#503 Akkefietje in het verleden? (aangepast)

Hoi Fief, 

Een mooi verhaal met een goede introductie van de sfeer, setting en de wachtende broer. Ik heb een beetje moeite met de woorden die de broers uitwisselen. Gezien hun onuitgesproken geschiedenis moeten ze ergens beginnen, maar hun eerste uitwisseling voelt voor mij net iets te cliché, te personageachtig, in plaats van menselijk (in de 'van vlees en bloed' zin van het woord). 
Wat hield je tegen?’
Jan buigt zijn hoofd. ‘De angst dat je me de rug zou toekeren.’

Het is me nét iets te poëtisch. 'Wat hield je tegen?' zou ik vervangen door eenvoudigweg 'Waarom?' of 'Waarom zei je nooit meer iets?' 'de angst dat...' zou ik vervangen door 'ik was bang dat...' 

Dit klinkt misschien erg pietluttig, ik twijfel zelfs aan mijn eigen oordeel hierover. Maar ik schat in dat jouw dialoog - voor mij persoonlijk, dan-  wel/ beter zou werken als je net iets meer aandacht aan het moment ervóór zou besteden, zodat het net wat meer gewicht krijgt. Nu schrijf je alleen over een groet, maar wat minder over hoe de broers elkaar aankijken, of de spanning die tussen hen in de lucht blijft hangen.  Met dat 'extra gewicht' zou de dialoog voor mij denk ik zoals hij nu is, net iets meer kloppen. 

Mooi hoe de ik-figuur het gesproken woord mist en uiteindelijk op de gebaren afgaat.  Zo gun je de broers het privémoment dat ze verdienen en geef je tegelijkertijd voldoende informatie mee om de lezer te garanderen dat de afloop wel degelijk positief is. 

Goed gedaan. 

Groet, 

Nadine

Hoi Nadine, bedankt voor je opmerkingen. Ik zie wat je bedoelt, daar ga ik mee aan de slag.

Ik begrijp ook wel wat Nadine aangeeft. Een goed verhaal dat nog net wat beter kan. Ik kijk uit naar je herschrijf.

Hopelijk heb ik de opmerkingen goed begrepen. 

Ik stoorde mij niet aan de poetische bewoording. Ik interpreteerde de woorden uit de eerste versie als afgewogen. De heren hebben waarschijnlijk dit gesprek al duizenden keren in hun hoofd gevoerd, ieder woord afgewogen enz enz, dus ik vond wel bij deze beladen ontmoeting passen. 

Ik vind het leuk dat de woorden verloren gaan in het geronk en ook dat het onduidelijk blijf wat er precies is gebeurd. 

Mooi verhaal, met plezier gelezen.

Goede herschrijf!

@ Sandra: Grappig hoe ieder het verhaal op zijn/haar manier leest.

@ John: dank je wel.

@ Hadeke: blij dat je dat vindt.

Prachtige beschrijving van de personages en de sfeer rondom het weerzien van de broers, maar ik blijf als lezer wat verweesd achter omdat ik zelf moet invullen wat er is voorgevallen met Marie. 

Dank je, Schmetterling. Jammer dat het je wat verweesd achterlaat, maar ik denk dat je het wel kunt invullen. Ik laat de fantasie aan de lezer over. 

Ik ben als lezer nu heel benieuwd naar wat nou het akkefiefje in het verleden was. Graag gelezen!

Tja, KingCharles, ik als toeschouwer ook. Ik heb er wel een beeld bij. Bedankt voor het lezen.

Zeker ook een beeld en de mogelijkheden zijn eindeloos. Juist leuk dat die interpretatie overgelaten wordt aan de fantasie van de lezer. Zo verbrak mijn opa ooit het contact met zijn zus vanwege nooit teruggebrachte geleende lijmklemmen. Met dat soort achtergrondverhalen in het achterhoofd is het des te fijner te lezen dat deze twee broers op leeftijd elkaar na al die tijd weer hebben weten te vinden. Arme Marie. Ik heb zomaar het idee dat zij er in dit verhaal het bekaaist vanaf gekomen is.

Mijn vader en mijn oom spraken ook jarenlang niet met elkaar. Nog altijd een raadsel wat er precies tussen hen instond. Gelukkig hebben ze het (ook op latere leeftijd) weer bijgelegd. 

Prachtig. De dialoog vind ik wat onnatuurlijk klinken, maar verder is het een mooi, ontroerend verhaal,

Goedemorgen, Musonius. Dank je wel voor het lezen en je reactie op dit vroege (of late) tijdstip. Met het "prachtig" ben ik uiteraard heel blij, maar ik ga nog broeden hoe het natuurlijker kan. Ik zag het eigenlijk wel zo gebeuren.

Tja, Fief, jij schrijft langer en meer (proza) dan ik, dus wie ben ik om het te duiden, maar ik zal proberen uit te leggen waarom het op mij onnatuurlijk overkomt.
Het verhaal is prachtig, het gaat mij alleen om het stuk dat begint met de dialoog tot aan de witregel waar ik moeite mee heb.
Op het gevaar af voor seksistisch te worden versleten, wil ik zeggen dat twee ouwe ... twee heren op leeftijd in een emotioneel beladen moment en die elkaar lang niet hebben gezien, er op los kakelen als twee schoolvriendinnen die de dag doornemen.
Ik hoor ook veel te veel de auteur in de dialoog spreken: 'broertje' klinkt als infodump. Beter is het te wijzen op familietrekjes, zoals Hadeke dit bijvoorbeeld doet in 'Voortstruikelen'.
Ook is het allemaal te netjes al die volzinnen. Alleen bij 'nadat …, nou ja, toen Marie ...' wordt het spreektaal en dit klinkt ook meteen spannender en overtuigender.
Mijns inziens moet de dialoog veel minder woorden bevatten, meer lichaamstaal en vooral veel stiltes. Stiltes voor de storm, zogezegd. Meng dit met handelingen: koffie bestellen, langer dan nodig roeren, elkaar niet aan durven kijken, zwijgend een slokje nemen, etc. Dit gedeelte, het ongemak, de gespannen sfeer, een stroef verloop van het gesprek tot het hoge woord er uitkomt, zou het spannendste gedeelte van je verhaal moeten zijn, maar je banjert er een beetje met zevenmijlslaarzen doorheen en dat vind ik toch een gemiste kans.

@Musonius: uiteindelijk toch niet zo prachtig, als ik het goed begrijp. Ik bewaar je aanwijzingen voor een volgend verhaal. Zoals altijd bedankt voor je eerlijke en zeer gewaardeerde mening. 

Wel degelijk prachtig, dat meende ik oprecht.