# 503 Zijde en porselein

Ik zie haar zitten. Niet op de antiekmarkt zelf die elke maandagochtend in de oude stad plaatsvindt, maar net om de hoek. Waar kraampjes staan van mensen die geen handelaren zijn,  maar die hun eigen spullen te koop aanbieden. Wetende dat een Fransman niet snel zijn tafelzilver verkoopt, vind ik hier verhalen bij de spullen die uitgestald staan.
        Het weer is typisch voor Nice in april, fris qua temperatuur, maar met een helderblauwe lucht. De vrouw zit net buiten de schaduw van haar kraampje, met haar gezicht in de zon. Ze biedt haar antieke bestek, servies en zilveren kandelaren aan. Een scheersetje met kwast en etui, grote ecru tafellakens met kant afgezet. Prenten uit vervlogen tijden. Dit alles verhaalt van een leven, zoals ik het mij bij haar heb voorgesteld.
        Ik ken haar, ik kom haar vaak tegen op het Place Garibaldi, waar ik ’s ochtends mijn koffie drink. Een charmante vrouw die in een appartement aan dit plein woont. Altijd keurig in de kleren, opgemaakt en het haar opgestoken. Nu hangt het haar los, zijn de lippen bloot en draagt ze een vale spijkerbroek onder een wit, groot hemd.
        Ze ziet niet dat ik haar toeknik, haar ogen zijn dicht. Alsof alles wat om haar heen uitgestald ligt geen waarde meer heeft.

Ik zie hem lopen. Een zonnebril kan zijn dikke wallen niet verbergen. Hij heeft een zwarte vilten hoed diep naar beneden getrokken, zijn kale achterhoofd weerkaatst het zonlicht. De tassen die hij vasthoudt raken net de grond niet. Als hij bij het kraampje aankomt, stalt hij zijn spullen naast die van de vrouw. Eierdopjes, een afbeelding op zijde geschilderd, een strooien hoed, een wandelstok en een Japanse kimono. Het zijn voetnoten bij het verhaal van de vrouw.
        Ik ken hem, ook hij loopt het appartement op de Place Garibaldi in en uit. De laatste tijd oogt hij gehaast. Soms klapt de deur hard achter hem dicht. Zijn overhemd is ongestreken, er zit roos op de schouders van zijn colbert.
        De vrouw kijkt op als de wandelstok haar porseleinen schaal aantikt. De man heft verontschuldigend zijn handen. Ze knijpt met haar ogen tegen de zon in en zoekt die van hem achter de brillenglazen. Hij brengt zijn armen naar voren en ze loopt in de omhelzing, haar hoofd drukt ze stevig tegen zijn borst. Haar gezicht verbergt hij achter de zwarte hoed.
        Ik blijf lang treuzelen bij de uitgestalde koopwaar en zie de tranen vallen.