#583 Vaarwel Limburg
'En, zijn jullie al een beetje geaard hier?'
Mathijs gaf niet meteen antwoord. Hij zat diep weggezakt op de bank die ze mee hadden genomen uit hun vorige woning. Waarom ze die nu ook niet vervangen hadden was me een raadsel. Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was. Mathijs kwam nauwelijks nog overeind uit het ding.
'Ja, hoor we hebben hier alles lekker dichtbij', antwoordde Louise vanachter het keukenblok dat in de zelfde ruimte stond als de woonkamermeubels. Het verschil in ruimtelijkheid tussen dit schoenendoosje en hun vorige woning, die Mathijs in zijn jonge jaren zelf ontworpen en gebouwd had, kon niet groter zijn. Mathijs staarde met lege ogen naar buiten, over de toppen van de oude kastanjes heen.
'En we wonen nu lekker dicht bij de kinderen hè Mathijs?', zei Louise terwijl ze met een dienblad in haar hand onze kant opkwam.
'Nou die hebben we anders ook pas één keer hier gezien', bromde Mathijs terug. Hij trok een vloeitje uit het pakje Rizzla dat aan de binnenkant van het pakje zware Drum geplakt zat en rolde een shaggie. Hij veegde de tabak op zijn schoot bij elkaar en deed die terug in het pakje. 'Genoeg voor een nieuwe peuk', lachtte hij de gêne voor zijn bevende handen weg.
'En het is zo lekker klein. Een half uurtje met de Swiffer erdoorheen en de hele woning is spik en span. Ik ben zo blij dat we dit gedaan hebben nu we allebei nog mobiel en gezond zijn.' Louise wierp een steelse blik op Mathijs bij deze woorden.
'Ach ja, misschien wel', zuchtte Mathijs. Hij streek met zijn handen over zijn bovenbenen en trok een seconde zijn mondhoeken omhoog. 'Maar het is zo'n verdomd eind van Limburg hè? Ik mis mijn wandelingen en de praatjes die ik onderweg met iedereen kon maken.'
Louise draaide zich met een rukje om en liep terug naar de keuken. Ze opende kastjes zonder er iets uit te halen. Haar rug sprak boekdelen.
Gelukkig heb ik dit soort…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Gelukkig heb ik dit soort verhuizingen nooit meegemaakt. Vooral voor Mathijs lijkt het me pijnlijk. Persoonlijk zou ik Louise zich met een ruk om laten draaien. Graag gelezen.
Leuk geschreven! De…
Lid sinds
9 maanden 4 wekenRol
Leuk geschreven!
De spanning tussen het haast dwangmatig goedpraten van de situatie door Louise en het brompotterige van Mathijs is leuk gevonden, en goed voor te stellen. Ik vraag me af wat de reden van de verhuizing is, gezien het niet van harte lijkt. Of is het alvast met oog op de toekomst?
Ik weet niet waarom, maar deze zin vond ik lekker: "Hij veegde de tabak op zijn schoot bij elkaar en deed die terug in het pakje." Ik zie het zo voor me, en is zo typisch.
Paar kleine puntjes:
- De tweede helft van deze zin snap ik niet helemaal: "Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was." Waarom zou de koe ontkennen dat het leer van hem was? (Los van dat het niet kan, de meeste gevilde runderen zijn dood.) Is het de vorm van de bank? De kleur? Heeft de koe principieel iets tegen zitmeubels?
- Ik mis nog een beetje welke boekdelen de rug van Louise sprak. Draait ze zich om omdat ze niet meer over de verhuizing wil praten? Voelt ze zich schuldig? Of is er een andere reden dat ze zich afwendt?
'Het rund dat er ooit zijn…
Lid sinds
16 jaar 3 maandenRol
'Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was' --> vrij omslachtige zin die niet echt iets toevoegt aan het verhaal.
'de zelfde ruimte' --> dezelfde aan elkaar
Voor mijn gevoel zit er vrij veel 'tell' in. Genoeg voor een nieuwe peuk', lachtte hij de gêne voor zijn bevende handen weg.--> dit vind ik wel een mooi voorbeeld van 'show'. De slotzin snap ik niet helemaal.
Mooi voorbeeld van het gevoel van afscheid van een huis, omgeving en cultuur waar Matthijs duidelijk niet klaar voor is.
Leest vlot, zeker na de…
Lid sinds
1 jaar 8 maandenRol
Leest vlot, zeker na de eerste alinea. Die roept vragen op terwijl dat voor het verhaal verder niet van belang is. Lijkt mij.
Ik heb beetje te doen met Mathijs; hij wilde duidelijk niet weg uit het vorige huis maar zijn vrouw lijkt de dienst uit te maken. Altijd zo geweest misschien? Of duiden de bevende handen op een ziekte bij Mathijs? Dat ze daarom ''moesten'' verhuizen. Als lezer zou ik toch op een of andere manier willen begrijpen wat er precies speelt tussen de twee hoofdpersonen.