#506 - Moeder geeft een hint

Het is al tweeëntwintig dagen geleden. De storm kwam die nacht onverwachts. Mijn zeilboot werd alle kanten opgegooid. De golven raasden continu over het dek. Het voorzeil begaf het al snel door de rukwinden. Het grootzeil niet, dat was extra sterk. Hierdoor brak de mast onder het geweld van de storm. Met de mast verdwenen ook de antennes en het zonnepaneel naar de bodem van de Indische Oceaan.

En nu is het weer erg warm en het is pas half twee. Het gaat nog uren duren voordat het wat koeler wordt. Ik til mijn hoofd op en kijk in het rond. De oceaan is spiegelglad, nergens een rimpeltje om wind aan te kondigen. De weergoden willen het zeker goed maken na die storm.

Ik overdenk mijn situatie. Er zijn nog wat crackers en de watertank is bijna leeg. De laatste positie die ik heb genoteerd is minstens driehonderd mijl buiten een scheepvaartroute. De accu’s zijn leeg. Conclusie: Hopeloos.

Ineens hoor ik een bekende stem: “Opstaan jongen, het is tijd.”

Mam?

“Kom op, je hebt al veel te lang liggen lanterfanten en het gaat zo meteen waaien. Dus, hup, opstaan”, en ze klapt een paar keer in haar handen.

“Mam, ben jij dat?” Ik ga rechtop zitten. Ze staat op het voordek in haar favoriete zeilpak, het pak dat ze altijd aan had wanneer we vroeger samen de zee op gingen. Ze staat daar en tegelijkertijd weet ik dat het niet waar kan zijn. Een paar jaar geleden heb ik nog hoogstpersoonlijk haar as over de Noordzee uitgestrooid. En toch staat ze daar en ze kijkt me aan.

“Niet opgeven jongen, nooit opgeven.”

“Maar mam, het is kansloos: geen mast, geen zeil, geen eten, geen …”

“Wat zou Bouwe Bekking gedaan hebben?” onderbreekt ze mijn gejammer.

Dat is nou typisch mijn moeder: geen oplossing, maar een hint. Bouwe, jemig, die is acht keer de wereld rond gezeild. Die zou wel weten wat te doen in deze situatie. Op dat moment voel ik een beetje verkoeling in mijn nek. Ik draai me om en zie rimpels op de oceaan. Wind! Eindelijk! En ineens weet ik wat Bouwe gedaan zou hebben: hij zou met een laken een noodzeil gemaakt hebben.

Ik kijk nog even naar het voordek, maar het is weer leeg.

Snel ga ik naar beneden om een laken te halen.