#537 Lariekoek met cranberriesaus - herwerkt

Oma wil een kerstavond zoals ze die kent uit haar jeugd. Zo eentje als in de kerstklassieker van Andy Williams, met parties for hosting, marshmallows for toasting and caroling out in the snow. Met de auto komen is enkel geoorloofd omdat er anders van het hosting parties niet veel terecht zou komen, maar verder moet alles old school. Inclusief feestkleding, kapsels en licht van echte kaarsen En vooral: geen telefoons en geen schermpjes.
Wekenlang is de hele familie bezig geweest met het in elkaar boksen van oma’s feestje voor negen personen. Nu is het zover.

Klokslag acht start oma de grammofoon. Op de klanken van Jingle Bells treedt de hele familie met frisse tegenzin de in kaarslicht badende kamer binnen.
Bij elk couvert heeft oma een naamkaartje gezet. Amy zit tegenover Howard, die ze niet kan uitstaan, en Beverly naast haar eerste liefde Jeremy, nu getrouwd met haar broer Ernest. De kleinkinderen Emmy, George en Melody zijn her en der verspreid. Oma zetelt pontificaal aan het hoofdeinde met uitzicht op de lege stoel aan de andere kant – de plaats van opa zaliger.
Na de ossenstaartsoep – een specialiteit van Beverly – wordt de gevulde kalkoen met appel, cranberrysaus en spruitjes opgediend. Zelfs wie niet van spruitjes houdt, loopt bij de aanblik het water in de mond. Ernest staat op om plechtig het feestbeest aan te snijden.
Het tafelrumoer verstomt.

Plotseling vliegt er ergens een raam open. Een koude wind steekt op en dooft in een zucht de kaarsen.
‘Wat gebeurt daar …?’ klinkt vanuit het donker verstoord oma’s stem, maar de wind is alweer gaan liggen. De kaarsen branden weer en het raam is dicht.
Alles alsof er niets is gebeurd.

Dan roept de kleine Emmy uit: ‘Kijk, daar zit iemand!’
De tafelgenoten volgen haar vinger en inderdaad, op de lege stoel zit iemand.
Met zijn hoge hoed, zijn rokkostuum en zwierig gestrikte zijden sjaal lijkt hij wel wat op een gentleman uit de Victoriaanse tijd. Maar de hoed zweeft zomaar wat in de ruimte. Waar het hoofd had moeten zitten, zit niets en uit de mouwen steken geen handen. Een oude wandelstok met zilveren knop staat uit zichzelf rechtop. De gestalte staat op.
‘There is nothing in the world so irresistibly contagious as laughter and good-humour,’ zegt hij.
Een windvlaag en hij is weer verdwenen.

Op een telefoon komt een melding binnen. Alle hoofden draaien naar oma, die zo rood wordt als een cranberry.
‘Iemand stuurt me een appje, geloof ik.’
Ze rommelt wat in haar handtas,  haalt er een splinternieuwe telefoon uit en kijkt naar haar scherm.
A merry Christmas to us all, my dears. God bless us,’ leest ze luidop voor. ‘Kindest regards, Charles Dickens.’
Even is het doodstil in de kamer.
Pas als oma’s mondhoeken beginnen te krullen, barst de hele familie in schaterlachen uit.