#546 - Houston, mijn vrouw gaat me doden

Het maanoppervlak kraakte onder Neil Armstrongs laarzen. Stof zweefde op, traag, alsof het niet kon geloven wat hier gebeurde.

Hij ademde diep in.

'Dit is één kleine stap voor een mens—'

Een schaduw flitste langs hem. Toen – PLOF. Buzz sloeg in als een neergestorte satelliet, armen zwaaiend, stof opstuivend als een mislukte Hollywood-explosie.

Buzz lag in foetushouding. ‘Mijn klokkenspel zit nu hoger dan mijn hartslag, Neil. Ik haat je!’

Neil staarde Buzz aan met de blik van een man die zich afvroeg of hij de eerste moord op de maan kon plegen zonder dat NASA het merkte. 'Buzz… we hebben dit geoefend.'

Buzz klopte nutteloos stof van zijn pak en strompelde naar de vlag. 'Ja ja. Waar is dat ding?'

'Dit is een historisch moment.'

Buzz haalde zijn schouders op. 'Over vijftig jaar herinnert niemand zich jouw tekst.'

Neil snoof en zette door. 'Dit is één kleine stap voor een mens, één gigantische sprong voor de menshei—'

KLOK.

Neil verstijfde. Buzz stond stokstijf naast hem. De maan zweeg. Zelfs de sterren leken weg te kijken.

Buzz wees naar de maanlander.

De deur.

'NEE. NEE, NEE, NEE!' Neil sprintte naar de lander en rukte aan de hendel. 'Dit is niet goed, Buzz.'

Buzz tikte op zijn headset alsof hij daarmee de realiteit kon resetten. 'Uh… Houston? Ik ga ervan uit dat jullie een plan B hebben?'

Een paar seconden stilte.

'Eh… klein deurprobleempje.'

Pauze.

‘Apollo 11, herhaal even? Jullie hebben het technologisch wonder waarmee we jullie naar de maan stuurden… dichtgegooid?’

Buzz keek naar Neil, die inmiddels met wanhopige rukken aan de hendel hing alsof hij een verstopt toilet probeerde te redden.

Radiostilte.

Toen, een nieuwe stem.

'Neil?'

Neil’s ademhaling werd ondiep. Een beetje zweetdamp besloeg zijn vizier – iets wat NASA nooit in de handleiding had gezet. 'Ja, schat?'

‘Aha,’ zei Janet. ‘Dus NASA stuurde je 384.000 kilometer weg zodat je geen huiselijke rampen meer kon veroorzaken, en je faalde toch?’

Buzz hikte van ingehouden lach.

'Eh… situatietje.'

Janet snoof. 'Net als die keer dat je de koelkast probeerde te repareren?'

Buzz verslikte zich.

Janet vervolgde droog: 'Als NASA voor competentie had gekozen, stond Buzz nu alleen op de maan.'

Houston kuchte. 'Apollo 11… hebben jullie al geprobeerd te duwen?'

Stilte.

Neil zette zich schrap. Buzz hield zijn adem in. De maan hield haar adem in.

Duw.

KLIK.

De deur zwaaide open.

'We hebben alles gehoord.'

Buzz floot. 'Dus. De hele wereld weet het.'

Neil sloot zijn ogen. 'Ik ga dood als ik thuiskom.'

Janet’s stem klonk helder. 'Klopt, schat.'

Buzz klopte Neil op de rug. 'Mooi. Mag ik je Porsche?'

Neil zuchtte. ‘Houston, zeg tegen de media dat Stanley Kubrick alles gefilmd heeft.’