#542 Vakantiebaan (aangepast)

Dag Job,

Prettig geschreven. 
Ik denk wel dat het verhaal iets aan kracht zou winnen als je de zintuiglijke waarneming iets meer uitwerkt. Dan doel ik op had een specifieke babygeur. Als je beschrijft hoe een baby (volgens jou) ruikt, wordt het sterker volgens mij.
Dat en toen gebeurde het vind ik ook wat storend. Ook hier zou je verhaal, volgens mij aan kracht kunnen winnen, als je de oh, shit beleving van de HP wat meer vanuit het gevoel dat hij verrast wordt (en zich bezeken ;-) voelt), beschrijft. 

Ze kreeg een droge broek en werd in haar bedje gelegd. Ik trok in de personeelskleedkamer een andere broek aan.
Misschien leuker als je eindigt hoe hij in de gang die collega tegenkomt die die natte vlek ziet en daar iets over zegt in combinatie met geduld?

Ook dit lijkt me trouwens weer autobiografisch. En dat bedoel ik als compliment.

Hallo Angus. Inderdaad autobiografisch met een twist. Heb de tekst op de door jou genoemde punten aangepast. De laatste suggestie neem ik niet over. Om 4.30 's nachts kom je geen collega's tegen op de gang.

De laatste suggestie neem ik niet over. Om 4.30 's nachts kom je geen collega's tegen op de gang.
Kom op, Job. Op de eerste plaats ben jij de schrijver. En zelfs om 4:30 u zal een ziekenhuis niet slechts bemensd zijn met één vakantiekracht en kun je dus collega's tegenkomen op de gang. Speel met de werkelijkheid. Zet de ervaring in dienst van je verhaal. Dat is geen liegen. Dat is schrijven, denk ik ;-). 

Ha Job,
Graag gelezen! Je zou de zin over de hoofdverpleegkundige nog wat tactieler kunnen maken door iets als: de hoofdverpleegkundige overhandigde mij twee witte pantalons met bijbehorende jasjes. De lezer zal dan als vanzelf een dergelijke handeling voelen 
Bij de opsomming van de taken zou je nog kunnen overwegen om dit meer vanuit jouw perspectief te schrijven: de bijbehorende geur van urine en ontlasting sloeg in mijn gezicht. Ook de metalige geur van bloed was alom aanwezig: verbanden van ongestelde dames die verwisseld moesten worden, pleisters etc. al deze bebloede zaken stopte ik met ingehouden adem in een emmer. 

Mooi hoe je die scene in de babykamer beschrijft. 

Hallo Angus het ziekenhuis niet, maar de afdeling was bemenst met 2 personen. De vrouwelijke verpleegkundige en ondergetekende. Dan doe ik de werkelijkheid naar mijn gevoel teveel geweld aan.

Emmy, bedankt voor je feedback en suggestie. Ik hoop alleen dat je niet op een ziekenhuisafdeling terecht komt waar jouw suggesties werkelijkheid zijn. 

Dan doe ik de werkelijkheid naar mijn gevoel teveel geweld aan.
Dat is dan jouw gevoel, Job.
Maar de lezer verlangt echt niet naar de werkelijkheid, maar naar een verhaal. Geloofwaardigheid is genoeg. En is het ongeloofwaardig dat je dan die ene vrouwelijke verpleegkundige tegenkomt op de gang en dat die dan een opmerking maakt over je natte broek? Echt niet. Je hoeft niet bij de feiten te blijven. Je schrijft, je creëert en zet de feiten naar je hand.
 

Ha Job, dat hoop ik ook. (Ik heb in het verleden de bizarste dingen meegemaakt toen ik de pech had dat ik in een niet al te fantastisch ziekenhuis in het buitenland een operatie moest ondergaan.) 

Ik dacht: het gaat gebeuren na de zin:

Mijn vrouwelijke collega vroeg: ‘ Wil jij straks de babykamer doen? Ik heb daar het geduld niet voor.’

