#552 - Olivetti Lettera
Ik ontwaakte van het geluid van een typemachine.
Dat is vreemd, want ik bezit geen typemachine. Ik ben een laptopmens. Modern, kapot, blauwlichtverslaafd.
In de keuken zat ze.
Ze droeg mijn hemd. Alleen dat. Alsof ze uit een filmscène was gevallen waarin de seks goed moet lijken, maar uiteindelijk natte gymnastiek blijkt.
Ze typte op een Olivetti Lettera 32. Groene lak, zwarte toetsen, wit papier. Alsof het 1973 was.
'Wat doe je?' vroeg ik.
Ze tikte nog een letter. Daarna keek ze op. 'Die vraag komt laat vandaag. Je stelt ze elke versie. Soms met koffie. Soms zonder tong.'
'Welke versie?,' vroeg ik.
Ze lachte. Zoals iemand lacht wanneer je zegt dat je porno kijkt voor het verhaal.
Ik voelde mijn maag draaien. Niet door angst. Door die bekende absurditeit waarin de logica van dromen heerst: alles klopt, tot je het probeert te begrijpen. Dromen waarin ik niet leefde, alleen werd beschreven.
'Ik schrijf jou elke dag. Je sokken, je sarcasme, je heimwee naar vrouwen die jou allang vergeten zijn.'
Ik ging zitten. Mijn stoel kraakte. Alles in mij wilde het tegendeel beweren. Ik kon het niet.
'Hoe lang al?'
'Vanaf het moment dat je begon te denken dat dat ding daar,' ze wees naar mijn kruis, 'voor iets meer dient dan urineren. Vanaf dan begon ik het herschrijven.'
'Waarom?' Ik wees naar mijn horloge. Het liep achteruit. Of ik keek er verkeerd naar. 'Waarom ben je hier nu?'
'Je schrijversbrein is een kringloopwinkel. Alles stinkt naar herhaling. Zelfs je plotwendingen hebben déjà vu,' zei ze. 'Je schrijft vrouwen alsof ze sigaretten zijn. Dun, verslavend en al half opgebrand als je ze ontmoet. Je metaforen ruiken naar vieze sokken. Tijd om het script om te gooien.'
Ze stond op. Liet het hemd op de grond vallen. Niets eronder. Alsof ze naakt geboren was uit mijn laatste zin. Bergen waar ik als kind van droomde. Geplant op een zandloperlichaam waar tijd geen vat op had.
'Vanaf vandaag,' fluisterde ze, 'ben ik het hoofdpersonage. En jij… jij bent slechts een bijproductje. Met pech.'
Toen verdween ze in de muurkast.
Die ik nooit open kreeg.
Omdat ze die dicht geschreven had.
Op een Olivetti Lettera 32.
Het schrijven vind ik altijd…
Lid sinds
1 maand 3 wekenRol
Het schrijven vind ik altijd fijn, maar die Tony figuur irriteert mij, en weerhoudt mij om te reageren (ik heb zelfs al een tegenverhaal in de planning, als de juiste opdracht komt). Misschien daarom vind ik dit zwakke moment van die Tony wel fijn om te lezen.
De tekst is vernuftig met stukjes zoals de vrouw met zandloper lichaam verwoven in een zin over tijd. Vrouwen als sigaretten, en nog veel meer van dat. Het verhaal opzichzelf is ook nog een allegorie; de fantasie in het brein van de HP. Het is een soort van Bach.
Maar waarom past zulke tekst niet bij een edele heer als een James Bond, en in de plaats daarvan bij verrotte Tony.
Toevallig ben ik nu 'het kleine heelal' aan het lezen, waar ook een Tony in voorkomt. Halverwege dat verhaal zijn mijn fantasieën over Tony niet heel veel goeds.
----
Daarnaast, goed gevonden invulling van de opdracht. Ik had in eerste instantie alleen maar cliché in gedachten over letterlijke inbrekers of plotselinge veranderingen (een nieuwe huisgenoot bijvoorbeeld, en ik zat ook te denken aan 1 April, dat de veranderingen nep waren). Maar het kan eigenlijk ook verwijzen naar elke mogelijke veranderingen in het leven, zoals ook de pubertijd. En de rauwe werkelijkheid, ookal is die niet fijn, maakt wel een goed verhaal.
Hoi Tony, ik houd het kort…
Lid sinds
6 jaarRol
Hoi Tony, ik houd het kort. Goed verhaal, goed geschreven. Een verhaal zoals alleen jij verzint. Graag gelezen.
De witregels tussen elke zin vind ik persoonlijk minder fijn lezen.
Ik vind het fantastisch dat…
Lid sinds
8 jaar 6 maandenRol
Ik vind het fantastisch dat Fief witregels kan lezen. :-) De tekst leent er zich wel toe want het is of wit tussen de regels of een blok letters die dan pas niet fijn zullen lezen. Maar zoals eerder gezegd in de commentaren: ieder zijn mening. Mijn mening over deze bijdrage: subtiel in al zijn blootheid en weer propvol heerlijke vondsten.
Ha Tony, zit ik nu net naar…
Lid sinds
8 jaar 6 maandenRol
Ha Tony, zit ik nu net naar een andere Tony te kijken (The Crown, einde seizoen, net gescheiden van Marge). Dat ook. Maar goed, je verhaal. Mooi! Zo'n tot de verbeelding sprekend mechanisch apparaat. Zo'n metafoor over die vrouwen. Dat alter ego van je moniker. Ofwel: ZGG.
Hoi Tony, Fijn verhaal…
Lid sinds
8 maanden 2 wekenRol
Hoi Tony,
Fijn verhaal weer. Met plezier gelezen. Mooie typemachine ook, ik heb er zelf een maar dan in een andere kleur.
Mooi gedaan. Dat Tony een…
Lid sinds
12 jaar 6 maandenRol
Mooi gedaan. Dat Tony een kant heeft om je aan te ergeren, geeft ook weer hoe goed je hem karakter weet te geven.
@Tinus: dank @Fief: tja die…
Lid sinds
4 jaar 3 maandenRol
@Tinus: dank
@Fief: tja die witregels, er kunnen er wel wat weg inderdaad!
@gi: fantastisch inderdaad :) dankje!
@Kruid: er lopen wat Tony's rond, dank voor de ZGG
@Sonnema: Proficiat met je machine! Dankje!
@Hadeke: de grote vraag is waarom je je laat ergeren ;) dankjewel!
Een verrassend verhaal, met…
Lid sinds
12 jaar 10 maandenRol
Een verrassend verhaal, met meerdere lagen, en geschreven in een heel persoonlijke stijl. De droge, korte zinnen werken fantastisch in deze context. Qua vorm vind ik zoveel ruimte innemen voor een korte, pittige tekst eerlijk gezegd niet mooi. Nog wat details: je maag draait zich om van angst, niet door angst; hoe lang is aan elkaar.