#498 Variatie

Variatie

De variatie toont zich in het licht, dat iedere dag weer wat vroeger de duisternis verdrijft. De warmte die een tweede dekbed niet meer nodig maakt en de vogels die wat eerder beginnen te zingen, waardoor ik al ontwaak, voordat de wekkerradio inschakelt.
Ik blijf even liggen. In de kamer naast me is het nog stil. Dit is het moment van dagdromen over een spontaan etentje, een weekend weg of een avond doorzakken met vrienden. Vijf minuten hooguit, dan stap ik zachtjes uit bed. Ik hoor het ademhalen van mijn vriendin. Ze slaapt. Het is al jaren de enige functie van ons bed. Slapen. Een kus wisselen we sporadisch uit in de keuken tijdens het koken en onze lichamen raken elkaar enkel ‘s avonds op de bank, terwijl we staren naar het bewegend behang van de televisie, dat ons binnen een kwartier weg laat dommelen.
Beneden pak ik de 35ml spuit, trek hem open en giet er de inhoud van een zakje laxeermiddel in. Dan duw ik de plunjer weer terug, tot het poeder samengedrukt tegen de spuitmond zit. Ik vul een glas met water, zet de spuit erin, trek het water op en schud de plastic cilinder krachtig heen en weer tot er een troebele oplossing ontstaat. De spuit leg ik naast de pomp die al is ingesteld. Ik trek de la open, pak een zak sondevoeding, sluit hem op het systeem aan, laat het slangetje vol lopen en plaats deze om het draaiwiel dat achter het klepje van de pomp verscholen ligt. Met een net iets te luide piep voor de stilte om me heen, meldt het voedingsapparaat zich gereed.
Ik loop naar boven met gevulde spuit en voedingspomp en open de schuifdeur. Hij draait zich naar me om.
'Goedemorgen papa,’ zegt hij enthousiast.
‘Goedemorgen kerel.’
Ik kijk naar hem, liggend achter de tralies van het hek dat hem tegen vallen behoedt. Vandaag zal weer voorbijgaan in een strikt tijdschema en in zich steeds herhalende patronen. Zijn ontwakende lijf deint mee met de door spasmen aangestuurde ledematen. Een luid gehum geeft aan dat hij goed gehumeurd is.
Even is hij stil. Dan concludeert hij:
‘Ja, echt een goedemorgen!’
Ik moet lachen om zijn enthousiasme.
De variatie toont zich in het licht, dat iedere dag weer wat vroeger mijn duisternis verdrijft, denk ik.