#516 De uitvaart
Al bij de dia’s verlangde Jacco naar het einde. Op het grote scherm verscheen een vriendelijk lachende man omringd door dartele kleuters. Waarom schetsten nabestaanden steevast een beeld, rooskleuriger dan de werkelijkheid? Jacco herinnerde zich chagrijn, en gezeur over lastige mormels van kinderen.
Tijdens de toespraken over die voortreffelijke vader, echtgenoot en collega, keek hij verveeld naar de toehoorders. Hij was niet de enige die de leugens ongeïnteresseerd aanhoorde. Het hoofd van een hoekige vrouw, met functioneel kort melkboerenhondenhaar, draaide van links naar rechts. Als het haar doel was om elk greintje aantrekkingskracht uit te bannen, dan was ze daarin geslaagd. Zou Delilah online zijn? Hij controleerde zijn mobiel. Niemand kon meekijken naar de adonis op zijn fake profiel foto. Zíjn leugens zouden zich niet openbaren aan de rouwenden.
Petri ergerde zich aan de morsige man een stoel verder op, die aan zijn mobiel gekluisterd leek. De sukkel had niet het fatsoen om tijdens een crematie zijn gebrek aan interesse voor zich te houden. Hij was alleen. Had natuurlijk geen vrouw. Typisch iemand die alleen gevoelens had voor zichzelf.
Jacco sloot achter het manwijf aan in de rij. Het duurde een eeuwigheid. Mensen schudden niet alleen handen, maar mompelden zinloze woorden van steun, en stelden zogenaamd meelevende vragen. De dragonder voor hem hield het gelukkig kort. Kon hij na het slappe handje ongezien weg sluipen? Het risico dat het werd opgemerkt, was te groot. Ze zouden het hem kwalijk nemen.
Filterkoffie en oubollige broodjes kaas. Luxere consumpties konden er kennelijk niet vanaf, of vond men niet gepast. Jacco zat in een hoek ver bij anderen vandaan. Aan betekenisloze conversatie had hij geen behoefte. Wanneer kon hij met goed fatsoen vertrekken?
Petri zag de ongemanierde kluizenaar weg schuifelen, en verdroeg het geroezemoes nog even. Blij dat ze niet als eerste het crematorium kon verlaten.
Thuis startte Petri haar pc en logde in. Samson was niet online. Op het moment dat Petri de naam had gezien, en de foto die erbij hoorde, had ze haar naam veranderd in Delilah. Ze had er een passende afbeelding bij gezocht. Wij zijn voor elkaar bestemd, was haar openingszin geweest. Tot haar verrassing bleek Samson een ontwikkelde en gevoelige man. Ze begrepen elkaar. Vijf minuten lang staarde ze naar het scherm tot hij inlogde.
Delilah: hallo, blij je weer te zien.
Samson: insgelijks. Ben net terug van een geestdodende crematie.
Delilah: dat is me toch toevallig.
Hoi Uruguru, Heel mooi…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Uruguru,
Heel mooi geschreven! De verschillende perspectieven bieden niet alleen een ander zicht op de beleving van de crematie, het lukt je ook nog om met relatief weinig woorden elk personage een karakter mee te geven. Als het geheel dan samenkomt, past dat des te beter.
De opbouw is op eenzelfde manier ook erg goed geslaagd. Waar het begint met iemand die 'gewoon' niet betrokken is bij een crematie, dwalen de personages daar steeds meer van af, tot het zelfs niet meer echt over een crematie gaat, maar over hun eigen levens. Dat sluit thematisch mooi aan.
Ik ben wel beniewd hoe het met Samson en Delilah af gaat lopen ;)
Goed gedaan.
Groet,
Nadine
Nadine, bedankt voor je…
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Nadine, bedankt voor je welwillende commentaar!
In de tekst zat nog een bedoeling die ik er in heb proberen te knutselen. Verschuivende werkelijkheid is een thema waar ik recentelijk mee speel. Bijvoorbeeld een virtuele wereld die van invloed is op de beleving van de werkelijkheid. Waarbij de realiteit ervaren kan worden als slechts een andere 'speelwereld'. Soms denk ik aan een voorstadium van een waan: een verhaal dat van invloed is op de waarneming, en soms beschouw ik het als een sociaal meer geaccepteerde, alledaagse vorm van een waan.
