#420 – Poppekast

Me broer vin ut een poppekast, maar me ma zei: 'Kostuumps make de man, vent.' Hij het gestudeerd, die broer van mijn met ze ontwikkelde mening. Nou, ik leg lekker onderuit en hullie make der nog foto's van ok voor de site van de biebiecie en ze betalen me der allemaal voor. Ik op me rug in me sokken, en me pakkie hang over een stoel. En hij het geen cent te makke. Maar eerlijk mo'k wel wezen: ik verveel me dood as ik daar staat. Niet da je ken vechten of zo in die rooie klere en met die bontmuts voor je oge. Het is ok gewoon een poppekast. Maar da vin ik nou mooi man. Die paarde, die stank, die stront op straat. Van het weekend sprak ik em nog, me broer. 

Jeuk is nog het erregste. Je ken netuurlijk nie krabbe. O ja, me broer.

Van die praat, da wil je nie wete. Da de koniejin al dertig jaar over de datum is. Of da Charles moe worde overgeslage. Da Andrew ok al kaal begin te worde. 'Jij bent ook maar een opportunist,' zei die nota bene over mijn.

Achter mijn kukelt er een omver. Da zal Tony wel weer weze. As ik goed gerekend het, is het nog twee uur werke.

Nou leg ze achter mijn, de dooie duvel, zeg me broer. Ik vin ut een eer. En het betaal goed. Die Amerikane trouwes, die benne pas fout. Die hebbe al die indiane vermoord en die zwarte as slave late werke. Ik heb nog met hunnie gevochte in Afghanistan. Wij hebbe de Iere lope uithongere, maar wij hebbe wel stijl. Ik hep zitte rekene en as Charles nog achttien jaar meegaat, dan ken ik hier nog een keer staan. Nou al zin an.

Yes, tijd om te nokken. Ken ik eindelijk es naar de plee.