We vormden dat jaar een klein clubje, de vier masterstudenten "Natuurlijk gedrag van de Afrikaanse grondprimaten". Daarom gaf Dinkelberg zijn college regelmatig in zijn kamer en niet in gebouw D. Zijn kamercolleges waren beroemd en geliefd onder studenten. Het licht viel daar door de hoge ramen op zijn idioot grote bureau en de opgezette dieren die hij voor elk college uit het depot haalde en de kamer een atmosfeer van kamfer, natuurhistorie en academische grootheid gaven.

Dinkelberg geloofde nog in de taxidermische producten uit de vroege vorige eeuw, terwijl sommige exemplaren al bizar veel door motten waren aangevreten. "Geen beter college dan een hand door een vacht of vingers langs een rij tanden", had hij tijdens het eerste werkcollege al gezegd. En zo stonden daar ook op een dag de drie oelings die het depot rijk was.

Zoals altijd wees Dinkelberg ons op kleine details waaraan we de ondersoorten konden herkennen: de haren midden op de kop, de lengte van de hoektanden, de grootte van de neusgaten en nog een aantal kleinere kenmerken.

De eerste was eenvoudig. De afk-oeling heeft de grootste neusgaten, wisten we. Ze waren al uitgebreid beschreven in de negentiende-eeuwse studies van dr. Nijvering. De tweede bleek al snel een kri-oeling. We twijfelden over de derde. Was dat de verk-oeling of de doorsp-oeling? Twee van ons dachten de verk-oeling vanwege de hoektanden, de andere twee wezen op de witte kruin pal op de kop, hét kenmerk van een doorsp-oeling. Dinkelberg haalde zijn eigen determinatiegids erbij, een absurd doorwrocht werkje, maar zelfs dat bracht geen uitsluitsel. Er waren gewoon te veel variabelen om een besluit op te kunnen nemen.

Al pratend en denkend en discussiërend zagen we de schaduwen van rechts naar links over het grote bureau bewegen en aan het einde van het college waren we het over één ding eens: dat dit niet de bed-oeling was. Maar die derde heeft ons nog weken bezig gehouden.