. Een van de lelijkste woorden in de Nederlandse taal, rouwverwerking, suggereert dat het een soort verteringsmechanisme is en dat je het verdriet uitschijt. Je bent er vanaf en trekt het door. In werkelijkheid worden de doden deel van je. Toen mijn kind doodging, ging mijn vader ook nogmaals dood.
‘Martin is trouw aan zijn rouw, wil zijn rouw niet loslaten, want dan moet hij zijn vader ook loslaten. Het is als het wentelen in liefdesverdriet, paradoxaal genoeg ben je dan toch nog verbonden met je voormalige geliefde. De vader leeft in Martins gedachten, en verder is hij nergens en overal. Hij is uit de tijd gevallen. Op de rivier in Afrika is de vader ineens prominent aanwezig, onverhoeds, zonder de mogelijkheid tot verdediging.’
Martin krijgt in de binnenlanden sterk de behoefte om het lot in eigen hand te nemen, om de wereld weer compleet te maken. ‘Vanuit het perspectief dat ik schets, maakt het niet uit of je rebelleert tegen het lot of niet, het lot trekt zich van jou niets aan. Er zijn zoveel factoren die meespelen en wij leven in de illusie dat wij heersen over ons leven. Martin wil ingrijpen, wil het weer goed maken. We hebben altijd het gevoel dat het wel goed komt. Dat zelfbedrog hebben we nodig. De hele maatschappij is een wederzijds overeengekomen bedrog. De waarheid is onleefbaar.’