#506 - Moeder geeft een hint
Het is al tweeëntwintig dagen geleden. De storm kwam die nacht onverwachts. Mijn zeilboot werd alle kanten opgegooid. De golven raasden continu over het dek. Het voorzeil begaf het al snel door de rukwinden. Het grootzeil niet, dat was extra sterk. Hierdoor brak de mast onder het geweld van de storm. Met de mast verdwenen ook de antennes en het zonnepaneel naar de bodem van de Indische Oceaan.
En nu is het weer erg warm en het is pas half twee. Het gaat nog uren duren voordat het wat koeler wordt. Ik til mijn hoofd op en kijk in het rond. De oceaan is spiegelglad, nergens een rimpeltje om wind aan te kondigen. De weergoden willen het zeker goed maken na die storm.
Ik overdenk mijn situatie. Er zijn nog wat crackers en de watertank is bijna leeg. De laatste positie die ik heb genoteerd is minstens driehonderd mijl buiten een scheepvaartroute. De accu’s zijn leeg. Conclusie: Hopeloos.
Ineens hoor ik een bekende stem: “Opstaan jongen, het is tijd.”
Mam?
“Kom op, je hebt al veel te lang liggen lanterfanten en het gaat zo meteen waaien. Dus, hup, opstaan”, en ze klapt een paar keer in haar handen.
“Mam, ben jij dat?” Ik ga rechtop zitten. Ze staat op het voordek in haar favoriete zeilpak, het pak dat ze altijd aan had wanneer we vroeger samen de zee op gingen. Ze staat daar en tegelijkertijd weet ik dat het niet waar kan zijn. Een paar jaar geleden heb ik nog hoogstpersoonlijk haar as over de Noordzee uitgestrooid. En toch staat ze daar en ze kijkt me aan.
“Niet opgeven jongen, nooit opgeven.”
“Maar mam, het is kansloos: geen mast, geen zeil, geen eten, geen …”
“Wat zou Bouwe Bekking gedaan hebben?” onderbreekt ze mijn gejammer.
Dat is nou typisch mijn moeder: geen oplossing, maar een hint. Bouwe, jemig, die is acht keer de wereld rond gezeild. Die zou wel weten wat te doen in deze situatie. Op dat moment voel ik een beetje verkoeling in mijn nek. Ik draai me om en zie rimpels op de oceaan. Wind! Eindelijk! En ineens weet ik wat Bouwe gedaan zou hebben: hij zou met een laken een noodzeil gemaakt hebben.
Ik kijk nog even naar het voordek, maar het is weer leeg.
Snel ga ik naar beneden om een laken te halen.
Misschien niet héél…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Misschien niet héél origineel, maar wel mooi. Als ik ietwat mag zeuren: het begin is voor mij te klinisch. Ik voel daardoor het afzien van je hp niet, de wanhoop, de uitzichtloosheid, het lijden. Daardoor leest het té makkelijk weg. Ik pleit voor iets meer drama ;-).
Graag gelezen!
Martin
Hey Taco, leuk verhaal. Mooi…
Lid sinds
5 jaar 6 maandenRol
Hey Taco, leuk verhaal. Mooi hoe de moeder te hulp schiet. De eerste alinea vind ik persoonlijk niet zo vloeiend lezen door de korte zinnen, maar verder met plezier gelezen.
De oceaan is spiegelglad, nergens een rimpeltje om wind aan te kondigen. ---> dit leest op een of andere manier niet lekker. Een rimpel kondigt voor mijn gevoel geen wind aan, maar is eerder het bewijs dat er wind is. Misschien: nergens een teken van een zuchtje wind, of zoiets.
En ineens weet ik wat Bouwe gedaan zou hebben: hij zou met een laken een noodzeil gemaakt hebben. ---> ik vind het jammer dat je hier de oplossing verraadt. "hij zou met een laken een noodzeil gemaakt hebben." kun je weglaten. De laatste zin vertelt namelijk wat Bouwe gedaan zou hebben. Show, don't tell.
Een mooi verhaal, bedankt.
Lid sinds
6 maandenRol
Een mooi verhaal, bedankt.
Mooi verhaal. Ik vraag me af…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Mooi verhaal. Ik vraag me af of het niet leuk zou zijn om het in de vorm van een logboek te schrijven.
Hoi Tony, Mooi verhaal…
Lid sinds
4 jaar 7 maandenRol
Hoi Taco,
Mooi verhaal. Hier zou je in potentie een langer verhaal van kunnen maken wat mij betreft. Ik vind het mooi en beeldend opgeschreven, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het verder gaat, met name met de worsteling van het hoofdpersonage. Ook denk ik dat je de hallicunatie beter 'uit moet leggen': niet iedereen ziet zomaar een overleden persoon staan. Je maakt het je als schrijver makkelijk om daar geen oorzaak aan te verbinden.