#542 De eerste en tevens laatste keer aardappelen schillen (kruimig)

De eerste keer aardappels schillen, ik zal het nooit meer vergeten. Wat een rotdingen zijn dat zeg. Geen enkele aardappel hetzelfde. En dan dat mes dat steeds uit je hand glijdt. Bruine vingers krijg je er ook nog eens van. Kruimig waren mijn eerste aardappels. Ik sneed de helft weg. Zo'n hekel had ik aan de ongelijkmatigheid van het oppervlak. En bovendien, binnen no time zouden ze tot moes gestampt worden. Dus ik nam het niet zo nauw.

Na 10 minuten raakte mijn geduld al op. Zijn ze nu nog niet gaar? Ik stampte de aardappelen in een veel te kleine ketel. En hop, bij de eerste stoemp vloog er al eentje tegen mijn oogkas. Geveld door een kruimige aardappel? Dat ging ik niet meemaken. Met de negen vingers die ik nog had; eentje was ik al kwijtgeraakt bij het schillen van de eerste aardappel, en ja ik heb de vinger even in de koelkast gelegd, om pas veel later naar de EHBO van het ziekenhuis te gaan, gooide ik kwaad de ontsnapte aardappel terug in de ketel en leefde me flink uit op dat onding.

Superplat moest hij worden, maar helaas, hij bleef tegensputteren. Ik raakte nu pas echt over de kook. Niet 10 minuten maar 10 uur heb ik vervolgens de aardappel gekookt, afgezonderd van de andere aardappelen, helemaal alleen in een klein steelpannetje. En ja hoor, natuurlijk voerde ik hem af en toe wat water, zodat ie niet zou droogkoken. Er bleef niet veel meer van hem over. Soep werd het.

Ik slokte het goedje naar binnen met een groot glas Chardonnay, en nog een en nog een. Tot de fles leeg was. Dat was maar goed ook. Bij de EHBO waren ze er blij mee. Een beetje teut hoefde ik geen verdoving voor het aanhechten van mijn vinger. Sindsdien eet ik alleen nog maar rijst en pasta. En kinoa natuurlijk.