#538 Met het eind in zicht (met kortere versie)

Kortere versie naar aanleiding van de feedback.

Ruw trekken ze me uit de laadbak. Een pijnscheut trekt door mijn mishandelde lijf. Het rulle zand voelt zacht. Niet zoals die harde vloer van mijn cel. Ik weet waar ik ben. Deze duinen waren vaak mijn toevluchtsoord. Wat heb ik deze frisse lucht gemist. Het uitzicht op de zee.

De wind geselt mijn lijf, het opwaaiende zand schuurt mijn huid. Ik voel het niet, uitputting overheerst. Mentaal gebroken.
Twee soldaten, niet veel ouder dan ik, pakken me onder mijn oksels vast. Mijn voeten trekken een spoor in het zand. Ik geef niet mee. Mijn laatste restje weerstand. De namen die ik prijsgaf, ik wilde sterker zijn. Het spijt me zo.

Commando’s klinken. Ze laten me los, ik val. Voor de mannen me rechtop zetten, pak ik een handvol zand en laat de zandkorrels door mijn vingers glijden. De wind neemt ze mee, samen met de dromen die ik nog had.  

De soldaten stellen zich op, richten hun wapen mij. Het is zover. Mijn hart bonst wild, warme urine druipt langs mijn benen. Papa, mama.
Nog één keer snuif ik de zilte lucht op, sluit mijn ogen. Ik hoor de zee ruisen, ik hoor de meeuwen krijsen, ik hoor …

-------------------

Eerste, uitgebreidere versie

Ruw trekken ze me uit de laadbak. Ik weet waar ik ben; hier kwam ik vaak als ik de wereld even wilde ontvluchten. Op school had ik weinig vrienden, thuis moest ik de discussies van mijn socialistische ouders aanhoren over het nieuws op de radio of in de krant.
In deze duinen staarde ik uren naar de einder, fantaseerde over wat er voorbij lag of wat mijn missie in het leven zou zijn. De bezetting van Polen door Hitler en de dreiging van het nationaalsocialisme maakte dat snel duidelijk: ik wilde me inzetten voor de wereldvrede. Het kwam niet eens bij me op dat mijn leven zo snel en juist op deze plek zou eindigen.

De wind geselt mijn lijf, het opwaaiende zand schuurt mijn huid. Ik voel het niet, uitputting overheerst. De slaapdeprivatie en de talloze ondervragingen hebben me murw geslagen, maar ik heb niet alles prijsgegeven.

Twee soldaten – jongens nog, ze zijn niet veel ouder dan ik – pakken me onder mijn oksels vast en slepen me voort, een spoor achterlatend in het zand. Behalve dat ik het ze niet gemakkelijk wil maken, wil ik ook het onvermijdelijke zo lang mogelijk uitstellen. Passief verzet. Hijgend slepen ze me verder de duinen in.
Alle keren dat ik op pad ging om de bezetter te dwarsbomen en verraders hun verdiende straf te geven, was ik me bewust van het risico. Ik had zoveel meer willen doen, had ik de kans gehad. Waar ging het mis? Was het onzorgvuldigheid? Verraad?

Bij het eindpunt stellen de mannen zich naast elkaar op en richten hun wapen op mij. Ik draai mijn hoofd opzij en snuif nog één keer de zilte lucht op. Mijn hart bonst wild, urine loopt langs mijn benen. Ik hoor de zee ruisen, ik hoor de meeuwen krijsen, ik hoor …