#514 - De drenkeling
Het schuimmatras onder mij golft zachtjes, alsof ik op een waterbed lig. Kalm dein ik mee en geniet van het zorgeloze gevoel dat het mij geeft. Ik zweef tussen de heerlijke slaap en wakker zone als ik me ineens realiseer dat ik niet kan zwemmen. Vanuit mijn binnenste verspreidt een angst zich door mijn lijf. Ik wil mij afzetten om omhoog te komen, maar mijn armen reageren niet.
Wanneer ik om me heen kijk, bevind ik mij in een oceaan; overal om mij heen is water. De zee die hiervoor nog zo geruststellend aanvoelde, is pikzwart en in de verte dendert een grote angstaanjagende golf mijn kant op. Ik drijf op een goedkoop geel luchtbedje waar langzaam de lucht uit ontsnapt.
Weer probeer ik mijn armen te bewegen, maar nu zie ik pas dat ze strak kruislings voor mijn borst gebonden zitten. Ik schud met mijn bovenlijf en trap woest met mijn benen, maar daardoor druk ik mijn kont dieper het luchtbedje in; het water komt tot aan mijn navel.
Het grommende geluid van de golf wordt steeds luider en ik voel de zuigende kracht aan mijn luchtbedje trekken, dat nu nog alleen als een zwemnoodle tussen mijn benen zit en voor en achter mij omhoog steekt.
Een blinde paniek verspreidt zich als een wildvuur door mijn lijf. Ik zwiep nog woester met mijn bovenlijf, trap met mijn benen, waardoor ik mijn evenwicht verlies en naar links val. De zwemnoodle ontsnapt aan mijn benen en mijn gil wordt gesmoord door een slok zeewater, waardoor er een vreemd geluid uit mijn keel komt.
De golf trekt mij dieper het zwarte water in. Ik voel de stroming aan mijn lijf trekken en probeer uit alle macht iets van een kronkelende zwembeweging tegen de stroom in te maken.
Ik proef het zeewater en draai ongecontroleerd met mijn lijf. Ik wil niet verdrinken en ben nog niet klaar voor de dood.
Ineens valt een zwaar deken over mij heen en alles wordt zwart. Ik drijf in een soort tijdloze ruimte. Ik voel twee koele handen aan weerszijden van mijn gezicht.
"Ssst, ssst, stil maar," sust de vrouwenstem.
Ben ik dood? Nu pas doe ik mijn ogen echt open en kijk in de groene ogen van de psychiatrisch verpleegkundige.
"Je bent veilig."
Zo, je hebt me tuk. En ik…
Lid sinds
1 jaar 2 maandenRol
Zo, je hebt me tuk. En ik maar denken dat het een droom is. Knappe switch aan het eind, waarmee het beoogde goed binnenkomt en even blijft hangen. Warrige dwaalspoor dat onrustig stemt.
Dank voor je reactie en…
Lid sinds
10 maanden 3 wekenRol
Dank voor je reactie en compliment Rob.
Hoi Sandra, mooi gedaan. Op…
Lid sinds
5 jaar 6 maandenRol
Hoi Sandra, mooi gedaan.
Op het eind een aantal witregels die het verhaal uit elkaar trekken terwijl die zinnen naar mijn idee bij elkaar horen.
Dank je Fief. Ik heb de…
Lid sinds
10 maanden 3 wekenRol
Dank je Fief. Ik heb de witregels aangepast.
Hoi Sandra, achter…
Lid sinds
5 jaar 6 maandenRol
Hoi Sandra, achter vrouwwenstem staat nog een teken dat er niet hoort.
Thanks ;-)
Lid sinds
10 maanden 3 wekenRol
Thanks ;-)
Dag Sandra, Bedankt voor…
Lid sinds
4 jaar 7 maandenRol
Dag Sandra,
Bedankt voor je verhaal! Ik vind het een héle mooie metafoor en een goed verhaal, ikl heb het graag gelezen. Inhoudelijk heb ik één opmerking: ik wist al vrij snel dat ze in een psychiatrisch ziekenhuis verbleef, dat maakt het geheel iets minder ‘spannend’. Dat hoeft niet per se een probleem te zijn, het verhaal kan ook gaan om de pure angst. Maar let er wel op dat je aan het einde de juiste woorden kiest. ‘Je bent veilig’, vind ik bijvoorbeel deen hele mooie. Ik zou de nadruk niet op de onthulling leggen, maar op het geruststellen van de patiënt in deze.
‘Verspreidt een angst zich door mijn lijf’: is er een mogelijkheidheid om dit weg te laten? Lees de zin die je hiervoor hebt geschreven goed: ‘[…] als ik me ineens realiseer dat ik niet kan zwemmen’. Dat geeft de lezer al genoeg minutie om te bedenken dat de hoofdpersoon nu erg bang moet zijn, en emoties zo ‘plat’ opschrijven is een mogelijkheid en soms kan het niet beter, maar hier heb je wel degelijk andere opties, zoals het weglaten van die zin.
Later vind ik: ‘Een blinde panier verspreid zich als een wildvuur door mijn lijf’, wel erg mooi.
Graag gelezen!