#495 Houvast

Te laat, maar ik schreef. Het onbeschrijfelijke beschrijven, dat is zowaar een onmogelijke opdracht. Ik haalde mijn inspiratie niet uit de muziek bij de opdracht, maar heb voor de liefhebbers nog wel wat begeleidende noten: https://www.youtube.com/watch?v=GWiWIN9TKBs

Houvast

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was je al ziek toen ik je voor het eerst ontmoette, maar dat wist niemand.

Volgens Google blijkt uit onderzoek dat de gemiddelde mens drie keer de liefde van zijn leven vindt. Dat moet dus wel kloppen, al blijkt levenslang meestal niet te letterlijk genomen te moeten worden. Eergisteren was het vier jaar geleden dat ik besefte dat je mijn tweede was. Gelukkig hoeft het oude niet altijd stuk te gaan aan het nieuwe.

Onderzoek wijst uit dat mensen die deze vorm van kanker krijgen daar vrijwel altijd aan doodgaan. Toen ik dat las vond ik dat er niets van kon kloppen. Muzen horen te blijven leven, aan de goede kant van alle statistische grenzen te blijven, hooguit bij uitzondering de uitzondering te zijn die de regel bevestigt. En dus liet ik vorige week zonder jas de honden uit. Het ijs op de plassen deerde me niet, want de zon scheen immers. Zo graag wilde ik in het voorjaar geloven, maar het eerste lam van het jaar redde de ochtend niet.

Hoe verlies je iemand die je nooit hebt gehad? Op gepaste afstand (trouwens, wat in hemelsnaam is dat?) sla ik je lijdensweg gade en er is niets wat ik kan doen. Als een toeschouwer bij een toneelstuk waarin voor mij geen plaats is. Maar dit is niet de generale. Waarom mag ik je niet even vasthouden? Hoe ik mijn best ook doe om me te verzoenen met het steeds waarschijnlijker scenario waarin je niet meer beter wordt, zelfs niet voor even, ik breng er niets van terecht. Nooit eerder was ik zo moe van niets doen. Ik tors de kilo’s mee die jij verloor, als bewijsstukken van talloze mislukte pogingen tot troosteten. Ik durf haast niet meer te vragen hoe je je voelt, maar doe het toch maar. Ook al valt het me nog zo zwaar om uit te leggen hoe het met je gaat, ik haat het als niemand ernaar vraagt. Hoe kan alles doorgaan?

Vanmorgen zag mijn zoon een ambulance en riep: “Mama kijk, iemand heeft zijn arm gebroken!” en ik zei “of misschien wel een been”, maar wat ik eigenlijk dacht was, waarom kon je niet gewoon iets breken?