“Mama?“

“Ja James.”

“Waarom kijkt die meneer met zijn rare hoed zo serieus?”

“Die meneer is lid van de King’s Guard, de privébewakers van onze koning, en om de mensen een beetje bang te maken, mogen ze niet lachen en niet bewegen tijdens hun wacht.”

“Ooh.”

De jongeman waar James en zijn moeder het over hebben, heet toevallig ook James en heeft op dit moment een probleem. Vandaag is James’ eerste werkdag en het lot lijkt hem geen vlotte start te willen gunnen. Er zit namelijk een venijnig scherp steentje in James’ zwarte linkerschoen en je kan wel raden dat zo een steentje geen goede combinatie is met een verbod om enige emotie te tonen en een verplichting om kaarsrecht en doodstil te staan. Het voorbije half uur heeft James zijn rechterbeen met alle druk belast om zo de duwkracht op het steentje te verlichten, maar er is een reden waarom wij mensen twee benen hebben: één been is niet genoeg voor ons gehele gewicht. James’ rechterbeen is momenteel dus zo aan het tintelen en verkrampen dat het gebruik van zijn linkervoet niet langer uitgesteld kan worden. Met deze gedachte steunt hij beetje bij beetje steeds meer op zijn linkerhelft. Hij voelt het steentje als een punaise in zijn voetzool dringen tot uiteindelijk zijn massa weer gewoon verdeeld is. Het doet zeer, zoveel is zeker, en in gedachten kermt James zijn longen uit zijn lijf, maar op zijn gezicht is geen spoor van emotie te bekennen behalve enkele eenzame tranen die onbewust uit zijn ogen sijpelen. 

Nog anderhalf uur te gaan…