#537 Wat zijn we zonder Bison Kit?

Het is sneeuwwit in het bos. En toch voelt het grijs aan. Het begint al donker te worden en ik ben volledig de weg kwijt. De bomen kijken me droevig aan. Alsof ze vermoeden wat me te wachten staat. Zij hebben makkelijk praten. Ze staan altijd op dezelfde plek. Dwalingen kennen zij niet of amper. Hooguit in hun kruin. Het begint keihard te sneeuwen. Ik zing kerstliedjes om mezelf wat moed in te spreken. Het geeft even warmte en lucht en brengt me terug in herinnering. Marshmallows plakken aan mijn gehemelte en knapperend vuur ruikt zoet. Het smaakt naar thuis en vrede.
Al dagenlang dwaal ik door dit verrekte grote bos. Nog nooit ervaren zo’n oneindig groot oerwoud wit. En ik doe dit werk al lang, eeuwenlang. Ik vrees nu echt dat ik te laat ga komen. Mijn gevolg heeft er ook behoorlijk last van. Voor het eerst kerststress, daar zijn ze niet mee vertrouwd. Ik ben dan ook geen Sinterklaas, deadlines zijn mij onbekend.

Inmiddels is het pikkedonker geworden. In de lucht en tussen de bomen. Alleen de sneeuw geeft een klein beetje licht, die schijnt nog wakker te zijn. Ik heb er geen goed gevoel bij. Het lijkt of ik met mijn rode laarzen op watten loop. De grond onder mij zweeft. Ik zie mijn gevolg ook wankelen. We worden opgetild, met grond en al, en zweven met een rotgang door het bos. De bomen zwiepen met hun takken in onze gezichten. Doodeng. Ze proberen ons van de grond te slaan. Enkele reisgenoten verliezen het evenwicht. Wolven met hun bek vol tanden en tong vol schuim wachten hen op. Ik zie hoe ze verscheurd worden. Armen, benen, handen, voeten en hoofden vliegen door de lucht. Zo groot is hen honger en woede.

Ik probeer me te oriënteren. Wolven? Waar zijn we in hemelsnaam? We vliegen zo verschrikkelijk hard. Siberië, Canada? In ieder geval het hoge Noorden. Het bos wisselt in strand en zee. In de verte doemen een paar reusachtige bomen op ... en het vreemde is ... ze hebben allemaal vier takken. Ik zie ze in een vaal maanlicht. Nog nooit zulke hoge bomen gezien. De takken draaien rond en maken een vreemd zoemend, zuigend geluid. In mijn beleving worden ze ook steeds groter, de takken en de bomen. Vooraan op de grond ontstaat paniek. De takken slaan als bezetenen wil in het rond … en ... nee ... nee ... de reisgenoten worden compleet weggemaaid en doormidden gehakt. Het bloed spat om mijn oren en in mijn ogen. Ik zie niets meer. Voel plots ook een klap van de molen. Een mega grote molen. In kleine stukken vlieg ik door de wind die me wegvoert van dit vleselijk slagveld. Met de handen, die gelukkig nog aan mijn armen zitten, raap ik mezelf in de lucht bij elkaar. Gelukkig heb ik altijd een tube Bison Kit in mijn reiskoffer, voor noodgevallen, en lijm alle lichaamsdelen weer aan elkaar. Het hoofd houd ik even stevig vast want, die droogt het langst.

Ik kan nog maar aan een ding denken. Hoe kom ik thuis? Bij mezelf en bij de mensen. Gelukkig is de redding nabij. Een grote adelaar grijpt me in de nek. Vliegt met flinke slagen richting Nederland en dropt me in de eerste de beste schoorsteen. Net op tijd. Ik voel me weer thuis. Eerst maar even douchen. Het bloed druipt nog van mijn lijf. De Bison Kit is uitgehard. Daarna snel op pad. De nacht is kort.