HAF21175

Schrijfloos. Al jaren inmiddels. Een lege waterput in een verlaten veld, waar het gras zijn groene kleur verloren heeft. Toch is het die ene klaproos staand in het verlaten veld, met het rood van een robijn, die mij vol goede moed lonkt en roept: “pluk mij”. Ik pluk haar niet, want als ik pluk, zal zij immers een aantal dagen stralen in een vaasje om daarna haar diep rode kleur te verliezen. Haar blad zal stuk voor stuk troosteloos op mijn tafel dwarrelen als een veertje uit de lucht. Liever draag ik haar scherpe omlijnde vorm, geur en kleur in mijn gedachten mee. Zij geeft mij goede moed de liefde voor het schrijven weer op te pakken.
Ik weet, het is een lange weg te gaan. Immers ik was daar al. Een writersblock, scheiding, rechtszaken, gezondheid. Alles hield mij weg bij de schoonheid van deze bloem. Toch popt zij nu bij tijd en wijlen weer bij me op. Rusteloos, het gevoel van ’ik kan het niet’, en ‘hoe nu verder’, verdwijnen bij de gedachten aan haar. Ze groeit, ik voel het in mijn gehele zijn. Haar rood wordt dieper, donkerder, haar bladeren groter en haar steel dikker. De wortels verankeren zich dieper en dieper in de aarde. En diep gaat ze, het verlaten veld is immers niet vruchtbaar. Althans van boven af gezien. Maar wat een voeding ligt daar diep onder de grond. Het wordt tijd de put te vullen. Met soms een emmer en soms gewoon een glas water. Net zolang tot het weer vol is en ik elke dag kan putten uit deze bron.