Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

# 453 Een leven op mijn geweten

 

Op de klanken van Rollercoaster krijgen we beelden voorgeschoteld van Frank op zeer jonge leeftijd, als voorbeeldige vader en liefhebbende man. "Plaatjes die vals getuigen van een blijde jeugd," hoor ik in gedachten Boudewijn de Groot zingen. Menigeen haalt een zakdoekje tevoorschijn.
Ik zit achter Suzanne, de vrouw van Frank. Haar schouders schokken en ik hoor haar ingehouden snikken; ze klemt haar zoontjes stevig tegen zich aan. De laatste dagen waren behoorlijk intens; het nieuws van Franks zelfgekozen dood was als een schokgolf door zijn familie en vriendenkring gegaan. Ik bal mijn vuisten en slik mijn tranen weg.

Mijn gedachten zweven naar de dagen voorafgaand aan zijn heengaan. Ik had hem gevraagd, nee, gesmeekt een keuze te maken: Suzanne of ik. Daarmee plaatste ik hem voor een vreselijk dilemma. Hoe kon ik hem laten kiezen tussen zijn gezin of mij? Was dat de druppel geweest? Had ik …

De stem van Franks broer haalt me terug. Met een levensloop neemt hij ons mee in zijn herinneringen. Suzanne en ik worden allebei genoemd als vrienden van het eerste uur. De liefde van Frank voor Suzanne wordt extra aangehaald en wat een geweldige man hij voor haar was, hoe hij zijn zoontjes adoreerde.
Ik herinner me vooral de storm aan gevoelens die Frank bij mij losmaakte toen wij elkaar voor het eerst kusten. Het was een liefde die niet mocht zijn en waartegen we jarenlang vochten.

Een volgende tranentrekker vult de aula, vergezeld van een nieuwe reeks foto’s. Ik sluit me af en haal in gedachten ons laatste gesprek naar voren. Na een vrijpartij confronteerde ik hem met mijn gevoelens voor hem. Ik wilde een volwaardige plaats in zijn leven en niet slechts een scharrel zijn.
Frank was uit bed gestapt en had zich aangekleed. Voor hij de deur achter zich dichttrok, draaide hij zich nog één keer om.
‘Jij bent de liefde van mijn leven, Paul. Dat zal je altijd blijven, maar ik kan Suzanne en de jongens niet verlaten. Vraag dat alsjeblieft niet van me.’
De blik van pijn in zijn ogen zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan.

‘Paul?’ Suzanne heeft zich omgedraaid en kijkt me verontrust aan.
Ik merk nu pas dat de tranen over mijn wangen stromen.
‘Het is mijn schuld,’ snik ik. Daarna wurm ik mezelf langs de mensen op de bank en vlucht naar buiten.

 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ach, welk een tragiek! Mooi in beeld gebracht. Ik hoor het lied 'Thorbeckeplein' van Robert Long doorklinken in het verhaal.
Ik heb het idee dat de liefdesdriehoek een terugkerend thema in je werk is. Nu ga ik niet al je verhalen teruglezen om dit na te kijken, maar ik klikte op #436 - toevallig bij dezelfde coach - en daar zag ik het ook. Een dankbaar onderwerp.

  • Ik had hem gevraagd, nee gesmeekt een keuze te maken > komma achter 'nee'. (Fief toch!)
  • Na een vrijpartij confronteerde ik hem met mijn gevoelens voor hem en dat ik niet langer slechts een scharrel wilde zijn, dat ik een volwaardige plaats in zijn leven wilde. > Te lang, te uitgewijd. Met Na een vrijpartij confronteerde ik hem. Ik wilde niet langer een scharrel zijn. heb je alles gezegd.

Graag gelezen.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

mooie twist, ik zag hem niet aankomen, na een tweede keer lezen had ik hem eerder door kunnen hebben, maar als nog mooi gedaan.

De blik van pijn in zijn ogen zal voor altijd op mijn netvlies gegrift staan. >> volgens mij is het in je geheugen gegrift of op je netvlies gebrand

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Musonius, ik moest #436 er even bij halen, maar het is echt meer toeval dan dat het een thema voor mij is. 
Komma is geplaatst (nobody is perfect :-)), de zin is aangepast. Dank je wel voor het lezen. 

Schrijfdeb, je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Meteen aangepast. Ook jij bedankt voor het lezen en compliment.

Lid sinds

1 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Graag gelezen. Je kunt als lezer mooi meebeleven met hoe Paul zich voelt en waarom dat zo is. Zonder dat je (in mijn ogen) teveel informatie geeft. 

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi naar het eind toegeschreven. Door te beginnen met het lied met foto's zet je meteen een juiste sfeer neer en dat houd je het hele verhaal goed vast.

Graag gelezen. 

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hallo Fief, heel mooi gedaan, niet alleen rouw maar ook schuldgevoel. Mooie opbouw, waarbij ik als lezer telkens iets meer van het verhaal meekrijg en de HP langzaam verandert van vriend naar geliefde naar homogeliefde. Mooi ook hoe je de gevoelens weet over te brengen zonder melodramatisch te worden.

 

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Fief,

Bedankt voor je verhaal. Ik vind het origineel en goed geschreven, mijn complimenten daarvoor. Een mooi begin, midden en einde en met spanning geschreven. Het enige wat ik persoonlijk zou veranderen is de interactie met Suzanne. Ik zou wel een (kleine) dialoog willen lezen om te zien hoe deze twee met elkaar communiceren, wat hun verhouding precies is en of Paul bijvoorbeeld zenuwachtig wordt van haar.

 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, dank je wel voor je reactie. Hoe bedoel je je laatste reactie? Ik heb het niet letterlijk gequot ( goed woord??), moet het dan ook cursief of iets dergelijks?

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Anna, ik zie wat je bedoelt, maar het speelt zich af tijdens een crematiedienst, veel ruimte voor een gesprek zie ik daar niet.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind het einde zoals het nu is wel mooi. Misschien is een gesprek met Suzanne in een van de flash-backs een optie? Afijn, ik miste het niet bij het lezen, maar wel een uitstekende tip: het geeft meer kleur aan een personage dat nu nog erg op de achtergrond blijft en in een driehoeksverhouding toch een belangrijke rol speelt, en het zorgt voor een spannend moment. Ik ben wel benieuwd hoe dit uit zou pakken.