Plastic bomen! Dystopisch. Mooi opgebouwd naar het slot, met dat motiefje van die zitbanken. Ik vroeg me wel af: is dit nou wat het verhalend maakt?

Hoi Elke, 

Ik mis in de eerste zin meteen de setting: ik wil weten waar de voetpaden zijn, zijn we in een stad, een dorp, en zo ja, welke? Door dit niet direct te benoemen breng je de lezer in verwarring en denkt: maar wat lees ik nu eigenlijk? Je lezer tast zowaar in het duister. Bij de rest van de beschrijving heb ik hetzelfde idee. Maak het duidelijker, nu is het nog te vaag om als lezer een beeld te vormen.

Tot zover!

Fascinerend. Je roept een groot verlangen op naar meer. Precies dat wat Anna schrijft: waar zijn we? Wanneer zijn we? WTF is going on?

Misschien heb je de opdracht niet helemaal voldaan, mijn aandacht heb je!

GG,
Taco

Sorry, Elke, ik vind het verhaal te vaag om een goed beeld te krijgen van de plek waar je bent. De inleidende zin voegt niet veel toe. De titel zegt al dat je ergens in een stadscentrum bent. 

Ik las je bijdrage volgens mij eerder, want herinner me die eerste zin niet? Kan aan mij liggen. Zoals bij elke bijdrage van jou geniet ik van je rijke woordkeuze en gedachten, en onderga ik die genietend dankzij het feit dat het een kort stukje is. Maar als het langer duurt, zal ook ik verlangen naar gewoon platte duiding. Misschien is dat ook wat de andere reviewers bedoelen. Voor mij is dit, voor nu, passend.

Ik vind de andere titel al iets meer duidelijkheid geven. Maar in de beschrijving mag het nog wat preciezer van mij.