#481 De jaren voorbij

Aan het tafeltje in het restaurant, staar ik naar de lichtjes van de stad. Het uitzicht blijft mijn adem benemen, hoe vaak ik hier ook kom.
Roerend in de koffie kijk ik naar de mensen om me heen en probeer te raden wat voor beroep ze uitoefenen, een spel dat ik vroeger al speelde. Tot dusver denk ik een hersenchirurg, een goochelaar, een kunstschilder en een directiesecretaresse te hebben gespot.

Het lepeltje blijft boven de rand van het kopje zweven als ik de man twee tafels verderop ontwaar. Mijn geheugen laat me wel eens in de steek, maar dit gezicht herken ik uit duizenden. De rimpels verraden weliswaar een gevorderde leeftijd en zijn ogen worden overschaduwd door borstelige wenkbrauwen in dezelfde grijswitte kleur als zijn haren, maar ik herken in hem mijn allerbeste jeugdvriend Erik.

In het raam achter hem zie ik mijn eigen reflectie en het is alsof we weer naast elkaar zitten zoals we vroeger vaak deden, gewoon als vrienden. Om te kletsen over alles en niets, muziek te luisteren of gewoon wat te hangen.
Tot hormonen het overnamen en er ineens andere gevoelens in het spel kwamen. In plaats van deze gevoelens te omarmen, raakten we in paniek en namen afstand.
We gingen ieder onze eigen weg en we zagen elkaar steeds minder. Ik leerde mijn inmiddels overleden echtgenoot kennen tijdens een buitenland stage en we vestigden ons daar.

Van weinig beslissingen heb ik spijt, toch overvalt me heel af en toe een gevoel van gemis als ik aan mijn jeugdvriend terugdenk. Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als we ...
Alsof hij mijn gedachten raadt, kijkt Erik mij plots recht aan en ik bestudeer nietsziend de drankenkaart. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem naderen.

‘Jeetje, Fien, jij bent niets veranderd.’ Zijn stem klinkt doorleefd, maar nog zeer vertrouwd.
‘Jokkebrok,’ antwoord ik blozend.
Erik neemt tegenover me plaats. Zijn ogen houden de mijne gevangen en het is alsof de jaren tussen ons verdwijnen.
‘Heb je spijt?’
'Soms,’ antwoord ik eerlijk.
‘Ik ook, maar vooral dat ik mijn maatje heb laten gaan.’
Hij kijkt opzij. ‘Wat denk je, een slangenbezweerder?’
Ik volg zijn blik. ‘Nee, veel erger: een seriemoordenaar.’
Hij schudt lachend zijn hoofd. ‘Wat zei ik: geen haar veranderd.’
Ik zie onze reflectie in het raam, twee oude koppen naast elkaar. Erik ziet het ook.
‘Toch wel,’ grijnst hij en pakt mijn hand. ‘Grijzer en wijzer.’