#460 Zoiets kun je niet gewoon zo doen of zoiets

'Je loopt me te fucken he. Volgens mij heb je het echt wel gehoord.'
Miranda kijkt me onderzoekend aan. Barry en Jochem hebben zich naar ons omgedraaid. Ik heb ze nog steeds niet gevraagd wat zij hier eigenlijk doen, wat hun missie is.
'Echt niet,' herhaal ik, en ik weet ook wel dat ik niet erg geloofwaardig meer klink. Het is mijn lotsbestemming om de eeuwige nar te zijn, zelfs als ik serieus ben.
'Ik trapte er bijna in.' Miranda oren lijken nog wat te hebben opgevangen. Haar hoofd draait meerdere kanten op. Ook Jochem lijkt te zijn bevangen door het circus der geluiden. Ik weet niet of ik jaloers moet zijn op hun buitengewoon ontwikkelde zintuigen, of dat zij mij juist moeten verafgoden dat ik de rust krijg die zij ontberen.

'We moeten echt nog even blijven,' hoor ik Jochem zeggen.
'Ja, dit is de enige veilige plek in de Uni,' vult Barry aan. De vraag die op mijn tong ligt zal wel de domste vraag van het universum zijn, maar ik besluit deze toch te stellen.
'Waarom zijn we dan de enigen die hier zitten? Waarom zit niet iedereen hier?'
Miranda schudt het hoofd. 'Jezus, Deb. Kan je je filosofische uitspattingen niet voor een beter moment bewaren?'
Barry legt zijn vinger op zijn lippen. 'Het wordt nu zachter, maar ook nog dreigender. Fuck man, we komen hier nooit meer weg.'
Ik volg de blikken van de mensen van wie ik twijfel of ik ze 'vrienden' mag noemen, richting de deur die als intrede voor de collegezaal dient.
'O my god, zo meteen komt het naar binnen. Of nee, het lijkt dat...wat is het eigenlijk?'
Miranda's stem sterft weg, als de deur zich krakend opent.

Mijn voeten zijn al in beweging getreden, voordat mijn hersens kunnen bedenken of ik niet gek aan het worden ben.
'Debbie, serieus even. Je kunt nu niet...'
'Niet doen joh, misschien is het wel iets giftigs.'
De stemmen van de drie die ik maar lotsgenoten zal noemen, bevinden zich al in een ander universum. In mijn perceptie legt mijn hand op de deurklink, de entree naar de krankzinnigvrije wereld. Toch betrap ik mezelf erop nog een laatste inspectie uit te voeren. Een laatste check of de waanzin het toch niet van de nuchterheid gewonnen heeft.
'Verdomme, dat lijkt wel een bibliofiele marmotkever. Kunnen voor ernstige zweertjes zorgen, infecties en een ernstige variant op de ziekte van Lyme,' hoor ik een lage stem uit het andere universum zeggen, als ik de gang binnenloop waar de draaideuren me naar de vrije buitenwereld leiden. Zelfs als ik achteraf onverhoeds toch door de marmotkever doodgebleken bleek, en dit de hemel zou moeten voorstellen, beschouw ik dit niet als een slecht einde van het verhaal.