Marjoleine schopte die dag zomaar haar schoenen uit en trok haar benen in een zeemeerminpose op haar bureaustoel. Zo werkte ze onverstoorbaar door. Het leek me geen comfortabele houding. Misschien was het yoga. Haar blote benen, blote voeten en sierlijke lijn waren in elk geval onmogelijk te negeren van achter mijn monitor en funest voor mijn concentratie. Terwijl ik dat écht had besloten toen ze kwamen: negeer ze. Niet bot, maar maak geen praatjes en al helemaal geen avances.

Twee weken daarvoor waren ze 's morgens de afdeling op komen lopen. Ik keek hoe de vier promovendi gingen zitten in de hoek van de kantoortuin en natuurlijk stelden we ons netjes voor. Onze baas, die onderlinge liefde en verlangens uitdrukkelijk verbood, moedigde gesprekken rond de best sfeervolle pantry volop aan. Bovendien stond er een prominent naambordje op alle werkplekken.
'Zeg Rudy,' zei Marjoleine zodoende. Zij was de uitbundigste van de vier en haar lange, rode, steile haar stak charmant af tegen haar grote voortanden. 'Kom eens kijken.'
Het was een technische vraag, en een paar dagen later was er een inhoudelijke vraag, en zo brokkelde het muurtje langzaam maar zeker af; tot ik eroverheen kon kijken, naar de slanke, blote voeten van Marjoleine op haar bureaustoel.

Misschien stond ik daardoor meer voor haar open in het bedrijfsrestaurant, toen ze met haar volle dienblad tegenover me kwam zitten.
'Ook alleen?' vroeg ik.
'Je zwijgt zo,' constateerde ze.
Ik vroeg naar haar onderzoek en ze praatte over taalkunde en zei dat ze ook nog geneeskunde had gestudeerd.
'Wat vind je nou van Chomsky?' zei ik, speurend naar een gemene deler. ‘Klopt het, dat kinderen in hun brein onbewust allemaal schakelaars op een of nul zetten als ze hun moedertaal leren?' Het binaire, fysieke idee had me altijd gefascineerd.
Vorsend keek dokter Marjoleine me aan. ‘Nee. Natuurlijk heb je geen letterlijk taalorgaantje dat afsterft rond je zevende.'
Ik was even stil, overdonderd.
'Kinderen imiteren gewoon alles,' vervolgde ze, 'én ze denken in patronen. Dat zie je aan de fouten. "Zingde" en zo.'
Ik keek haar aan. Nu had ze in één zwaai mijn romantische kijk op taal en ook nog eens die op geloof omver gemept. Koortsachtig zon ik op een weerwoord, om mijn zelfrespect, om mijn wereldbeeld te redden.
'Chomsky doet een beetje religieus,' zei ze.
En dat is prima, besefte ik goddank – dan is het maar geen harde wetenschap. Mijn lustgevoelens waren dat toch ook allerminst?