#528 Van levensbelang

Mooi, zorgvuldig geschreven verhaal. Een stemmige blik op de loodzware praktijk van een therapeut. De betrokken en tegelijk analytische toon past heel goed bij het personage en weerspiegelt het dilemma: het hoofd en het hart.

Twee of drie dingetjes zouden het verhaal misschien nog sterker maken. De zelfdoding van haar cliënt lijkt me de zwaarste last op de schouders van de arts, en welke verantwoordelijkheid daarbij hoort; ik denk dat de slotzin voor mij daardoor te 'licht' voelt. Anderzijds, juist o.a. die discretie zit haar dwars. Toch denk ik dat de zin 'Drie verjaardagen...' eigenlijk het eind is: de slotalinea is een herhaling van eerdere gedachten. Mooi is de alinea 'De trein gaat...tweeënvijftig geworden'; je zou er één slotzin van kunnen maken, met één voltooid deelwoord, zoals 'Drie verjaardagen hield ze het nog vol. De trein gaat om tweeëntwintig en tweeënvijftig minuten over het hele uur, zei ze altijd. Het is die van tweeënvijftig geworden.'

Het verhaal bevat daarnaast niet veel concrete, zintuiglijke details, die mij als lezer emotioneel bij het verhaal kunnen betrekken. Dat is ook lastig bij een kortverhaal met zo'n lange vertelde tijd: dan moet je wel grote stappen zetten om het einde te halen.

Wat ook kan helpen, is letten op onduidelijkheden. Bijvoorbeeld aan het eind: 'Ik vertel mezelf dat ik alleen haar niet had kunnen redden' - dat kan twee dingen betekenen ('ik alleen' of 'alleen haar') en dat haalt me uit het verhaal. Zo kan 'ze' in de laatste zin slaan op 'de geheimen', maar ook op 'de cliënt'.

Het verhaal zette me aan het denken, dus dank je wel daarvoor! Wat vind ik van de keuzes van de arts en de cliënt en van hun verhouding? Volgens mij vindt de verteller dat deze arts eigenlijk zelf een tijdje in therapie moet.

Ik sluit me wel aan bij Kruidnagel. Zowel zijn eerste opmerking en zijn blik op je verhaal. Daarnaast zou ik experimenteren met de plek van de alinea's.  Als je bijvoorbeeld zou beginnen met:

Ze was net achttien jaar. Elke verjaardag nam ze zich voor om niet nog een jaar ouder te worden.

Dan heb je mij direct bij de keel. Daarna de 'context' schetsen en weer terug naar 'haar', zou mij nog meer in je verhaal trekken. 

Heel fijn deze uitgebreide reactie Kruidnagel, dankjewel.

Ik heb enorm zitten stoeien met volgordes en inderdaad ook met de hoeveelheid zintuiglijke details die me eigenlijk te weinig waren. Het personage van de cliënt kleur geven, het proces dat cliënt en therapeut hebben doorlopen en de vragen waar de therapeut nog mee zit overbrengen was een worstelpartij. En vooral met de hoeveelheid woorden vervolgens. Dat haal je er scherp uit. Voor de lezer mogelijk toch niet de prettigste keuzes gemaakt.
Ik ga er later nog eens naar kijken.

Ah ik zie nu ook jouw reactie Hadeke, dankjewel voor de feedback.

Jeetje, dit is de derde bijdrage van deze reeks die mij echt raakt, na eerder Hadeke en Kruidnagel. Zit er iets in het water of zo?

Ik kan mij goed vinden in de feedback die je al gehad hebt. Ook ik bedacht mij dat de slotalinea er een beetje aanbungelt, niet zoveel meer toevoegt. Wat niet wegneemt dat je dit dilemma krachtig hebt beschreven. Ik ken het, via mijn kinderen, vanaf de andere kant: het trage opbouwen van de vertrouwensrelatie en het fnuikende gewissel van therapeuten. Hoe begrijpelijk de motieven daarvoor ook zijn, helpen doet het allerminst.

Goed geschreven, met... ja, met plezier gelezen. En met een droog traantje.

Martin

Mooi verhaal en ik snap je dilemma. Misschien had een stukje dialoog tussen de therapeut en de client de emoties die beide ervaren meer uit de verf doen komen. Ik vraag me af hoe de therapeut de informatie over de zelfdoding heeft gekregen als er geen contact meer was. 

Poeh jongens, hier is versie 2. Ben erg benieuwd naar jullie mening. Ik snap heel goed die feedback over de 'aanbungelende' slot-alinea. 

Dankjewel voor jullie reacties Martin en Job. 

Het is een vrijwel geheel waargebeurd verhaal, maar wel tot verhaal gemaakt (lees: aangedikt/ scherper neergezet), waarbij ik dit meisje als cliënt kreeg toen ik psychotherapeut in opleiding was. Onder supervisie dus. Het is een prachtig vak vol dilemma's waarmee ik inmiddels (tijdelijk?) gestopt ben. De andere kant ervan Martin, kinderen die steeds wissels moeten doormaken, vind ik ook heel naar. Hoe de jeugd-GGZ uitgekleed is inmiddels maakt het bijna onwerkbaar en zo'n therapie als dit meisje nodig had zou nu moeilijk te realiseren zijn. 

