Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#517: In isolatie

1 augustus 2024 - 9:28

Eén, twee, drie, vier stappen, een muur vlak voor mijn gezicht, ik draai me om.
Eén, twee, drie, vier, nog een muur, omdraaien. Eén, twee, drie vier…
Nog maar achtentwintig dagen. Ik ben al langer in dit leven geweest dan verwacht. Drie maanden geleden zou ik komen te overlijden. Daar was ik het niet mee eens en na vele ritjes op en neer in het busje en na lange betogen, smeekbeden en discussies begon het gewik en geweeg van de mensen die over mijn leven en sterven gaan.  
De muur, omdraaien.
Nog achtentwintig dagen. Nu kan er niet meer onderhandeld worden over mijn levensverwachting. Als er dan echt niets meer aan te doen viel, zo redeneerde ik, dan kon ik net zo goed meteen sterven, alleen, in plaats van met al die mensen om me heen.
Eén, twee, drie vier, muur.
Gisteren was het zo ver. Na dagenlang zwoegen op het mes was het nu af. Ik haalde het over mijn polsen, mijn hals en mijn liezen. Het was toch niet scherp genoeg, of ik duwde niet hard genoeg, of ze vonden me te snel.
Omdraaien, één, twee, drie vier.
Ze bonden me vast op een brancard en hechtten mijn wonden. Vervolgens kwam ik hier terecht, in isolatie. Ik mag nog niet dood. Ik moet achtentwintig dagen wachten. Dat zou mijn verdiende loon zijn.
Muur, omdraaien.
Ik liet mijn slachtoffers in ieder geval niet lijden, zij waren binnen enkele seconden dood.

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2024 - 16:10

 

Goede verhaal; in een kort tijdbestek ben ik benieuwd naar de hoofdpersonage en hoe die hier verzuild is geraakt.
Voor mij werken de openingszinnen ook. Je krijgt gelijk het idee van een (te) kleine ruimte.

Als ik mag muggenziften; "Drie maanden geleden zou ik komen te overlijden. Daar was ik het niet mee eens"
voelde voor mij wat vanzelfsprekend, zeker omdat we op dit moment nog niet weten dat er een zelfmoordpoging aankomt.
De laatste zin van dit verhaal vind ik heel sterk. Het geeft net een twist die je wel/niet aan voelt komen en het medelijden met het personages zakt weg. Dit klinkt negatief; maar was dat juist niet. Het maakt het interessant.

 

Lid sinds

3 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2024 - 14:43

Door telkens de één, twee, drie, vier, muur terug te laten komen is de plek van het hoofdpersonage duidelijk overgekomen. De strijd tussen machteloosheid en macht willen hebben.

Lid sinds

1 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2024 - 21:53

Je kiest dezelfde setting als @Hanwest, maar je verhaal heeft een heel andere energie. De herhaling werkt hypnotiserend, zoals het zetten van die passen ook hypnotiserend is. En de afwisseling in je woordkeuze daarbij maakt het interessant genoeg. De afwisseling in tijd, perspectief e.d. tussen die passenpassages is ook mooi verdeeld, vind ik. Laatste zin: erg goed.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 augustus 2024 - 15:35

Goed gekozen het tellen van de stappen dat zich herhaalt. Dat maakt dit verhaal invoelbaar. Ik weet niet of ik zelf zou kiezen voor verstandige gedachten bij dit personage. Daar zou je nog mee kunnen experimenteren.