Die Bauerin wohnt oben, zie ik op het bordje aan de gevel. Ik zucht en steun. Niet nog een trap. Het onderhuis wordt tegenwoordig zeker verhuurd. Boven mijn hoofd staat de voordeur op een kier en zo ruik ik de gekmakende bakgeur – Strudel, het zijn de madeleines van Tirol. Ik kom op adem en drink de laatste slokken water uit mijn veldfles. Als kind heb ik jarenlang op deze berg gespeeld. Achter de bomen zie ik een bouwkraan draaien. Ik zal die zomers wel blindelings met mijn jeugdige grootouders over almen en langs afgronden zijn gesjokt. Zo makkelijk ziet het er in elk geval uit in het oude fotoboek met mijn tienermoeder, toen ik nog slank was.

'Kom binnen, lieverd! Ga lekker zitten. Heb je geklommen? Niet helemaal vanuit Landeck toch zeker? O, is dat jouw auto daar beneden. Ja, schakelen valt voor groentjes altijd tegen. Maar je leert het zo. Je moeder ook, en die was nooit echt een berggeit.' Oma knuffelt me met haar bedwelmende boezem tegen de hele mijne. Vervolgens zet ze de schaal op tafel. 'Groentenstrudel. In Tirol lunchen we stevig, weet je nog?'
Beduusd ga ik aan de grote keukentafel zitten. Op de koekoeksklok is het bijna half een. Voor de zekerheid heb ik zwaar ontbeten en toch krijg ik trek van dit gerecht. Tussen de happen door beantwoord ik oma's vragen.
'Het biertje komt uit een kasteel hier in de streek,' zegt ze als ik het flesje onderzoek. 'Alcoholvrij, maar zo lekker! Het waren vrienden van je opa.' We proosten op de dode en kijken allebei naar zijn zwart-witfoto aan de muur. Een graatmagere den, net als mama. 'Ik moet hem hoognodig eens laten digitaliseren,' zegt ze. 'Zeker nu je oom alle koeien doet, heb ik de tijd.' Met een knipoog schuift ze me haar nieuwe foldertje toe. Lijflijn – niet je lijn, maar je lijf. Een maand met de boerin de berg op. Elke dag de kick van het vergezicht. Even helemaal weg uit je hoofd.

Na de avondwandeling door het bergdorp laat ik me op mijn oude logeerbed vallen en pak ik de brochure erbij, maar ik val als een blok in slaap. De volgende ochtend heeft oma mijn auto al voor me opgehaald. Ik zie aan haar wel waardoor ik zo dik ben. Toch zei laatst zelfs de diëtist dat mijn oma een goeroe is, met haar gezonde boerenlichaam, die al haar kunde aan haar kleinkind wijdt. Nou, dat ik een casus word, geeft me de moed der wanhoop. Dan maar lelijk en gezond.