#551 Zwaan en Eendje

Zwaan en Eendje

Op een grote, koele vijver in een schemergroen bos dreef een witte zwaan. Zijn lange hals was meestal een prachtig krullend vraagteken, zijn kop trots omhoog. Maar niet vandaag. Vandaag was zijn hals een kromme boog naar beneden, en zijn kop stak onzichtbaar tussen zijn veren. Zwaan was droevig. Hij was zo droevig dat hij niet eens schrok toen Eendje met een ploep uit het donkere water opdook.

“Hallo Zwaan! Ben je daar? Waar is je kop?” snaterde Eendje.

Zwaan reageerde niet.

“Ben je alleen? Waar is Andere Zwaan?” vroeg Eendje.

Zwaan schoof zijn kop nog wat verder tussen zijn veren. Eendje zwom een rondje.

“Hallo! Wat is er dan?” Hij prikte Zwaan in de borst met zijn snavel.

“Zisweg,” mompelde Zwaan in zijn veren.

“Wat?” kwaakte Eendje. “Ik hoor je niet.”

Zwaan stak eindelijk zijn kop omhoog en Eendje dook van de schrik even onder water. Hij werd toch altijd een beetje bang van die lange nek en die strenge kop daar bovenop.

“Ze is weg,” zei Zwaan.

“Andere Zwaan is weg? Waar naartoe dan?”

“Weet ik niet. Weg.”

Eendje keek om zich heen op de stille vijver.

“Ik zie d’r ook niet. Zullen we dan maar een baantje zwemmen?”

“Ik wil niet zwemmen,” zei Zwaan.

“Kroos slobberen dan?”

“Ik wil ook niet slobberen.”

Zwaan stak zijn kop weer tussen zijn veren. Eendje liet het er niet bij zitten en sprong vanuit het water pardoes op Zwaans rug. Daar was Zwaan niet van gediend. Hij duwde Eendje met zijn kop terug het water in. Eendje rolde bijna ondersteboven. Hij gierde van het lachen en fladderde zijn vleugels droog. Zwaan werd er juist nat van.

“Hou op. Het is allemaal heus niet leuk,” mopperde Zwaan. “Ik zwem altijd samen met Andere Zwaan en nu is ze er niet.”

“Ander Eendje is ook weg,” zei Eendje. “Maar eigenlijk vind ik het wel gezellig, even met jou samen alleen. Ze komen vast wel terug, toch, straks? Ander Eendje en Andere Zwaan? Ze gaan ons toch niet vergeten?”

“Nee dat zal wel niet,” zei Zwaan. “Ik was gewoon een beetje alleen.”

“Maar nu niet meer.” Eendje prikte weer zijn snavel in Zwaans borstveren.

“Nee, eigenlijk niet,” gaf Zwaan toe. Hij gaf Eendje een zetje. Eendje rolde weer bijna omver. Hij snaterde van plezier.

In de verte klonk het geruis van vleugels.