#514 - De drenkeling

Het schuimmatras onder mij golft zachtjes, alsof ik op een waterbed lig. Kalm dein ik mee en geniet van het zorgeloze gevoel dat het mij geeft. Ik zweef tussen de heerlijke slaap en wakker zone als ik me ineens realiseer dat ik niet kan zwemmen. Vanuit mijn binnenste verspreidt een angst zich door mijn lijf. Ik wil mij afzetten om omhoog te komen, maar mijn armen reageren niet.

Wanneer ik om me heen kijk, bevind ik mij in een oceaan; overal om mij heen is water. De zee die hiervoor nog zo geruststellend aanvoelde, is pikzwart en in de verte dendert een grote angstaanjagende golf mijn kant op. Ik drijf op een goedkoop geel luchtbedje waar langzaam de lucht uit ontsnapt.

Weer probeer ik mijn armen te bewegen, maar nu zie ik pas dat ze strak kruislings voor mijn borst gebonden zitten. Ik schud met mijn bovenlijf en trap woest met mijn benen, maar daardoor druk ik mijn kont dieper het luchtbedje in; het water komt tot aan mijn navel.

Het grommende geluid van de golf wordt steeds luider en ik voel de zuigende kracht aan mijn luchtbedje trekken, dat nu nog alleen als een zwemnoodle tussen mijn benen zit en voor en achter mij omhoog steekt.

Een blinde paniek verspreidt zich als een wildvuur door mijn lijf. Ik zwiep nog woester met mijn bovenlijf, trap met mijn benen, waardoor ik mijn evenwicht verlies en naar links val. De zwemnoodle ontsnapt aan mijn benen en mijn gil wordt gesmoord door een slok zeewater, waardoor er een vreemd geluid uit mijn keel komt.

De golf trekt mij dieper het zwarte water in. Ik voel de stroming aan mijn lijf trekken en probeer uit alle macht iets van een kronkelende zwembeweging tegen de stroom in te maken.

Ik proef het zeewater en draai ongecontroleerd met mijn lijf. Ik wil niet verdrinken en ben nog niet klaar voor de dood.

Ineens valt een zwaar deken over mij heen en alles wordt zwart. Ik drijf in een soort tijdloze ruimte. Ik voel twee koele handen aan weerszijden van mijn gezicht.
"Ssst, ssst, stil maar," sust de vrouwenstem.
Ben ik dood? Nu pas doe ik mijn ogen echt open en kijk in de groene ogen van de psychiatrisch verpleegkundige.
"Je bent veilig."