#542 - Het wachten waard (herschreven)
Herschreven versie
In de hoek bij het raam observeerde ik het winkelend publiek, de schooljeugd in hun uniformen. Jazzmuziek op de achtergrond, de geur van koffie en tosti’s, een kakafonie van verschillende tongvallen en talen van andere klanten in de zaak. Voor me op tafel stond mijn favoriete drankje: café mocha with cinnamon syrop, Het leven was net iets beter dan het altijd was geweest.
Ik genoot van de vrijheid in die zes maanden durende sabbatical: wonen en werken in Engeland, voor het eerst echt op mezelf wonen.
Wat had ik als tiener uitgekeken naar het leven als student, de vrijheid van het niet meer bij je ouders wonen. Helaas vonden mijn ouders de fietstocht van tien hele kilometers naar het ziekenhuis waar ik de opleiding volgde, geen reden voor mij uit huis te gaan.
Dus duurde het tot mijn vijftigste levensjaar – getrouwd, twee kinderen en een baan als dialyseverpleegkundige – voor ik die langgekoesterde wens alsnog in vervulling kon laten gaan. Met een dubbel gevoel liet ik mijn gezin achter. Nooit eerder alleen gevlogen, ging ik gepakt en gezakt het avontuur tegemoet.
Met dagdiensten van twaalf uur in een dialysekliniek bekostigde ik mijn verblijf. Op mijn vrije dagen deed ik boodschappen in Festival Place, het winkelcentrum van Basingstoke. Daar vond ik ontspanning bij de Starbucks en ontdekte ik de liefde voor het schrijven. Wekelijks schreef ik een blog waarmee ik mijn familie, vrienden en collega’s op de hoogte hield van mijn belevenissen.
Rete-spannend vond ik het mijn gedachten met de wereld te delen, het idee dat iemand hier iets van ging vinden. Ik moest mijn schrijfstijl nog ontdekken en deed maar wat. Mijn hart bonsde als een bezetene de eerste keer dat ik mijn schrijfsel de ether in stuurde.
Na een volgend verblijf in Basingstoke, eind 2019, ontdekte ik bij toeval een schrijfsite waar ik elke week mee kon doen met een schrijfopdracht.
Tien jaar later – een flink aantal korte verhalen en twee boeken verder – droom ik nog steeds over dat plekje in de hoek achter het raam. Dan hoor ik de fijne jazz, het geroezemoes en ruik ik de verse koffie.
=========================
Eerste versie
Na de middelbareschooltijd keek ik uit naar het leven als student, de vrijheid van het op jezelf wonen. Voor de opleiding tot verpleegkundige solliciteerde ik met opzet bij de verst gelegen ziekenhuizen. Uitgerekend het dichtstbijzijnde ziekenhuis nam me aan. De fietstocht van tien hele kilometers vonden mijn ouders geen reden voor mij uit huis te gaan.
Het duurde tot mijn vijftigste levensjaar – getrouwd, twee kinderen en een baan als dialyseverpleegkundige – dat ik mijn langgekoesterde wens in vervulling kon laten gaan. Ik ging voor zes maanden naar Engeland.
Op loopafstand van de dialysekliniek waar ik werkte om mijn verblijf te bekostigen, vond ik een ongemeubileerd appartementje. Het rook naar tapijtreiniger. Met een bonte verzameling van geleende spullen werd het mijn home away from home.
Het filiaal van Starbucks in het winkelcentrum van Basingstoke werd mijn favoriete plek als ik niet hoefde te werken. Daar ontdekte ik de liefde voor het schrijven. Om mijn familie, vrienden en collega’s op de hoogte te houden van mijn belevingen schreef ik wekelijks een blog.
