#530 Neerslag

Op het moment lees ik een lijvig, tikje macaber en prachtig boek, dat me inspireerde bij het schrijven van dit verhaal. Ik ben benieuwd of iemand er iets van herkent.

Hoi Mespunt, ik vind het mooi geschreven, maar ik heb nog geen beeld van wat zich precies afspeelt en waarom. Het gaat, denk ik, over wat ze in het boek las, maar ik moet raden naar het hoe en waarom. 

Niet veel later rollen ze onvermijdelijk niet over haar tong, maar over haar wangen, ze gulpen op het dekbed en druppen op de laatste pagina van het boek dat ze dichtslaat.  --> zo leest het alsof het de ogen uit de vorige zin gaat die niet over haar tong maar over haar wangen rollen.

‘Dit is wat er van me over is’ zei hij, ---> achter is hoort nog een komma

Ze zag gene in zijn neergeslagen ogen  --> ik denk dat je gêne bedoelt.

‘Het is goed man’ fluistert ze, ‘het is goed’. ---> achter man hoort nog een komma, de punt hoort vóór het ah-teken.

Dankjewel Fief, ik heb een paar dingen aangepast. Over de rollende ogen twijfel ik een beetje. Ik dacht dat het duidelijk was dat 'ze' niet op de ogen, maar op de woorden sloeg, maar blijkbaar is dat niet zo. Misschien verander ik dit later nog.

Je maakt het mij als lezer niet makkelijk; al in de eerste alinea doemen de lessen begrijpend lezen op uit mijn schooltijd. (Waarnaar verwijst 'ze' in regel 3?) Ik corrigeer mijzelf en bedenk dat dit niet verwijst naar 'ogen', maar naar 'woorden', maar vervolgens vraag ik mij af of ze hardop aan het lezen was, en waarom dan? Het rollen van woorden over haar wangen, vind ik ook erg poëtisch geforceerd.
Ook denk ik dat de woorden opgezogen als warme lucht moet zijn de woorden opzuigend als warme lucht.

Verder lezend wordt het nóg verwarrender: in de eerste plaats weet ik niet te doorgronden wat er precies speelt en daarnaast heb ik geen idee of het nu gaat om de persoon in de eerste alinea of om personages uit het boek.

Al met al laat dit verhaal mij totaal in verwarring achter. Het spijt me, ik had graag wat lovendere woorden willen schrijven.

Verontschuldig je niet Musonius, ik stel je eerlijke en kritische feedback juist altijd erg op prijs. Het boek, waarvan ik de titel onder jouw verhaal al noemde, inspireerde me vooral qua schrijfstijl en redeneertrant. De recensies variëren van 'werkelijk fantastisch' tot 'gewoonweg niet doorheen te komen', dus mijn kopieerpoging lijkt tot mijn eigen jolijt tenminste gedeeltelijk geslaagd. Dat is natuurlijk gekkigheid. Inhoudelijk is het mijn eigen verhaal en ik weet ondertussen dat dat de toegankelijkheid vaak niet ten goede komt. Hoe dichter je als schrijver op je verhaal zit, hoe lastiger het is om in te schatten wat een ander ervan kan brouwen. In dit geval is dat blijkbaar weinig, volgende keer beter.

Dit verhaal verleidt me tot impressionistisch lezen. Als eerste voel ik de kater na het uithebben van een boek. Hé, grappig! Nu ik dit schrijf bij het alweer, maar nu voelend, herlezen, zie ik dat de herkenbare realiteit van de waskutmachine moord pleegt op de verwachting van de door het boek geschapen realiteit. 

Het leest voor mij fijn, vanwege mooi geschreven zinnen waarbij ik wel kan meevoelen. Maar ik kan er ook niet uit halen wat er nu precies gebeurt. Mogelijk dat met enig herschrijven het verhaal meer helder wordt en dan denk ik dat het een heel mooi stuk kan zijn. Ik ben enorm fan van het boek dat je aan het lezen bent :)

Hoi Mespunt, 

Het is je doel geweest om met een stijl te werken die tot de verbeelding spreekt, maar de verbeelding heeft nu te veel de overhand. Je schrijft in beeld en dat doe je goed in zoverre dat de zinnen als je de context loslaat, mooi geschreven zijn. Maar de context is wel een probleem: die is helaas niet concreet genoeg. 
In je poging beelden te schrijven, gaan sommige verwijswoorden fout, worden herinneringen heel algemeen beschreven, zonder dat er een voorbeeld wordt gegeven.

