Als Lisa de eerste passen in het gebouw zet, voelt het weer alsof ze zich volledig overgeeft. Bij kleine Chelsea was het als toeschouwer, nu als lijdend voorwerp. Maar eigenlijk is het hetzelfde. Je eigen wil is in de kiem gesmoord, en je bent overgeleverd aan de grillen van het ziek zijn voorzien van de bijbehorende cultuur; symptomen, behandelingen, apparaten, deskundigen met hun eigen jargon. 

Wanneer ze het kraampje nadert ziet ze een meisje van een jaar of zes gulzig likkend aan een waterijsje. Ze lijkt op Chelsea, zoals alle meisjes van die leeftijd op haar lijken. De uitroep van vreugde als er na de operatie een ijsje uitgekozen mag worden. Het onschuldige, kinderlijk naïeve, dat nog niet weet dat al die operatie-uren niks hebben uitgehaald. De aanmoedigende glimlach van de medewerkster, die er nu ook is wanneer Lisa een ijsje bestelt. Ze likt, zuigt en neemt zelfs happen van het raketijsje, maar het enige wat ze voelt is het bevriezen van haar tong. Lisa bezit niet de kracht en fantasierijkheid van kleine Chelsea, die zo goed dat momentje van onbezonnenheid wist te creëren. 

Een verdieping hoger bevindt zich een aaneenschakeling van deja-vu's. Terwijl ze de traptreden nadert, hoopt Lisa even dat de verdieping verdwijnt. Als ze boven is speuren haar ogen al naar de juiste kamer. 1.14, het nummer dat in de keuken op het prikbord stond, voorzien van een plattegrond. Als ze voor de gesloten deur van de kamer staat, voelt het alsof ze naar binnengezogen wordt. Het lijkt alsof Chelsea weer haar naam roept. Ze had het benauwd, ze had pijn, eten ging niet goed. Of allemaal tegelijk. Altijd was ze praatgraag, nu hadden tumoren haar stem overgenomen. De verpleegster die voor haar sprak en zei dat het niet goed ging. Het steeds herhalende gaat-niet-goed scenario alsof kleine Chelsea figureerde in de film Groundhog Day. Zondevoeding, slangetjes, nog meer morfine. Van chaos, paniek en stress naar een ijzingwekkende, gelaten stilte.

Het lijkt alsof ze als een spook rondzweeft richting de spreekkamer van de deskundige. In de wachtkamer lijken enkel zombies te zitten, die in haar richting staren. Alleen dokter Mansen die haar naar binnen roept, lijkt nog iets van menselijke eigenschappen te hebben. 
'Ik denk dat ik goed nieuws voor je ga hebben.' Haar stem is laag, en ze benadrukt vrijwel elk woord dat ze zegt. Haar blik een vleugje empathisch, maar heel wat meer vleugjes zakelijk.
'Ik geloof niet dat dat bestaat in mijn situatie.'
De jonge dokter trekt een wenkbrauw op. Lisa is een moeilijk geval, die niet volgens het protocol reageert op mogelijk positief nieuws. En dus verdient dat, volgens datzelfde protocol, een afkeurenswaardige blik.
'Je scan is volledig schoon. Dat betekent dat je kankervrij bent, Lisa.'
Lisa schudt gauw het hoofd op de standaardvraag of ze nog meer informatie wenst. Ze zou eigenlijk moeten vragen waarom Chelsea nooit dat verlossende woordje te horen kreeg. Misschien waakt ze wel over haar, en heeft ze de hoedende rol die Lisa nooit vervuld heeft overgenomen. Haar eerste straf is dat ze blijft leven, haar tweede vermoedelijk dat ze cliché-achtig gelukkig gaat worden.