En ja hoor, hetzemedadde!

GG

(tip: probeer meer show, less tell.. (geen coach!))

Hoi Job, je hebt een schat aan autobiografische verhalen, maar op den duur wordt dat langdradig. Voor mij althans. Net wat Angus zegt, de lezer verlangt niet naar de werkelijkheid maar naar een geloofwaardig verhaal. Doe die werkelijkheid eens geweld aan en maak die nachtdienst bijvoorbeeld eens humoristisch met verzonnen gebeurtenissen. Of maak het spannend, onderhoudend. Het hoeft niet waarheidsgetrouw te zijn, als de lezer het maar voor zich kan zien.

Een van de verpleegsters ---> dit is een verouderde term. Het zijn verpleegkundigen.

Begin jaren 70 -->  begin jaren zeventig leest mooier.

Om 10.30  ---> 10.30 uur. Persoonlijk vind ik half elf mooier lezen in een verhaal.

Om te beginnen een algemene opmerking van mijn kant: naar keuze in een al dan niet fictief verhaaltje. Met mijn autobiografische beschrijving heb ik volgens mij keurig aan de opdracht voldaan. 

Fief, ik heb jou suggesties om de tijdsaanduidingen uit te schrijven opgevolgd. In het begin van de jaren zeventig was het nog verpleegster. Mijn vrouw volgde toen de opleiding tot verpleegster. Op haar advies heb ik hoofdverpleegkundige aangepast naar hoofdzuster.

Hallo Job, je hebt inderdaad keurig aan de opdracht voldaan. Toch zou het je verhaal ten goede komen, als je er wat bij verzint. Niet om aan de opdracht te voldoen, maar om het een beter verhaal te maken.
Maar het is natuurlijk helemaal je eigen keuze of je dat wel of niet wil.

Zoal Gerard Reve zei: "Waargebeurd is geen excuus."

Hallo Laura, ik heb de  herinnering iets aangepast. Stel je een negentienjarige jongen voor die 's nachts zo'n klein hummeltje de fles geeft en daar rustig drie kwartier over kan doen. Een jongen die op die leeftijd leert dat vrouwen na een operatie meestal ongesteld worden, waarbij de moderne menstruatieproducten niet aanwezig zijn. Mijn leeftijd en de rauwe waarheid toegevoegd. Ik ga wel over de woordlimiet heen, maar heb daar wel de ruimte voor.

Ostinato, helaas behoort Gerard van het Reve na het lezen van de eerste pagina's van de Avonden niet tot mijn favoriete schrijvers. Voor het schrijven van autobiografische momenten, of zoals hij zelf zegt een soort curriculum vitae, richt ik me liever op Stephen King. 

Hoi Job, Al veel reacties, zie ik. Hier de mijne!

De keus om het woord verpleegster te gebruiken snap ik heel goed: zo heette dat in die tijd. Ik was het ook, ooit. De dagverblijven met rookwalmen herkende ik ook. Heel treffend voor die tijd.  

Maar ik vroeg me af: op welke afdeling liggen menstruerende vrouwen, en tevens kleine kinderen? De kraam kan het niet zijn, daar wordt wel ''gevloeid' maar de dames zijn niet ongesteld. De opmerking dat het meisje zonder toestemming van de ouders was geopereerd, roept ook veel vragen bij me op. Ook dat ze was afgestaan vond ik vage informatie. 

Zo'n pas geopereerd kindje hoort overigens echt op een kinderafdeling! 

Het beeld van die negentienjarige jongen die daar zit met de baby op schoot vond ik mooi. En leuk beschreven met die details. Dat zag ik voor me. 

Liv bedankt voor je positieve reactie. De afdeling neurochirurgie waar ik een aantal zomers heb gewerkt kende geen kinderafdeling. Er was een kamer speciaal ingericht voor baby-tjes en peutertjes die pas geopereerd waren. Op de afdeling voor volwassenen was een kinderkamer ingericht voor de grotere kinderen. Deze kinderen gingen daarna naar de afdeling kinderneurologie. Ook toen was geld al leidend in de zorg. 