Ik lees iets waarvan ik de stijl kan waarderen, maar die wel een zodanige overhand heeft dat ik er geen echt verhaal in kan zien, vrees ik. 

Als je nog aan de herschrijf zou willen: voeg dan enkele zinnen toe die recht voor zijn raap zijn en precies zeggen wat er al dan niet aan de hand is. Als je dat zou doen, dan denk ik dat je al een stuk verder komt. 

Groet, 

Nadine

Ik heb even gezocht naar de achtergrond, waardoor ik het verhaal beter kan plaatsen. Je hebt het knap beschreven. Bedankt voor de tip dat je de titel van het boek bij Musonius had gezet.

Bedankt voor jullie reacties.

Natuurlijk baal ik van de blijkbaar kromme zinnen, daar ga ik nog eens extra op studeren. Verder is het duidelijk te vaag (hihi) en ik denk dat het veel zegt dat ik daar behalve een lichtelijke teleurstelling ook wat opluchting bij voel. Het is een triest mooi verhaal, maar niet elk mooi verhaal hoeft verteld.

De kern wil ik toch graag delen en die bestaat eruit dat een mens soms kan worden overvallen door een inzicht, waardoor eerdere gebeurtenissen in een ander perspectief worden geplaatst en er ineens meer ruimte ontstaat voor vergeving en berusting. Mix dat met wat filosofisch geneuzel over wat liefde is en een worsteling met de eindigheid der dingen en het was misschien wat al te ambitieus om te proberen iets daarvan in 400 woorden te vatten.

Leuk om te lezen dat je ook van dat boek (Het lied van ooievaar en dromedaris) genoten hebt, AnnekeTanneke.

Hoe een koe een haas vangt, dat begrijp ik. Maar hoe een ooievaar een dromedaris? Daar haak ik af. Verder eens met commentaar van Nadine. Ik ben benieuwd naar de aangepaste versie.

Ja, MP. Dat is wel veel voor een verhaal, boek, oeuvre. Ik lees het lekker met in gedachten het verhaal dat ze leest als de antagonist. De ogen die over haar tong en wangen rollen, ik weet alleen niet of ik dat zinnebeeld voor lief neem.

Jaja, rollende ogen, nu weet ik het wel haha. Helaas kan ik het me op dit moment niet permitteren om te gaan zitten voor een uitgebreide herschrijf. Het griezelelement heb ik verwijderd, al kan ik me voorstellen dat die gelikte oogballen ondertussen op jullie netvliezen gebrand staan. Ik weet niet of dit kan bijdragen aan een stukje traumaverwerking, maar tijdens het Halloweenfeestje van onze kinderen heb ik heel wat eetbare oogballen over tongen zien gaan en dat is niet de reden dat ik nog steeds aan het bijkomen ben van die middag. Hopelijk kunnen jullie iets met dit onschuldige, om niet te zeggen zoete, tafereel.

Nu ik toch aan het uitdelen ben grijp ik gelijk de kans om mijn eerdere boekentip uit te breiden met Murakami. Ik houd niet van veel muziek en ook niet van veel boeken, maar van sommige muziek en sommige boeken wel heel veel. Als ik een extra leven had zou ik Japans leren om de boeken van Murakami in de oorspronkelijke taal te lezen, de vertalingen vind ik wonderschoon.

Bericht vanaf het schoolplein: Daanje heb ik nog niet ervaren, maar Murakami heeft me al, met Norwegian Wood. Japans, onze heerlijke parallelcultuur en toch lost in translation.

Ah leuk toeval, Daanje en Murakami zijn beide favorieten van mij 

Driemaal raden waar ik jouw bericht las KN, iets met parallellen.

Jammer dat jullie niets aan me hebben, maar toch leuk om te lezen dat we de waardering voor Murakami delen, het verbaast me eigenlijk ook niet erg.