#542 Voor het eerst veters vastmaken

Wat een heerlijk verhaal Lia, prachtige ontknoping!Heel goed geschreven, ik vind de dialoog ook heel sterk, ik zie dat echt helemaal voor me. 

Alleen, wat een beetje knaagde (het spijt me), ik kan het me niet voorstellen dat je als moeder de eerste keer zijn eigen veters strikken wil missen, hoeveel haast je ook hebt. Dat zij dus in de keuken iets anders gaat doen, kan ik niet helemaal meebeleven.
Nu ik het nog eens lees, vraag ik me ook af: hij strikt nog niet zijn eigen veters, maar poetst wel zijn eigen tanden? 

Hoi Laura,

Dankjewel voor het lezen. En voor je positieve opmerkingen.

Ik snap dat het knaagde, en prima dat je het benoemt, maar..... 
-Ik was nog bezig, en wilde vooral eerst even afwachten of het hem zou lukken. Ondertussen luisterde ik wel heel aandachtig!
-En ja, (schaam, schaam!), ik liet mijn jonge kinderen, zestig jaar geleden!, wel eens zelf hun tandjes poetsen. (Ter geruststelling: Niet voor de nacht hoor...)
Het heeft gelukkig geen nadelige gevolgen gehad!  

Daar hoef je je echt niet voor te schamen, hoor! Tegenwoordig zitten we er vaak veel te dicht bovenop, volgens mij!
 

Hoi Lia, het is een lief verhaaltje. De laatste zin is wel grappig gevonden. Ik zie het hem helemaal doen zo. Met een glimlach gelezen.
Je aanhalingstekens hebben nog wat aandacht nodig. 
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens

Nog drie hapjes’. ---> punt hoort voor het ah-teken. Kijk ook even bij alle andere gesproken zinnen. Bij het uitroepteken gaat het wel goed. Zo hoort het ook bij een punt.

wel even…,'  --> de komma mag weg. 

snikt hij wanhopig:
‘Mama!   ---> de gesproken zin kan achter de dubbele punt.

nog een lusje…: klaar! Zo, nou de andere.  ---> de dubbele punt achter het beletselteken mag weg. Het afsluitende aanhalingsteken staat nu aan het begin van de volgende zin.

…'doortrekken, nog een lusje: Klaar!’  ---> het aanhalingsteken aan het begin van de zin hoort vóór het beletselteken.

Ha Lia,

Ach, onze twee meiden weigeren veters in principe categorisch en het zij zo. Je verhaal is een mooi inkijkje dat lekker wegleest. Goed einde ook: ik kan me die denkfout heel goed voorstellen en toch zag ik hem niet aankomen. Ook de onderlinge band wordt in de inleiding meteen duidelijk. Ongeloofwaardig zou kunnen zijn dat het er zo harmonieus aan toe gaat onder de genoemde tijdsdruk; de sfeer is zoet.

Graag gelezen.

Lia dit vind ik een mooi geschreven verhaal. Ik kan me de denkfout van Lars helemaal voorstellen. Ook de geschetste sfeer spreekt mij aan.

Hoi Lia, een leuk geschreven verhaal, met echt een grappig einde (ik zag het niet aankomen). Ik zie het ook helemaal voor me. Het midden van het verhaal miste voor mij wel wat spanning, waardoor het meer een leuke anekdote blijft. Ik vraag me af of die tijdsdruk voor het hoofdpersonage wat opgevoerd kan worden, en dan komt ze - eindelijk - bij de gang, en dan ziet ze daar keurig die gestrikte schoenen staan. Maar het is een zeurtje, want dus erg genoten van het verhaal :).

Hallo Lia
Wat een mooi, lief inkijkje in een van de stappen van ons menselijk bestaan, die we vaak voor lief nemen, maar wat een hele prestatie is! Je dialogen zijn sterk, uit het leven gegrepen. Ik heb er van genoten!

Mooie observatie, Lia van het kleine grut. Als ik op oude foto's zie wat ik aan mijn voeten droeg (hoge schoenen met lange veters) dan moet het een hele klus geweest zijn voor ik klaar was om naar school te vertrekken.

Dag Lia,
Graag gelezen. Je schetst een mooie, ronde beleving van de moeder waar aan het slot een lekker sausje liefdevolle humor aan wordt toegevoegd. Zonder dat dat sausje, of het verhaal, te zoet smaakt.
Maar, als adept van 'show don't tell' struikelde ik af en toe.
Mijn zoon Lars van vijf wijst op zijn bord.
Wat mij betreft kun je Mijn zoon schrappen. Twee zinnen later wordt duidelijk dat het je zoon is als hij mama zegt.

Ik kijk op de klok. Vind ik overbodig. Als het straks maar een beetje snel lukt. Zoveel tijd hebben we niet meer. zegt voor mij voldoende. 

En...‘Ik glimlach. Wat wordt ie al  groot, dat kleintje van haar.[..]'  Ik vind van haar niet echt op zijn plaats bij de verwoording van het gevoel vanuit een ik-perspectief. Maar dat kan ook een gevoelskwestie zijn.

‘Mama! Nou heb ik voor het eerst zelf mijn schoentjes vastgemaakt maar mijn voetjes zitten er niet in!’
Grote glimlach hier. Top!

Iedereen hierboven bedankt voor het lezen en de positieve reacties!

Karel en Kruidnagel: misschien meer spanning in derde alinea brengen, ga ik doen. Goed punt.

Angus: Ik zie wat je bedoelt, met je drie opmerkingen en ga er in mee. 

Fief: dank weer voor je puntjes op de i.
Maar wat betreft je opmerking ''grappig gevonden'' : ik heb niets verzonnen, het is echt gebeurd! Een verhaal wat op menig familiefeest van ons nog op tafel komt.