#583 Vaarwel Limburg

Gelukkig heb ik dit soort verhuizingen nooit meegemaakt. Vooral voor Mathijs lijkt het me pijnlijk. Persoonlijk zou ik Louise zich met een ruk om laten draaien. Graag gelezen.

Leuk geschreven!

De spanning tussen het haast dwangmatig goedpraten van de situatie door Louise en het brompotterige van Mathijs is leuk gevonden, en goed voor te stellen. Ik vraag me af wat de reden van de verhuizing is, gezien het niet van harte lijkt. Of is het alvast met oog op de toekomst?

Ik weet niet waarom, maar deze zin vond ik lekker: "Hij veegde de tabak op zijn schoot bij elkaar en deed die terug in het pakje." Ik zie het zo voor me, en is zo typisch.

Paar kleine puntjes:
- De tweede helft van deze zin snap ik niet helemaal: "Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was." Waarom zou de koe ontkennen dat het leer van hem was? (Los van dat het niet kan, de meeste gevilde runderen zijn dood.) Is het de vorm van de bank? De kleur? Heeft de koe principieel iets tegen zitmeubels?
- Ik mis nog een beetje welke boekdelen de rug van Louise sprak. Draait ze zich om omdat ze niet meer over de verhuizing wil praten? Voelt ze zich schuldig? Of is er een andere reden dat ze zich afwendt?

'Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was' --> vrij omslachtige zin die niet echt iets toevoegt aan het verhaal.

'de zelfde ruimte' --> dezelfde aan elkaar

Voor mijn gevoel zit er vrij veel 'tell' in. Genoeg voor een nieuwe peuk', lachtte hij de gêne voor zijn bevende handen weg.--> dit vind ik wel een mooi voorbeeld van 'show'. De slotzin snap ik niet helemaal. 

Mooi voorbeeld van het gevoel van afscheid van een huis, omgeving en cultuur waar Matthijs duidelijk niet klaar voor is.

Leest vlot, zeker na de eerste alinea. Die roept vragen op terwijl dat voor het verhaal verder niet van belang is. Lijkt mij.

Ik heb beetje te doen met Mathijs; hij wilde duidelijk niet weg uit het vorige huis maar zijn vrouw lijkt de dienst uit te maken. Altijd zo geweest misschien? Of duiden de bevende handen op een ziekte bij Mathijs? Dat ze daarom ''moesten'' verhuizen. Als lezer zou ik toch op een of andere manier willen begrijpen wat er precies speelt tussen de twee hoofdpersonen. 

Dag Ancenita,

Goed neergezet.
Haar rug sprak boekdelen. Daar blijf ik toch zitten met de vraag wat haar rug liet zien. Spijt, verdriet, medelijden, pijn, verbittering, afwending? 
Het rund dat er ooit zijn huid voor afgestaan had was van een diep roodbruine kleur geweest, maar nu zou het beest waarschijnlijk ontkennen dat dit ooit zijn omhulsel geweest was. Ik begrijp wat je wil zeggen, maar leer wordt geverfd.
Hij trok een vloeitje uit het pakje Rizzla dat aan de binnenkant van het pakje zware Drum geplakt zat en rolde een shaggie. Mooi beeld.
GG

Ha Ancenita,
Ik zag Mathijs meteen zitten. Ik vond de manier waarop je het versleten leer omschreef juist een mooie vondst. De huiselijke, wat kneuterige sfeer van Louise die vanachter het keukenblok converseert zie je zo voor je. De manier waarop je laat zien dat het een appartement is, ook heel goed aangepakt. (Door hem over die toppen van die kastanjes te laten kijken). Ik zou denk ik voor het woord sigaret kiezen. Sterk einde ook

@ job

Ik heb van het rukje een ruk gemaakt. Is inderdaad krachtiger.

Dankjewel voor je feedback 

@perzikhoofd

Lousie en Mathijs gaan richting 80. Ze zijn uit voorzorg verhuisd richting de kinderen. Of die ook een mantelzorgtaak zitten te wachten is nog maar de vraag. Mathijs had in Limburg een groot sociaal netwerk en was nog heel actief..in de nieuwe ongeveing kan hij zijn draai niet vinden en eigenlijk verwijt hij Louise dat ze ze doorgedramd heeft.

De rug van oude spreekt boekdelen over het moe zijn van die niet rechtstreeks uitgesproken verwijten.

De beschrijving van de bank is misschien wat ver gezocht. Hij is oud. Het keer is verschoten en er zitten scheurtjes in. 

Dankjewel voor je feedback.

@lia55,

Ik dacht dat ik met de verhuizing richting de kinderen en de uitspraak van Louise dat ze gelukkig verhuisd waren nu ze nog mobiel zijn, voldoende duidelijk had gemaakt dat het een verhuizing uit voorzorg op de echte oude dag was.

Over die keuze waren ze het niet helemaal eens. Louise heeft haar wil doorgedrukt. Mathijs heeft uit liefde voor haar en vanuit rationele overwegingen toegegeven. 

Maar wat mij betreft mag de lezer ook zelf invulling geven aan sommige aspecten van het verhaal.

Dank voor je reactie

@Angus 

Tsja, de beschrijving van het versleten leer van de bank is misschien wat omslachtig. Ook geverfd leer wordt op den duur vaal en gaat scheurtjes vertonen.

In de rug van Louise zag ik vooral moeheid over de niet direct uitgesproken verwijten van Marhijs. Maar waarschijnlijk is het een mengelmoes van meerdere emoties.

Dank voor je feedback en reactie

@emmy

Dankjewel voor de complimenten.

Mathijs is meer een man van peuk. Een volkse, limburger. :-)

Mooie scène en die rug begrijpen vrouwen misschien beter. Ik had er geen moeite mee. Mathijs is in de rouw om het verlies van zijn vroegere leven door de verhuizing. Daar voelde hij zich thuis. Louise daarentegen is er blij mee. Uiteraard kun je de andere lezers tegemoet komen met wat voorbereidende hints.

Dankjewel Odile voor de mooie feedback

Mooi verhaal, Ancenita, graag gelezen! Ook ik zag het helemaal voor me en moest glimlachen bij het leer en de koe; ik hou wel van dat soort vondsten. 

Beetje late reactie nog van mijn kant, maar dankjewel voor je leuke reactie papilon