De meest opvallende UKV's van deze week

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn. Ook zetten we het verhaal met de meeste likes in de spotlight. Deze week is dat Willem Olierook met Sierlijk.

 
Willem Olierook - Sierlijk

30 oktober 

Hij wilde aardig gevonden worden. Meer niet. 
Dat af en toe iemand naar hem glimlachte. Een knipoog, een aai over z’n bol. 
In plaats daarvan keken ze hem vuil aan, kreeg hij scheldwoorden naar z’n hoofd. 
Oudere jongens die stenen naar hem gooiden als hij voorbij fietste. 
Kleine meisjes die giechelden wanneer hij danste op het schoolplein.
Ouders die hun kinderen kwamen ophalen, smoesten met elkaar. 
De muziek die in zijn hoofd klonk dwong hem om te bewegen. 
Waar hij ook was en wie er ook keken, hij moest. 
Waarom snapte niemand dat nou?! 
Zijn laatste sprong. Zo sierlijk.

Remke Jansen - Niets beters te doen

30 oktober

Als koeien niet voldoende slapen, worden ze chagrijnig, had Marco op de radio gehoord.
Dat wilde hij weleens zien.
Van zonsondergang tot zonsopgang verschanste hij zich in het weiland van boer Jaspers en hield Bella in de smiezen.
Iedere keer wanneer ze in slaap viel, ging hij naast haar staan, maakte een toeter van zijn handen en riep keihard 'boe!' in haar oor. 
Bella onderging de kwelling. Uiterlijk kalm, maar van binnen tot op het bot getergd, wachtte ze tot hij zelf wegdommelde. Toen het zover was, wenkte ze haar vriendinnen en loeide: 'Vlaaiereeeeeh!'

Monique de Rooij - Dertien

31 oktober

Zachtgeel was hij, met een subtiel kantje langs de cups. Als ze haar mouw wat omlaag trok zag je het satijnen schouderbandje. De kussentjes toverden heuveltjes onder haar strakke shirt.

Ze vertrok zonder jas en nam de lift naar beneden. Op de vijfde stapte hij in, de benedenbuurman die op John Travolta leek. Hij floot zachtjes. ‘Zo, jij wordt al een hele meid hè?’ 
Met ingehouden adem staarde ze naar de vloer, de eindeloze seconden tot de begane grond. Maar die middag zweefde ze over straat, schouders naar achteren, neus in de lucht en een onbestemde kriebel in haar buik.

Susan Schutte - Het laatste oordeel

1 november

Doodstil zat ik in het donkere, kille hok. Ik hield mijn adem in, een angstige siddering trok over mijn rug naar mijn nek. Er was daar iemand. Een ademhaling klonk zacht maar dwingend aanwezig. Ik voel me als een rat in de val, gedwongen wachtend op het laatste oordeel. Was ik al ontdekt? Mijn zonden drukten plotseling zwaar op me, zekerheidshalve deed ik een schietgebedje.
Ik moest het er op wagen, snel nu het nog kon. In volledige paniek stormde ik weg van de biechtstoel, langs de lege banken de uitgestorven kerk uit. Om nooit meer terug te keren.

Ellen Beringen - (geen titel)

29 oktober

“Waar gaan de ganzen heen als het regent?” Ze loopt naast me en steekt haar hand in dezelfde jaszak als waar ik mijn rechterhand zojuist diep in heb weggestoken. Dikke regendruppels vallen op de paraplu die ik met mijn andere hand boven onze hoofden in evenwicht probeer te houden. Stampend lopen we over een modderig pad en maken onze rubberlaarzen nog viezer dan ze al waren. “Misschien wel helemaal naar Afrika”, geef ik als knullig antwoord. “Of misschien wel helemaal naar Spanje” schatert ze, en ik lach mee. Een vader en zijn zesjarige dochter. In een regenbui vol geluk.