De dartele kinderen in plaats van dartele veulens, de aannames over bedoelingen van anderen, en in de virtuele omgeving minder gebruikelijke uitingen als insgelijks, en dat is me toch toevallig, zijn bedoeld om een vervreemding van de werkelijkheid voelbaar te maken. Vermoedelijk was dat geen goed idee. Of misschien is het mede door ruimtegebrek gewoon niet goed gelukt.
Sowee, dat is even fijn om…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Sowee, dat is even fijn om te lezen. Ik moest even wennen aan switch van perspectieven, maar toen ik die eenmaal in de smiezen had, werd ik goed meegenomen in hun overpeinzingen en de manieren waarop hun levens elkaar raken. Goed gedaan!
Raymond, bedankt voor je…
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Raymond, bedankt voor je reactie.
Goed om te horen dat de tekst je beviel.
Een paar keer wisselen van perspectief in een stukje van 400 woorden is een risico. Als lezer vind ik die wisselingen, ook in een roman, geregeld onprettig. Heb ik net geïnvesteerd in een karakter, leef ik volop mee, en bam, dan moet ik me opeens bekommeren om heel iemand anders. Net als onlogische wendingen neem ik het de auteur kwalijk, die mij zonder goede redenen van de één naar de ander dirigeert. 😊
Hoi Uruguru, Wat een leuk…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Hoi Uruguru,
Wat een leuk idee! Je verhaal deed me denken aan de film 'You've got mail' uit 1998. Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/You%27ve_Got_Mail. De (zoetige) eindscene is ook op YouTube te vinden. In deze film heeft de kijker vanaf het begin sympathie voor de vrouwelijke hoofdpersoon (Meg Ryan), maar gedurende de film groeit ook de sympathie voor de mannelijke hoofdpersoon (Tom Hanks). Jouw hoofdpersonen komen op mij eigenlijk allebei niet sympathiek over en als lezer wil je graag toch met een van de personages meeleven. Maar dat is in 400 woorden ook wel erg lastig. Zou het stuk langer zijn, dan kun je natuurlijk de lezer langzaam sympathie laten krijgen voor een of beide personages. Jammer dat het verhaal afgelopen is; ik ben wel benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Dankjewel voor het delen, met plezier gelezen.
Hey Rifkab, bedankt voor…
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Hey Rifkab, bedankt voor je commentaar. Je stipt een belangrijk punt aan. Geen van beide personages wekken sympathie op bij de lezer. Wel antipathie. Dat is niet toe te wijzen aan ruimtegebrek, misschien wel aan tijdgebrek. Hoewel ik niet weet of ik mijn keuze zou wijzigen, als ik het één of meer weken had laten liggen om afstand te nemen.
Het was mijn bedoeling uitdrukking te geven aan de relatie tussen een virtuele wereld en de werkelijkheid, enigszins binnen het kader van de opdracht.
Moet een trieste crematie…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
Moet een trieste crematie zijn geweest. Ik moet denken aan een opposite. De videokunstenaar Bill Viola heeft ooit een video gemaakt met mensen die afscheid kwamen nemen van een persoon die overleden is. De overledene komt niet in beeld. Je weet ook niet of het man of vrouw is. Maar de droefheid van degenen die afscheid komen nemen is voelbaar. Enfin. De kilte en onverschilligheid die ook kan voorkomen bij afscheid nemen goed gepakt.
Daar zeg je zowat, Rob…
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Daar zeg je zowat, Rob. Aan mijn zoon schreef ik: deze ga je niet leuk vinden. Na lezing vroeg hij: hoezo niet?! Ik vreesde dat ik zijn herinnering aan de crematie van een dierbaar familielid had bezoedeld. Dat bleek niet het geval.
Overigens, roept laatdunkend denken over iemand op grond van uiterlijkheden ook geen warme gevoelens bij me op.
Bedankt voor je reactie.