Gewijzigde versie

Aan een tafeltje naast me zit een oudere man die ik schat op een jaar of zeventig. Zijn gezicht is gegroefd, zijn ogen liggen verscholen onder grijze, borstelige wenkbrauwen en ook de resterende haar- en baardgroei is van de kleur gedistingeerd grijs.
Hij tuurt afwisselend van links naar rechts en checkt om de zoveel tijd zijn horloge. De koffie die de ober hem tien minuten geleden bracht, is onaangeroerd. Telkens als een auto nadert, gaat hij rechtop zitten met in zijn ogen een verwachtingsvolle blik.

Op het moment dat hij zuchtend achterover leunt, stopt er een taxi voor het terras. De achterdeur opent en een eveneens grijzende, op leeftijd ogende man stapt uit en loopt naar het tafeltje. Hij lijkt even te aarzelen, maar schudt dan toch de hand die hem wordt toegestoken. ‘Dag, Karel.’
‘Dag, Jan,’ antwoordt de man van het tafeltje. ‘Je bent er niet jonger op geworden, broertje.’ Op zijn gezicht een geforceerde glimlach. ‘Waarom liet je nooit iets van je horen?’
Jan buigt zijn hoofd. ‘Ik durfde niet, bang dat het tussen ons voorgoed voorbij zou zijn. Door niet te reageren bleef het bij misschien. Laf, ik weet het.’
Karel schudt zijn hoofd. ‘Er waren momenten dat ik je de hel in wenste, dat geef ik toe, maar we zijn broers en het getuigt ook niet bepaald van moed dat ik je niet steunde nadat …, nou ja, toen Marie ...’

Nieuwsgierig verschuif ik iets in mijn stoel om het gesprek beter te kunnen volgen. De romanticus in mij vermoedt dat een vrouw de mannen uit elkaar dreef.
Jan antwoordt – ik zie zijn lippen bewegen – maar zijn woorden gaan verloren in het geronk van een voorbijtrekkende stoet motorrijders. De ondersteunende gebaren maken me niet veel wijzer, maar de goede afloop is overduidelijk als de mannen elkaar stevig vastpakken in een omhelzing die een eeuwigheid lijkt te duren, alsof ze bang zijn elkaar opnieuw te verliezen als ze loslaten.

Dan maakt Karel zich los en gebaart zijn broer plaats te nemen aan tafel. Zelf neemt hij de stoel ernaast en schuift de koude koffie opzij. ‘We zijn wel toe aan iets sterkers.’
Uit zijn jaszak pakt Jan een zakdoek en snuit zijn neus, wat hem een broederlijke klap op zijn schouder oplevert.
‘Geen spat veranderd. We hadden dit veel eerder moeten doen.’
Jan is nog niet bij machte iets te zeggen, maar zijn omhooggestoken duim zegt genoeg.

-------------------------------------------------

Eerste versie

Aan een tafeltje naast me zit een oudere man die ik schat op een jaar of zeventig. Zijn gezicht is gegroefd, zijn ogen liggen verscholen onder grijze, borstelige wenkbrauwen en ook de resterende haar- en baardgroei is van de kleur gedistingeerd grijs.
Hij tuurt afwisselend van links naar rechts en checkt om de zoveel tijd zijn horloge. De koffie die de ober hem tien minuten geleden bracht, is onaangeroerd. Telkens als een auto nadert, gaat hij rechtop zitten met in zijn ogen een verwachtingsvolle blik.

Op het moment dat hij zuchtend achterover leunt, stopt er een taxi voor het terras. De achterdeur opent en een eveneens grijzende, op leeftijd ogende man stapt uit; het evenbeeld van de man die nu uit zijn stoel omhoog komt en een hand opsteekt ter begroeting.
De taxipassagier komt dichterbij en blijft bij het tafeltje staan. Hij lijkt even te aarzelen, maar schudt dan toch de hand die hem wordt toegestoken. ‘Dag, Karel.’
‘Dag, Jan,’ antwoordt de man van het tafeltje. ‘Je bent er niet jonger op geworden, broertje.’
Nietszeggende beleefdheden worden uitgewisseld tot Karel uit het niets zegt: ‘Wat hield je tegen?’
Jan buigt zijn hoofd. ‘De angst dat je me de rug zou toekeren.’
Karel knikt. ‘Er zijn momenten geweest dat ik je de hel in wenste, dat geef ik toe, maar je bent en blijft mijn broer. Daar had niets of niemand tussen mogen komen.’
Deze opmerking intrigeert me en ik verschuif iets in mijn stoel om het gesprek beter te kunnen volgen. De romanticus in mij vermoedt dat het om een vrouw gaat.
Jan antwoordt – ik zie zijn lippen bewegen – maar zijn woorden gaan verloren in het geronk van een voorbijtrekkende stoet motorrijders. De ondersteunende gebaren maken me niet veel wijzer, maar de goede afloop is overduidelijk als de mannen elkaar stevig vastpakken in een omhelzing die een eeuwigheid lijkt te duren, alsof ze bang zijn elkaar opnieuw te verliezen als ze loslaten.

Dan maakt Karel zich los en gebaart zijn broer plaats te nemen aan tafel. Zelf neemt hij de stoel ernaast en schuift de koude koffie opzij. ‘We zijn wel toe aan iets sterkers.’
Uit zijn jaszak pakt Jan een zakdoek en snuit zijn neus, wat hem een broederlijke klap op zijn schouder oplevert.
‘Geen spat veranderd. We hadden dit veel eerder moeten doen.’
Jan is nog niet bij machte iets te zeggen, maar zijn omhooggestoken duim zegt genoeg.