De lente is begonnen, dat merkte je gisteren niet, maar vandaag gelukkig weer wel.  Als het in februari al zonnig weer is, voorspel ik dikwijls dat het met Pasen gaat sneeuwen. Dat komt meer dan eens uit. In dit seizoen kan je in de voormiddag op een bankje van de zon genieten en moet je in de namiddag een warme jas aantrekken en wegvluchten voor een hagelbui.

Nu schijnt de zon en ik waag mij in het park. Aan de vijver zet ik mij op een bank. Al snel struint een gozer op mij af die een zwarte hoodie draagt. De trekkoordjes van zijn capuchon zijn niet aangetrokken waardoor ik zijn licht getaand gelaat met donkere baard goed zie. Hij zet zich zwijgend aan het ander uiteinde van de bank. Met beide ellenbogen op de knieën houdt hij zijn gebogen hoofd in beide handen. Hij staart naar de grond en is duidelijk niet naar hier gekomen om naar de eendjes op het water te kijken.

Ik waag het erop en zeg: “Ook een goedemorgen. Wij kunnen weer van het goede weer genieten.”
Hij kijkt op, doet zijn capuchon af en kijkt mij somber aan. Zijn weelderige haardos is even donker als zijn baard.
“Zwijg man, het is die eeuwige sleur. Er komt geen eind aan. U hebt zeker niets om handen?  Hier in het zonnetje zitten, lekker wegzakken. Dat is niet aan mij besteed.”

Op dat ogenblik komt Loes aangestapt met haar hondje Leo.  Ik zie haar regelmatig in dit park. Ze zet zich tussen mij en de hoodieman, die ze wat achterdochtig aankijkt.
Ik vraag hoe het met haar gaat en meteen steekt ze van wal: “Ach, die dagelijkse sleur waar geen eind aan komt. Gelukkig heb ik Leo, die mij regelmatig de deur uit zeult.”
Dan kijkt ze de andere kant op naar de donkere man die mokkend in zichzelf praat: “Steeds maar die dozen. Geen lift. Trap op, trap af. Breng ze boven, naar de tweede verdieping. Daar staan er die naar de kelder moeten …”
Loes heeft nog meer lef dan ik en vraagt kortaf: “Wat is er met die dozen, mijnheer?”
Nors antwoordt hij: “Zwijg, mens, voor mijn werk moet ik steeds met dozen zeulen. Ik wordt er STAPELgek van”.
Meewarig zegt Loes: “Vertel eens, hoe lang doet u die job reeds?”
Verveeld staat de man op en jammert: “Morgen moet ik eraan beginnen.”