#537 Cranberrysaus met een snufje humbug

Oma wilde een kerstavond, zoals ze die kende uit haar jeugd. Zo eentje als in de kerstklassieker van Andy Williams, met parties for hosting, marshmallows for toasting and caroling out in the snow. Met de auto komen was enkel geoorloofd omdat er anders van het hosting parties niet veel terecht zou komen, maar verder moest alles old school. Inclusief feestkleding, kapsels en licht van echte kaarsen - geen led. En vooral: geen schermpjes.
Wekenlang is de hele familie bezig geweest met het in elkaar boksen van oma’s feestje voor negen personen en de hond. Nu is het zover.

Terwijl de vrouwen elkaar in de weg lopen in de keuken, de mannen zich onledig houden met het ontkurken van de flessen en de kleinkinderen Emmy en George de tafel versieren, ziet oma vanuit haar fauteuil, met de hond aan haar voeten, het geheel triomfantelijk aan.
Bij het vallen van de avond is alles gereed en trekt iedereen naar boven om zich op te doffen. Behalve oma. Die heeft ’s morgens al het van haar moeder geërfde kerstkleed aangetrokken en haar dikke grijze haardos in een dot gedwongen.

Klokslag acht treedt iedereen op de klanken van Jingle Bells de in kaarslicht badende kamer binnen.
Oma heeft bij elk couvert een naamkaartje gezet. Amy zit tegenover Howard, die ze niet kan uitstaan, Beverly naast haar eerste liefde Jeremy, nu getrouwd met haar broer Ernest, die op een voor zijn eega onzichtbare plaats is gezet – oma is duidelijk niet ín voor Williams’ gay happy meetings. De kleinkinderen zijn netjes van elkaar gescheiden en oma zetelt pontificaal aan het hoofdeinde met uitzicht op de lege stoel aan de andere kant – de plaats van opa zaliger.
Na de ossenstaartsoep – een specialiteit van Beverly – wordt de gevulde kalkoen met appel, cranberrysaus en spruitjes opgediend. Zelfs wie niet van spruitjes houdt, loopt bij de aanblik het water in de mond. Ernest staat op om plechtig het feestbeest aan te snijden.
Het tafelrumoer verstomt.
Dan steekt plotseling een koude wind op die in een zucht de kaarsen dooft. Er wordt geklopt.
‘Wie doet dat …?’ zegt oma verstoord, maar dan stopt het kloppen en ook de kaarsen beginnen weer te branden.
Iedereen kijkt de tafel rond. Alles lijkt weer zoals het was.

Dan roept Emmy uit: ‘Kijk, daar zit iemand!’
De tafelgenoten volgen haar vinger en inderdaad, op de lege stoel zit iemand.
Met zijn hoge hoed, zijn rokkostuum en zwierig gestrikte zijden sjaal lijkt hij wel wat op een gentleman uit de Victoriaanse tijd. Maar waar het hoofd had moeten zitten, zit niets. De hoed danst zomaar wat in de ruimte en er steken geen handen uit de mouwen. Een oude wandelstok met zilveren knop staat uit zichzelf rechtop.
‘I saw a vacant seat in the poor chimney-corner,’ zegt het kostuum.
De hoed zwaait heen en weer.
‘A merry Christmas to us all, my dears. God bless us.’
Een windvlaag en hij is weer verdwenen.

Op een telefoon komt een melding binnen. Alle hoofden draaien naar oma, die zo rood wordt als een cranberry.
‘Iemand stuurt me een appje, geloof ik.’
Ze rommelt wat in haar handtas,  haalt er een splinternieuwe telefoon uit en kijkt naar haar scherm.
‘There is nothing in the world so irresistibly contagious as laughter and good-humour. Kindest regards, Charles Dickens,’ leest ze luidop voor.
'Je hebt nog zó gezegd, oma: geen schermpjes,' zegt de kleine George.
Even is het doodstil in de kamer.
Dan beginnen oma's mondhoeken te krullen en barst de hele familie uit in een schaterlach.

Buiten begint het zachtjes te sneeuwen.