Op deze afdeling waren de zalen voor heren en dames nog gescheiden en er waren een aantal aparte kamers voor eerste klas patiënten. De meeste patiënten lagen er omdat ze geopereerd waren aan een hernia. En de dames werden na de operatie bijna altijd ongesteld.

De vage info over het kleine meisje kan ik niet beantwoorden. Ik weet wel dat het op de afdeling destijds tot de nodige discussie heeft geleid, maar dat is verder langs mij heen gegaan. 

Wat een leed schets je hier zo smaakvol afstandelijk.

Onze levensverhalen en grote gebeurtenissen herinneren we ons hooguit half en in het ergste geval verdraaien we het verleden bewust, aldus ene Natasha Hoare. Het geheugen is notoir onbetrouwbaar. 'The past is a foreign country: they do things differently there,' zoals L.P. Hartley schreef in zijn boek The Go-Between over de onvermijdelijke problemen met herinneringen en geschiedenis. En dat gaat over feiten zoals die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden.

De opdracht van fictie daarentegen is de waarheid liegen: de werkelijkheid bewust verdraaien. Zelfs een realist schildert een boom of toren niet per se op de plek waar dat object echt staat, maar op de plek waar de compositie er het meest baat bij heeft. Dat gaat over dichterlijke vrijheid en uitstel van ongeloof.

Amen.

Ik geloof dus niet dat je dit allemaal precies zo hebt meegemaakt, maar lekker gegriezeld heb ik wel, mede dankzij de stanken.

Kruidnagel bedankt voor je feedback. In een van mijn eerste reacties schreef ik al autobiografisch met een twist.

En de begin passage uit Stephen Kings "Over Leven en Schrijven": Ik verbaasde me enorm over Mary Karr's memoires, De leugenaarsclub, een herinnering, niet alleen omdat ze zo fel en zo mooi zijn, en ze zo'n geweldige taalbeheersing heeft, maar vanwege de totaliteit - die vrouw herinnert zich álles van haar jeugd.

Ja, heel knap hoe dat kan, om met fantastische research je hele eigen jeugd te reconstrueren, en dat je dat dan ook nog zo goed kunt opschrijven. 

De herschreven versie gelezen. Het is mooi geworden Job. Ik zou langzaam, langzaam vervangen door traag en dan verder op iets als: ze dronk net zo langzaam verder. 
 

Kruidnagel bedankt voor je reactie

Emmy, langzaam, langzaam bewust gebruikt en herhaald. Ik probeer daarmee ook de leessnelheid te vertragen.

Hoi Job,

Mooi verhaal, en bijzonder dat het autobiografisch is. Ook ik merk dat ik wel graag zou lezen wat het met je doet als je dat allemaal meemaakt. Wat voel je dan als je daar als jonge gast zo'n klein meisje helpt? Kalm, verward, vredig, bewonderend? En dat je door de lege gangen dwaalt, is dat juist kalmerend of erg eenzaam?

Verder zijn de beschrijvingen prima en het verhaal goed, dus graag gelezen. 

Sonnema bedankt voor je positieve feedback. Ik ben kalm van aard en daardoor in staat om in alle rust drie kwartier met zo'n hummeltje op schoot te zitten. Gelukkig hoef je niet echt door lege gangen te dwalen 's nachts en is de omgeving je vertrouwd omdat je er meestal overdag werkt.

Hoi Job, door de beschrijvingen (zoals 'de naar sigaretten ruikende conversatiekamer') zie ik het verhaal echt voor me. Vooral de zin 'de stilte die alleen verstoord werd door het geluid van de om hulp roepende bel' vind ik mooi gevonden.

Natas bedankt voor je positieve reactie.