De meest opvallende UKV's van deze week

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn. Ook zetten we het verhaal met de meeste likes in de spotlight. Deze week is dat Stella Matula met Therapie.

 
Stella Matula - Therapie

23 oktober 

Aan de muur hangen intimiderende oorkondes en diploma’s in bruine lijsten. 
Culturele antropologie, psychosociale LGBTQIAPologie, interplanetaire faunatraumologie, midden-Koreaanse letterkunde en een zwemdiploma.

Dr. Leipowitz slaat zijn benen over elkaar. Hij draagt een blauw overhemd, een geperste broek met daaronder gemêleerde sokken in glimmend gepoetste schoenen. Hij zet zijn binocle op en kijkt me aan vanboven zijn nicotine-gele snor. Zijn blik zuigt enorme hoeveelheden niets door mijn ingewanden naar buiten. Ik begin te huilen.

Ferry Segers - Oma alleen

21 oktober

Oma Bep woont sinds kort in een bejaardenhuis.
Haar kamer is klein, maar ze heeft volgens de geleerden niet zoveel meer nodig.
Bep kan niet goed meer lopen, waardoor ze voor een wandeling op anderen is aangewezen.
Haar kleinkinderen Daan en Jeske hebben beloofd haar twee keer per week op te zoeken.
‘Het is hier wel klein oma.’
Oma knikt en zet de thee op tafel. 
‘Kunnen we iets voor u doen oma?’
‘Misschien kunnen jullie me helpen met de tv? Ik weet niet hoe het werkt.’
De kinderen kunnen hun lach niet inhouden.
‘Dat is de magnetron, oma.’

Andra Bakker-Slump - Te dichtbij

22 oktober

De garage is omgebouwd tot disco. Ik gluur naar Johan. Tot mijn verbazing vangen onze ogen elkaar. Hij glimlacht en loopt op mij af. Mijn hart bonst in mijn keel. ‘Wil je slowen?’ vraagt hij.

Terwijl we slowen, dwarrelen vlinders zenuwachtig door mijn buik. Ik kijk naar hem. Dan buigt hij zijn hoofd naar voren en kust mij. Ik verstar. Zijn tong gaat langs mijn dichte, stijve lippen. Zijn tong wordt dwingender. Mijn lippen willen niet wijken. Hij stopt. ‘Wat is dit nu weer?’ Ik ren de garage uit.

Cora van B - Eten

22 oktober

Het verdriet verlamde haar. Ze vergat te eten. 
Steeds vaker brachten bezoekers pannetjes eten mee: ‘Opeten hoor, niet vergeten!’ Soms at ze, vaak vergat ze.
Toen een buurvrouw een maaltje hachee bracht, vroeg de kennis die net binnenkwam: ‘Waarom brengen mensen jou eten? Waarom kook je niet zelf?’
Ze haalde haar schouders op, zweeg.
‘Moet ik ook eten meebrengen?’
Ze schudde haar hoofd.

Toen de kennis een paar weken later weer langs kwam, had ze twee diepvriesdozen bij zich. 
‘Hier. Eten. Ik had toch restjes. Dat doe ik maar een keer hoor, je kan best zelf koken.’

Remke Jansen - Hm

24 oktober

Alle chocola is op. Gisteravond moest ik eraan geloven.
Ik protesteerde in eerste instantie door weg te rennen, maar de verleiding was te groot. De reep die op het aanrecht lag, knipoogde naar me en de wikkel wenkte. Dat zag ik als rechtvaardiging. Als zelfs de wikkel gaat wenken, dan moet het, dacht ik.
Ik scheurde, terwijl ik 'sorry' mompelde, het papier van de hemelse lekkernij en propte de inhoud ervan in mijn mond. Heerlijk. 
Nu vraag ik me alleen af of ik die knipoog wel had moeten opeten, want waar komt die continue hik anders vandaan?