Ik herinner me die eerste blog als de dag van gisteren. Gezeten op mijn vaste plek in de hoek voor het raam legde ik mijn ervaringen en mijn avonturen vast; een digitaal dagboek. Jazzmuziek op de achtergrond, de geur van koffie en tosti’s, het geroezemoes van klanten op de achtergrond. Rete-spannend vond ik het mijn gedachten met de wereld te delen, het idee dat iemand hier iets van ging vinden. Ik moest mijn schrijfstijl nog ontdekken en deed maar wat. Mijn hart bonsde als een bezetene iedere keer als ik een nieuwe pennenvrucht de ether in stuurde.
Na een volgend verblijf in Basingstoke, eind 2019, ontdekte ik een schrijfsite waar ik elke week mee kon doen met een schrijfopdracht.
Tien jaar later, een flink aantal korte verhalen en twee boeken verder, kan ik me het schrijven van mijn eerste blog nog haarscherp voor de geest halen. Als ik in gedachten terugkeer naar die tijd, zie ik mezelf weer zitten op dat plekje in de hoek achter het raam, hoor ik de fijne jazz, het geroezemoes en ruik ik de verse koffie.
Ha Fief, Opdat de…
Lid sinds
13 jaar 11 maandenRol
Ha Fief,
Opdat de schrijfcoach je stuk kan vinden: bij het nummeren van je verhaal zijn het eerste en tweede cijfer per ongeluk omgedraaid.
Een mooi levendig inkijkje in je leven. Leuk ook om te vernemen hoe je schrijfleven zich ontvouwd heeft. Dankjewel!
Bedankt voor je…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Bedankt voor je opmerkzaamheid, Emmy, en je reactie.
Dag Fief, Een mooi…
Lid sinds
12 jaar 8 maandenRol
Dag Fief,
Een mooi geschreven inkijkje.
Met plezier gelezen.
Maar ik vond de zintuiglijke beleving wel een beetje als een bijzaak opgevoerd. Zoals je zelf schrijft: Op de achtergrond. Wel een sfeervolle achtergrond.
Na de tweede lezing kom ik daarop terug. Ik proef je gevoel bij het schrijven aan het eind van je verhaal, dat rond is.
Goed geschreven & GG zoals…
Lid sinds
4 jaarRol
Goed geschreven & GG zoals steeds, toch is deze 'getuigenis' minder mijn dingetje.
(voor wat het waard is: fijne jazz - verse koffie - goed voor jou, maar wat wil je dat de lezer onthoudt?)
Angus, bedankt voor het…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Angus, bedankt voor het lezen en herlezen. Fijn dat je het na de tweede keer toch de moeite waard vond. Ik ben er blij mee.
Tony, ik waardeer je eerlijke reactie, zoals altijd. Fijn dat je het goed geschreven vindt en dat je het graag gelezen hebt. Wat de lezer ervan onthoudt, vind ik eigenlijk niet zo spannend. Daar heb ik niet voor geschreven. Misschien het vasthouden aan een droom? Ik wilde een eerste keer vastleggen die mij (hopelijk) altijd bij zal blijven en ja, de jazz en koffie horen bij die beleving.
Hoi Fief, leuk verhaal! Ik…
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Hoi Fief, leuk verhaal! Ik vond "De fietstocht van tien hele kilometers vonden mijn ouders geen reden voor mij uit huis te gaan." een heel mooi, droog-hilarische zin. De locatie kwam voor mij ook tot leven. Het enige wat ik wat lastig te volgen vond, was de "wens" van de hoofdpersoon. Het begint met een vrij leven als student, dan is de droom naar Engeland gaan, en dan lijkt schrijven weer de droom. Het kan natuurlijk, zo is een mensenleven, maar voor een kort verhaal was het voor mij daardoor wel lastiger om daarin mee te dromen :).
Hallo Fief, jouw …
Lid sinds
6 maanden 4 wekenRol
Hallo Fief, jouw "autobiografische" herinneringen met plezier gelezen.
Dank je, Job. Ik heb voor…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Dank je, Job. Ik heb voor deze opdracht inderdaad gekozen voor een autobiografisch verhaal. Dus de aanhalingstekens bij jouw opmerking mogen weg. Meestal schrijf ik fictie, soms kies ik voor non-fictie.
