#460 - Bushfire

 

Bushfire

We lopen met zijn drieën door het lage struikgewas, het is bloedheet en de lucht is dik van de rook. Het zicht is slecht. Ik weet dat het vuur voor ons woedt omdat ik de vlammen kan zien wanneer ze oplaaien. Daar gaat weer een boom denk ik onwillekeurig. Volgens het commandocentrum is het vuur ook links en recht van ons. Zolang we de wind in de rug hebben gaat het goed.

Marc kijkt ons aan en zegt: “Verderop is nog een boerderij die we moeten checken.”

“Man, die zijn allang vertrokken. Die kennen de streek,” protesteer ik, “en als de wind draait zijn we de lul.”

“Ik hoef toch niet op mijn strepen te gaan staan?”

Wat is het toch een eikel, en te stom voor woorden. Hoe is het mogelijk dat hij bevelvoerder is geworden?

“Ok, ok, maar laten we wel snel zijn. Als de wind draait zitten we vast.”

We lopen naar die boerderij. De hitte is ondragelijk en de brand is goed te horen. Weinig mensen weten dat een brand ontzettend veel herrie maakt. Ik sta in de luwte van de boerderij. Het voelt als een oven.

“Volgens mij is iedereen weg.” roep ik. Marc en Robert komen bij me staan.

“Klopt,” zegt Marc, “hier is niemand meer.”

Zei ik toch, klootzak.

Ineens voel ik een hete windvlaag, en dan nog eentje. “De wind is gedraaid!” roep ik.

Ze kijken me verbaasd aan.

“Wegwezen, “ roep ik, “we moet als de sodemieter terug.”

Maar het is al te laat, we kunnen zien dat de weg achter ons door het vuur is afgesloten. Marc staat er besluiteloos bij en begint te jammeren: “Ik wil niet dood, ik wil naar mijn kinderen.”

“Verman je,” zeg ik, “ik wil ook naar mijn kind, maar we moeten nu als de sodemieter een strook grond leegmaken.”

“Huh? Jij hebt toch geen kinderen?”

“Tja Marc, heb jij je nooit afgevraagd waarom jouw jongste donker haar heeft in plaats van blond? Of laat ik het zo zeggen: ik weet ook dat Jenny het lekker vindt wanneer je haar zachtjes tussen haar schouders kriebelt. Dacht jij nu echt dat zij elke woensdagavond naar de boekenclub ging?”

“Mijn Jenny?” Ik zie dat het besef begint in te dalen en verstevig de greep op mijn schep. “Vuile klootzak.” zegt Marc en heft zijn schep op. Ik ben hem ruim voor en raak hem vol in zijn gezicht. Bloed spuit in het rond. God, wat wilde ik dit al lang doen. Heerlijk. Ik zie met voldoening hoe hij op de grond valt en blijft liggen.

Robert kijkt verbijsterd. “Kom op,” zeg ik, “we moeten een kuil graven, dan kan het vuur over ons heen razen.”

Ik kijk om heen en zie dat het vuur snel dichterbij komt, de rook wordt dikker en heter. Het lawaai is oorverdovend. De vlammen zijn wel twintig meter hoog. We beginnen als gekken te scheppen. Het is ongelofelijk heet. Ik zie dat het vuur tot op tien meter genaderd is en de kuil is nog lang niet groot genoeg. Een boomtop ontvlamt, breekt af en valt bovenop Robert. Ik zie dat er een brandende tak dwars door zijn oog heen is gestoken. Robert beweegt niet meer. Nog maar vijf meter. Ademhalen gaat bijna niet meer. Mijn longen branden en ik weet niet of het van de inspanning is of van verbranding. Ineens krijg ik een idee. Ik spring in de kuil, trek Robert over me heen en begin te bidden.