#542 Souvenir

Op Klara, de klassieke muziekzender van de VRT hoor ik vandaag dat luisteraars verzoeknummers insturen met een link naar één van de bekende componisten die begraven liggen op het wereldvermaarde Père-Lachaise kerkhof in Parijs.

De uitzending begint, hoe kan het anders, met de keuze voor een nocturne van Chopin.  De man wiens graf dagelijks met verse bloemen wordt getooid, zou ook mijn voorkeur genoten hebben.  Dan doemt in mijn gedachten een ander graf op:  dat van Edith Piaf. Ik was vijftien toen ze stierf. Mijn moeder, die amper drie jaar ouder was dan de zangeres, vond het maar niets dat ik op mijn leeftijd dweepte met Piaf en haar repertoire.

“Je verstaat niet eens waarover dat mens zingt”, probeerde ze mij op andere gedachten te brengen.  Ik haalde inderdaad slechte resultaten op Frans in het college waar ik school liep, maar dat had meer te maken met de onuitstaanbare leraar dan met de taal.

Boeiden Ediths turbulente romances me met mannen als Montand, Aznavour en Moustaki, die later grootheden van het Franse chanson werden? Was het de Hymne à l’amour, die ze zong voor de verongelukte bokser waar ze smoorverliefd op was? Dit tijdloze en schrijnende lied werd recent nog door Céline Dion vertolkt vanop de Eifeltoren bij de opening van de Olympische Spelen.

Uitgeblust en op het einde van haar krachten, verbaasde Piaf de wereld door Theo Sarapo, een jonge Griekse god, als nieuwe amant te nemen. Mijn opa bezat als één van de eersten  een zwart/wit tv. Bij hem zag ik in een rechtstreekse uitzending een van de allerlaatste optredens van Piaf in de Parijse Olympia. Met haar Theo bracht ze het lied A quoi ça sert l’amour. Ik verstond ieder woord dat ze zongen. Vanaf die dag kon mijn liefde voor de Franse taal en voor het zwarte straatmusje Edith niet meer stuk. Bij de aankondiging van haar dood in 1963 heb ik voor het eerst en misschien ook voor het laatst bij een overlijden hartverscheurend geweend.

Jij zong en schreeuwde het uit dat je nergens spijt van had, Edith,  mais moi, je te regrette pour toujours.