Hoi Fief, Persoonlijk lees…
Lid sinds
10 maanden 4 wekenRol
Hoi Fief,
Persoonlijk lees ik liever fictie. Maar verder is er niets mis met dit verhaal. En leuk om te lezen over je beginperiode als schrijver.
Dank je, Lia. Ik schrijf ook…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Dank je, Lia. Ik schrijf ook het liefst fictie, maar deze opdracht was voor mij geschikt voor een non-fictie verhaal. Eerlijk gezegd, lees ik ook liever fictie ;-)
Interessante blog over je…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
Interessante blog over je midlife studietijd, Fief. Nu snap ik hoe je anglofiel bent geworden. Mooie intro, met een schets van je jeugd en de semi-vanzelfsprekende vermelding van je eerste halfjaar Basingstoke. Heerlijk onderkoeld Brits.
Net als Tony haak ik een beetje af bij de sfeerbeschrijving in de Starbucks – ik denk doordat je in die alinea ineens een veel trager tijdsverloop gebruikt dan ervoor en erna. Ik lees de tekst natuurlijk met veel plezier, omdat ik benieuwd ben naar je levensverhaal; maar in dat opzicht ben ik dus niet benieuwd naar de muziek en de geuren in een Starbucks.
Anderzijds zijn de twee slotalinea's prachtige openingsalinea's qua sfeer en informatie. Als je die biografische info daar dan een beetje mee verweeft, niet per se chronologisch, neemt het levensverhaal wat minder ruimte in beslag en heb je meer plaats voor de zintuigen, die me dan niet alleen nieuwsgierig maken, maar ook nog eens meenemen.
Hoi Kruidnagel, bedankt voor…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Hoi Kruidnagel, bedankt voor je reactie. Erg blij mee. Tja, de opdracht was om het zintuigelijk te beschrijven.
Ik begrijp je opmerking over de laatste twee alinea's en daarin de biografische info verwerken. Ik ga kijken of dat lukt.
Voor wie nog zin heeft om…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Voor wie nog zin heeft om het te lezen.
Zoiets, Kruidnagel? Beter zo, Tony?
Hoi Fief, Ik heb beide…
Lid sinds
5 maanden 3 wekenRol
Hoi Fief,
Ik heb beide versies gelezen. Ze hebben beide hun goede kanten, maar geef de voorkeur aan de tweede, daar lijkt iets meer lucht in te zitten. Ik vind het leuk iets autobiografisch van je te lezen. Ik las ook het verhaal Tank waarbij ongeveer dezelfde gevoelens werden opgehaald en het is denk ik heel herkenbaar: Dat het erg spannend is om iets wat je hebt geschreven te delen. Leuk dat het zo'n sterke herinnering is in zo'n koffietentje, en wat mij betreft heel fijn dat het zo goed beviel dat je bent blijven schrijven! Mooi einde ook, echt graag gelezen!
Dank je wel, Sonnema. Ik ben…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Dank je wel, Sonnema. Ik ben blij met je reactie. Het was voor mij een periode die veel indruk heeft gemaakt.
Hoi Fief, ondanks dat er…
Lid sinds
1 jaarRol
Hoi Fief, ondanks dat er niet veel gebeurde in het verhaal, wilde ik wel verder lezen. Ik vind het in de herschreven versie mooi hoe je in de laatste zin weer terugkomt op de koffie en jazz uit de eerste alinea, daarmee voelt het verhaal helemaal rond. Graag gelezen!
Hoi Natas, bedankt voor het…
Lid sinds
5 jaar 9 maandenRol
Hoi Natas, bedankt voor het lezen en je reactie.
Ha Fief! Autobiografisch,…
Lid sinds
11 maanden 1 weekRol
Ha Fief! Autobiografisch, wat leuk! Ik heb alleen de herschrijf gelezen, mooi!. Ik snap de jazz en de koffie helemaal, ik schrijf ook graag in koffietentjes. En in strandtentjes en in bruine café's. Heel herkenbaar dus. Graag gelezen!