Zitten

Piet heeft net zijn boterham en koffie op. Het servies zet hij in de keuken, hij pakt zijn shag en wandelt bedaard met zijn wandelstok naar de voordeur. Het is bijna tien uur. Om elf uur komt er al meer reuring en dan is zijn plekje misschien bezet. Hij doet zijn winterjas en sjaal aan en stapt in de scootmobiel, waar de bruine wollen deken al klaarligt, die hij op zijn schoot legt. Er ligt bevroren rijp op de leuning van de galerij waar hij over rijdt. Hopelijk valt het mee met de kou. De lampen van de buren zijn zoals gewoonlijk nog aan in hun lege keuken. Het geurt naar koffie door het open raam van hun buren. De geur doet hem goed. Het werkverkeer is weg. Niet dat er iemand werkt op de flat, behalve de thuiszorg en verpleging van de bewoners dan. Die heeft Piet niet nodig. Hij heeft de stad.

De deurklink is net buiten zijn bereik. Hij hangt naar voren en maakt de deur open. Het klemt nog steeds. Daar moet hij toch een keer wat van zeggen. Maar dat denkt hij iedere dag. Hij neemt de lift naar beneden en rijdt daarna het fietspad op. Een licht briesje. Prettig. Piet kijkt op zijn horloge. Kwart over tien. Precies op tijd. E-bikers halen Piet in en rijden vlak langs hem. Hij moppert wat op ze. Bij het stoplicht aan de kruising staan een paar fietsers voor hem. Hij blijft er gewoon achter staan op het kruispunt. Het wordt zo wel groen. En inderdaad.

Aangekomen in het centrum rijdt Piet door de automatische schuifdeuren City Plaza in. Het middenstuk is vrij, nu de bocht naar links. Al pratend snijden twee wandelende jongedames van in de vijftig hem af. Ze zijn zo druk in gesprek, dat ze niet om zich heen kijken. ‘Hé’, gromt hij. Ze kijken om, zeggen niks en lopen door. Hij rijdt door tot zijn plekje, met zicht op het plein, de Zeeman, Bakker Bart, de Dirk, en links de restauraties. Zo. Hij rolt zijn sigaret en blijft de rest van de dag zitten. Net als gisteren. En eergisteren.

Dit was versie 1:

Zitten

Piet heeft zijn boterham en koffie op. Hij zet het servies in de keuken, pakt zijn shag en loopt met zijn wandelstok naar de voordeur. Het is bijna tien uur. Om elf uur komt er al meer reuring en dan is zijn plekje misschien bezet. Hij doet zijn jas en sjaal aan en stapt in de scootmobiel, waar de bruine wollen deken al klaarligt, die hij op zijn schoot legt. De man rijdt zo over de galerij. Er ligt bevroren rijp op de leuning van de galerij. De lampen van de buren zijn zoals gewoonlijk nog aan in hun lege keuken, en het geurt naar koffie van de overburen. Het werkverkeer is weg. Niet dat er iemand werkt op de flat, behalve de thuiszorg en verpleging van de bewoners dan. Die heeft Piet niet nodig. Hij heeft de stad.

Hij hangt naar voren en maakt de deur open. Het klemt nog steeds. Daar moet hij toch een keer wat van zeggen. Maar dat denkt hij iedere dag. Hij drukt op de liftknop. Het duurt even, voor die komt. Die thuiszorg van de buren is er vast net mee naar beneden gegaan. Hij rijdt met de scootmobiel zo de lift in, drukt op ‘0’ en rijdt na om te kijken het fietspad op. Een licht briesje. Piet kijkt op zijn horloge. Kwart over tien. Precies op tijd. Hij rijdt door en wordt ingehaald door e-bikes. Hij moppert wat op ze. Bij het stoplicht aan de kruising staan een paar fietsers voor hem. Hij blijft er gewoon achter staan op het kruispunt. Het wordt zo wel groen. En inderdaad.

De man rijdt verder, door de automatische schuifdeuren City Plaza in. Het middenstuk is vrij, nu de bocht naar links. Twee jongedames van in de vijftig snijden hem al pratend af. ‘Hé’, gromt hij. Ze kijken om, zeggen niks en lopen door. Hij rijdt door tot zijn plekje, met zicht op het plein, de Zeeman, Bakker Bart, de Dirk, en links de restauraties. Zo. Hij rolt zijn sigaret en blijft de rest van de dag zitten. Net als gisteren. En eergisteren.