#516 De uitvaart

Hoi Uruguru, 

Heel mooi geschreven! De verschillende perspectieven bieden niet alleen een ander zicht op de beleving van de crematie, het lukt je ook nog om met relatief weinig woorden elk personage een karakter mee te geven. Als het geheel dan samenkomt, past dat des te beter. 

De opbouw is op  eenzelfde manier ook erg goed geslaagd. Waar het begint met iemand die 'gewoon' niet betrokken is bij een crematie, dwalen de personages daar steeds meer van af, tot het zelfs niet meer echt over een crematie gaat, maar over hun eigen levens. Dat sluit thematisch mooi aan. 

Ik ben wel beniewd hoe het met Samson en Delilah af gaat lopen ;) 

Goed gedaan. 

Groet,

Nadine

Nadine, bedankt voor je welwillende commentaar!

In de tekst zat nog een bedoeling die ik er in heb proberen te knutselen. Verschuivende werkelijkheid is een thema waar ik recentelijk mee speel. Bijvoorbeeld een virtuele wereld die van invloed is op de beleving van de werkelijkheid. Waarbij de realiteit ervaren kan worden als slechts een andere 'speelwereld'. Soms denk ik aan een voorstadium van een waan: een verhaal dat van invloed is op de waarneming, en soms beschouw ik het als een sociaal meer geaccepteerde, alledaagse vorm van een waan.

De dartele kinderen in plaats van dartele veulens, de aannames over bedoelingen van anderen, en in de virtuele omgeving minder gebruikelijke uitingen als insgelijks, en dat is me toch toevallig, zijn bedoeld om een vervreemding van de werkelijkheid voelbaar te maken. Vermoedelijk was dat geen goed idee. Of misschien is het mede door ruimtegebrek gewoon niet goed gelukt.

Sowee, dat is even fijn om te lezen. Ik moest even wennen aan switch van perspectieven, maar toen ik die eenmaal in de smiezen had, werd ik goed meegenomen in hun overpeinzingen en de manieren waarop hun levens elkaar raken. Goed gedaan!

Raymond, bedankt voor je reactie.

Goed om te horen dat de tekst je beviel.

Een paar keer wisselen van perspectief in een stukje van 400 woorden is een risico. Als lezer vind ik die wisselingen, ook in een roman, geregeld onprettig. Heb ik net geïnvesteerd in een karakter, leef ik volop mee, en bam, dan moet ik me opeens bekommeren om heel iemand anders. Net als onlogische wendingen neem ik het de auteur kwalijk, die mij zonder goede redenen van de één naar de ander dirigeert. 😊

Hoi Uruguru,

Wat een leuk idee! Je verhaal deed me denken aan de film 'You've got mail' uit 1998. Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/You%27ve_Got_Mail. De (zoetige) eindscene is ook op YouTube te vinden. In deze film heeft de kijker vanaf het begin sympathie voor de vrouwelijke hoofdpersoon (Meg Ryan), maar gedurende de film groeit ook de sympathie voor de mannelijke hoofdpersoon (Tom Hanks). Jouw hoofdpersonen komen op mij eigenlijk allebei niet sympathiek over en als lezer wil je graag toch met een van de personages meeleven. Maar dat is in 400 woorden ook wel erg lastig. Zou het stuk langer zijn, dan kun je natuurlijk de lezer langzaam sympathie laten krijgen voor een of beide personages. Jammer dat het verhaal afgelopen is; ik ben wel benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Dankjewel voor het delen, met plezier gelezen.

Hey Rifkab, bedankt voor je commentaar. Je stipt een belangrijk punt aan. Geen van beide personages wekken sympathie op bij de lezer. Wel antipathie. Dat is niet toe te wijzen aan ruimtegebrek, misschien wel aan tijdgebrek. Hoewel ik niet weet of ik mijn keuze zou wijzigen, als ik het één of meer weken had laten liggen om afstand te nemen.

Het was mijn bedoeling uitdrukking te geven aan de relatie tussen een virtuele wereld en de werkelijkheid, enigszins binnen het kader van de opdracht.

Moet een trieste crematie zijn geweest. Ik moet denken aan een opposite. De videokunstenaar Bill Viola heeft ooit een video gemaakt met mensen die afscheid kwamen nemen van een persoon die overleden is. De overledene komt niet in beeld. Je weet ook niet of het man of vrouw is. Maar de droefheid van degenen die afscheid komen nemen is voelbaar. Enfin. De kilte en onverschilligheid die ook kan voorkomen bij afscheid nemen goed gepakt.

Daar zeg je zowat, Rob. Aan mijn zoon schreef ik: deze ga je niet leuk vinden. Na lezing vroeg hij: hoezo niet?! Ik vreesde dat ik zijn herinnering aan de crematie van een dierbaar familielid had bezoedeld. Dat bleek niet het geval.

Overigens, roept laatdunkend denken over iemand op grond van uiterlijkheden ook geen warme gevoelens bij me op.

Bedankt voor je reactie.