#560 Principes
'Angus! Goed je weer te zien.'
Hij doet zijn best om iets vaderlijks uit te stralen met zijn wijd uitgespreide armen.
'Lang geleden, Don.'
Ik gooi er ook een gemaakte glimlach tegenaan. Iemand als hij ziet alleen wat hij wil zien. En in alles zoekt hij erkenning.
'Ga zitten.' Hij gebaart uitnodigend naar een van de twee stoelen die voor zijn bureau staan.
'Dank je, maar het was een onrustige vlucht.' Ik plof neer op een van de uitnodigende zachte bankjes.
Heel even lijkt er een schaduw over zijn gezicht te trekken. Iets van een vraagteken. Van twijfel. Maar vragen en twijfel zijn niet aan hem besteed.
'Ik heb weer een klus voor je. Een geweldige klus, die geweldig goed wordt betaald.'
Geld is bijna alles voor hem. Want geld is macht en macht is het hoogste goed. Hij heeft het me ooit toegefluisterd.
Ooit, was in de jaren tachtig. Toen hij zijn Tower bouwde.
De jaren tachtig, toen grote bouwprojecten in New York een inkomstenbron voor de maffia waren. Met stakingen die pas ophielden als er werd betaald.
Ook Don moest betalen, knarsetandend.
Maar een echte Don vergeet niet en vergeeft niet.
Daarom liet hij mij toen invliegen.
Het werden twee vliegen in één klap. Ik hielp Paul Castellano aan zijn einde en iedereen dacht dat John Gotti erachter zat. Het werd oorlog tussen de Vijf Families. Ze bliezen zichzelf op. Dat was pas echt 'The art of the deal' voor hem. Niet dat hij er iets van heeft geleerd.
Nu heeft hij me weer laten komen. Business class met een greencard en paspoort op naam van Angus Peterson.
'Wist je dat mijn vader Peter heette?' vraag ik.
'Zeker.' Hij lacht voluit. 'Ik ben altijd in controle. Ik let op de kleinste details.'
Hij spreidt weer zijn armen. Maar nu naar boven. Naar een hemel die hij verloochent.
'CNN, Twee reporters. Ze hebben een spoor gevonden dat mij in verband brengt met de moord op Castellano. Ze moeten zwijgen. Voor altijd.'
'Reporters?'
'Zwijnen zijn het! Varkens! Ze blijven maar wroeten in de modder!'
'Ik leef in de schaduw, Don. Ik opereer in de schaduw. Mijn doelen ook. Deze twee niet.'
'Het zijn varkens!'
'Nee, het zijn vakmensen. Ik heb respect voor ze. Ze zijn eerlijk. Je moet iemand anders zoeken.'
'Maar het spoor leidt ook naar jou!'
Weer spreidt hij zijn armen. Nu oogt het als een smeekbede.
'Nee! De schaduw waarin ik beweeg, is diep genoeg. Trouwens; de naam van mijn vader naam was niet Peter. Jij weet niet wie ik ben. Niemand kent me.'
Zijn gezicht loopt rood aan. Zijn ogen schieten vuur. Zijn lippen bewegen. Maar hij vindt geen woorden.
Ik sta op, knipoog naar het portret van George Washington en draai de man die nooit in diens schaduw kan staan mijn rug toe.
Zoet Angus weigert de…
Lid sinds
4 maandenRol
Zoet Angus weigert de opdracht, uit respect voor journalisten. Het is leuk om een zacht kantje van Angus te zien. Of misschien zijn het enkel principes.
Zuur Ik zat uit te kijken naar dit verhaal. Die nare Angus begint leuk te worden om te lezen. Ik vroeg me af wat ie in het witte huis zou komen doen (ik verwachte niks anders dan dat Angus daar langs zou komen).
Het stukje waar Angus op de zachte bankjes ipv de stoel neerploft is leuk gevonden. Nors, nonchalant, eigenzinnig.
Zout het stuk 'De jaren tachtig, toen grote bouwprojecten in New York ... ze bliezen zichzelf op' is een krimi-informatiedump die het misschien wat te sterk in dat genre trekt. Ik weet niet of je het kan weglaten in het verhaal (het heeft welliswaar relaties met de rest), maar op dit punt zat ik goed in het verhaal en kwam zo'n stuk. Toen dacht ik 'ok, gaan we weer, een hele hoop maffianamen en situaties van maffiazaken'. Als het meer door het verhaal was gemengd zou het misschien de vloeiende leeservaring (met meer een deep POV perspectief) in de rest minder verstoren.
Bitter De zin 'Ooit, was in de jaren tachtig. Toen hij zijn Tower bouwde.' is correct maar niet zo duidelijk (althans de eerste keer struikelde ik er over omdat ik 'ooit' niet zag als een verwijzing naar de vorige zin) Een alternatief is 'Hij heeft het me ooit toegefluisterd; dat was in de jaren tachtig, toen hij zijn Tower bouwde.' maar beiden kunnen.
'Weer spreidt hij zijn armen. Nu oogt het als een smeekbede' De herhaling van een derde keer arnen spreiden is niet storend, misschien ook wel grappig. Maar deze keer is het gebaar niet zo heel duidelijk. Armen spreiden als een smeekbede?
Umami Er is weinig diepere betekenis of gelaagdheid. (of misschien mis ik wel wat subtiels in het verhaal) Dat hoeft ook niet in dit genre. Maar het zou misschien wel interessant zijn om het tegen te komen. Die keer met de scherpschutters en de vogels in de lucht (de metafoor opdracht mensen in stoelen) vond ik een voorbeeld waar het goed voorkwam (al had ik toen nog weinig sympathie voor de hoofdpersoon).
Bedankt voor je uitgebreide…
Lid sinds
13 jaar 1 maandRol
Bedankt voor je uitgebreide reactie, Tinus.
Nee, er zit inderdaad weinig gelaagdheid in. Eigenlijk is het misschien allemaal nogal cliché en voorspelbaar.
Maar ik heb er nu eenmaal lol in om hem in de opdrachten te plaatsen.
Spannend stukje weer - leuk!…
Lid sinds
2 maandenRol
Spannend stukje weer - leuk! Graag gelezen :)
Dag Angus Je geeft een…
Lid sinds
6 jaar 6 maandenRol
Dag Angus
Je geeft een fijne twist aan de opdracht door ook 'zaakjes' te laten bedisselen in the oval office. Leuke insteek voor het verhaal dat ook vlot geschreven is en zich op een spontane manier lijkt te ontrollen.
Get spel tussen beiden komt er zeker ook uit. Het enige wat de tekst wat lijkt te blokkeren is de herhaling hier: "dit, was in de jaren tachtig. Toen hij zijn Tower bouwde.De jaren tachtig, toen grote bouwprojecten", dat lijkt net op een soort dienmededeling in een verhaal dat voor de rest vlot opgebouwd is. Misschien kan je dat wel andere in het geheel verwerken?
Maar zeker graag gelezen!
Johanna
Dank voor je reactie, bvdc25.
Lid sinds
13 jaar 1 maandRol
Dank voor je reactie, bvdc25.
Dank voor je feedback,…
Lid sinds
13 jaar 1 maandRol
Dank voor je feedback, Johanna.
En ja, ik begrijp je kanttekening over de dienmededeling.
Die had ik beter in de dialoog kunnen verwerken.