Maar duidelijk valt het niet mee om deze daadwerkelijke ervaring goed en kort op papier te krijgen.

@Job: Via een oud-collega hoorde ik dat ze was overleden, ze had de rouwadvertentie in het plaatselijke krantje gezien. 

@ Kruidnagel: de arts maakt het goed, hoewel indrukwekkend, geen ervaring waarvoor therapie nodig was.

Haha, ja, we zijn wel allemaal jongens hier, op het moment.

Het verhaal is nu veel directer. Nu is het meisje echt iemand met eigenschappen. Door die balans komen ook de beperkingen van de arts meer tot hun recht.

Ik vermoed dat gevoelens van rouw, falen, onzekerheid en piekerdrang van de therapeut vaak aan de orde komen bij super- en intervisiegesprekken binnen zulk werk. Mijn wat gekscherende therapietip kwam vooral doordat versie 1 veel meer over de vragen van de arts ging dan versie 2.

Bij mijn eigen ervaring met een poging tot zelfdoding in mijn studententijd (een voornemen waar ze een paar jaar later helaas alsnog in slaagde) zocht ik intuïtief emotioneel afstand tot mijn toenmalige kortstondige vriendin met borderline, onder meer omdat het zo'n absurd buitenissige handeling is met extreme emoties eromheen; en binnen een relatie zonder distantie is die dreiging voor de 'ander' niet praktisch en emotioneel hanteerbaar. Het dilemma van je hp is in die zin dus echt onmogelijk.

Je merkt: het raakt me nu :-).

Ja, Anneke, de herschrijf zegt het klaar en duidelijk. Je schets de hp niet alleen als een hoopje miserie dat er een eind wil aan maken maar zoemt ook in op haar creatieve talenten. Mensen die van nabij iemand gekend hebben met suïcidale neigingen kennen dit knagende schuldgevoel als de daad uiteindelijk ten uitvoer wordt gebracht. Ze verdienen begeleiding om tot het besef te komen dat hen niets kan verweten worden. Voor wie in een hiernamaals gelooft en als het jonge mensen betreft kan soelaas worden gevonden in de uitspraak: wie jong sterft leeft eeuwiger.  

Goede herschrijf! Je krijgt me nu een stuk beter mee in dit trieste verhaal. Wat mij betreft komt het begin nu echt goed uit de verf.

Heel hartelijk dank voor het opnieuw lezen en becommentariëren. Fijn dat het nu beter uit de verf komt. Uiteindelijk was het een soort legpuzzel van alinea’s geworden waardoor ik niet meer helemaal goed kon oordelen over m’n eigen schrijven, maar jullie hebben me goed op weg geholpen.

Dank ook voor jullie persoonlijke toevoegingen, die ik ook als herkenbaar voel. 

Wat een prachtig verhaal is het geworden. De eerste versie vond ik al mooi, maar de tweede versie grijpt me echt naar de strot. Echt petje af voor de gegeven feedback van de anderen en voor hoe jij dit omgezet hebt in de tweede versie!

Prachtige tweede versie. Ik herken het dilemma vanuit mijn werk in het cluster 4 onderwijs en een persoonlijke ervaring toen een meisje van mijn leeftijd in het open raam stond van de tweede verdieping, klaar om naar beneden te springen. Dit was niet haar eerste poging. De twijfel en de onmacht van het moment staan me nog helder voor mijn ogen.

Dit herkenbare verhaal met aandacht gelezen.

Dankjewel Job. Bijzonder hoeveel mensen zo eigenlijk de intense ervaring(en) hebben met anderen die hun leven willen beëindigen. 

dag Anneke

Mooi verhaal, het lijkt eenvoudig opgebouwd maar het is net die simpelheid, de rustige opbouw, de alledaagsheid bijna, die de lezer meetrekt. 

De kwetsbaarheid van beide personages komt sterk tot uiting.

Sterk. Komt binnen, maar erg goed.

Johanna

Heel mooi en aangrijpend. Persoonlijk had ik liever gezien dat de toon veel analytischer was, als een rapport vol vaktermen, zodat het contrast met het verdriet en de worsteling van de patiënt groter is en de inhoud harder binnenkomt bij de lezer. Een zin als Patiënt lijdt aan zware depressies en is suïcidaal raakt mij meer dan het (al te) poëtische Haar suïcideplannen kwamen en gingen als de golven van de zee en leken even oneindig. Maar goed, dat is wellicht meer een smaakkwestie. Het verhaal zo als het hier verteld wordt, grijpt ook aan.

Dankjewel Musonius. Interessante afweging en zeker te proberen. Het zal zijn dat ik lang in het vak heb gezeten dat ik juist niet wordt geraakt door vaktaal als Patiënt lijdt aan zware depressies en is suïcidaal 

Maar poëtisch doen over suïcidaliteit is ook wel vreemd. Dank voor de feedback, zet me weer aan het denken

Heb alleen versie 2 gelezen. Vethaal gedoseerd en knap uitgesponnen. Aantrekken en afstoten. Verlangen en slikken. Hoop en verlies, het komt allemaal voorbij en glijdt langzaam weg. De trein helaas niet gemist. Definitief.

Dankjewel Johanna en Rob, voor jullie mooie commentaar. Fijn dat zo goed overkomt wat ik probeerde te vertellen.