#453 De kracht van Chelsea
Als Lisa de eerste passen in het gebouw zet, voelt het weer alsof ze zich volledig overgeeft. Bij kleine Chelsea was het als toeschouwer, nu als lijdend voorwerp. Maar eigenlijk is het hetzelfde. Je eigen wil is in de kiem gesmoord, en je bent overgeleverd aan de grillen van het ziek zijn voorzien van de bijbehorende cultuur; symptomen, behandelingen, apparaten, deskundigen met hun eigen jargon.
Wanneer ze het kraampje nadert ziet ze een meisje van een jaar of zes gulzig likkend aan een waterijsje. Ze lijkt op Chelsea, zoals alle meisjes van die leeftijd op haar lijken. De uitroep van vreugde als er na de operatie een ijsje uitgekozen mag worden. Het onschuldige, kinderlijk naïeve, dat nog niet weet dat al die operatie-uren niks hebben uitgehaald. De aanmoedigende glimlach van de medewerkster, die er nu ook is wanneer Lisa een ijsje bestelt. Ze likt, zuigt en neemt zelfs happen van het raketijsje, maar het enige wat ze voelt is het bevriezen van haar tong. Lisa bezit niet de kracht en fantasierijkheid van kleine Chelsea, die zo goed dat momentje van onbezonnenheid wist te creëren.
Een verdieping hoger bevindt zich een aaneenschakeling van deja-vu's. Terwijl ze de traptreden nadert, hoopt Lisa even dat de verdieping verdwijnt. Als ze boven is speuren haar ogen al naar de juiste kamer. 1.14, het nummer dat in de keuken op het prikbord stond, voorzien van een plattegrond. Als ze voor de gesloten deur van de kamer staat, voelt het alsof ze naar binnengezogen wordt. Het lijkt alsof Chelsea weer haar naam roept. Ze had het benauwd, ze had pijn, eten ging niet goed. Of allemaal tegelijk. Altijd was ze praatgraag, nu hadden tumoren haar stem overgenomen. De verpleegster die voor haar sprak en zei dat het niet goed ging. Het steeds herhalende gaat-niet-goed scenario alsof kleine Chelsea figureerde in de film Groundhog Day. Zondevoeding, slangetjes, nog meer morfine. Van chaos, paniek en stress naar een ijzingwekkende, gelaten stilte.
Het lijkt alsof ze als een spook rondzweeft richting de spreekkamer van de deskundige. In de wachtkamer lijken enkel zombies te zitten, die in haar richting staren. Alleen dokter Mansen die haar naar binnen roept, lijkt nog iets van menselijke eigenschappen te hebben.
'Ik denk dat ik goed nieuws voor je ga hebben.' Haar stem is laag, en ze benadrukt vrijwel elk woord dat ze zegt. Haar blik een vleugje empathisch, maar heel wat meer vleugjes zakelijk.
'Ik geloof niet dat dat bestaat in mijn situatie.'
De jonge dokter trekt een wenkbrauw op. Lisa is een moeilijk geval, die niet volgens het protocol reageert op mogelijk positief nieuws. En dus verdient dat, volgens datzelfde protocol, een afkeurenswaardige blik.
'Je scan is volledig schoon. Dat betekent dat je kankervrij bent, Lisa.'
Lisa schudt gauw het hoofd op de standaardvraag of ze nog meer informatie wenst. Ze zou eigenlijk moeten vragen waarom Chelsea nooit dat verlossende woordje te horen kreeg. Misschien waakt ze wel over haar, en heeft ze de hoedende rol die Lisa nooit vervuld heeft overgenomen. Haar eerste straf is dat ze blijft leven, haar tweede vermoedelijk dat ze cliché-achtig gelukkig gaat worden.
Mooi beschreven hoe een…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Mooi beschreven hoe een zelfde (martelgang door een) gebouw, gevoelens van rouw laat zien bij de HP.
Wanneer ze het kraampje nadert ziet ze een meisje van een jaar of zes gulzig likkend aan een waterijsje. >> er mag een komma na nadert
maar het enige wat ze voelt is het bevriezen van haar tong. >> er mag een komma na voelt
Het steeds herhalende gaat-niet-goed scenario alsof kleine Chelsea figureerde in de film Groundhog Day. >> er mag een komma voor alsof
Zondevoeding, > Sondevoeding
Dan is er voor mij een verwarrend stukje. Ze staat voor de deur van de dokter en even laten zweeft ze rond richting de deur van de dokter.
Haar stem is laag, en ze benadrukt vrijwel elk woord dat ze zegt. >> de komma voor en mag weg
Misschien waakt ze wel over haar, en heeft ze de hoedende rol die Lisa nooit vervuld heeft overgenomen. >> ook hier mag de komma voor en weg
Na het lezen heb ik alleen nog de vraag wat Chelsea en Lisa van elkaar zijn, dat is me niet duidelijk geworden. Misschien hoeft dat ook wel niet, maar ik vind het jammer dat het niet uit het verhaal naar voren komt (of ik moet iets gemist hebben natuurlijk)
Ik sluit me aan bij…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Ik sluit me aan bij SchrijfDeb. Daarnaast denk ik dat wat meer dialoog het iets prettiger leesbaar maakt, bijvoorbeeld bij: 'De verpleegster die voor haar sprak en zei dat het niet goed ging.' wat mij betreft laat je het de verpleegster 'gewoon' zeggen. Zo zitten er meer van dit soort momenten in je verhaal.
Ik zie de relatie tussen Lisa en Chelsea ook niet echt. Als je die duidelijker maakt, denk ik dat ik als lezer dichter bij de rouw van de hoofdpersoon kan komen. Dat zou je verhaal sterker maken.
O ja, hoewel de toediening…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
O ja, hoewel de toediening op deze wijze vaak wel zonde is, schrijf je sondevoeding.
Dag Virtuoso, Bedankt voor…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Dag Virtuoso,
Bedankt voor je verhaal. Voor mij gaat het iets minder over rouw en meer over een gevoel van onrecht. Ook zou ik de tekst iets actiever maken door meer handelingen en dialoogzinnen toe te voegen.
Ik sluit me aan bij SchrijfDeb, ik ben ook erg benieuwd wat Lisa en Chelsea van elkaar zijn.
Ergens mis ik ook wat spanning in het verhaal. Dit verhaal kán interessant zijn, maar ik mis een confrontatie met de hoofdpersoon.
@Schrijfdeb Dankjewel voor…
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
@Schrijfdeb
Dankjewel voor het lezen en ook de taalaanmerkingen, zeker relevant. Ook wel terecht dat je hier de relatie noemt, zat aan een moeder-dochter relatie te denken. In ieder geval een hechte relatie.
HP staat eerst voor behandelkamer waar dochter lag, en loopt (zweeft) vervolgens naar ruimte waar de oncoloog zich bevindt (vandaar de notitie spreekkamer).
@ Hadeke
Dankjewel voor de feedback. Ik snap het idee van dialogen toevoegen, probleem is alleen dat het een flashback is en dan wordt het vrij langdradig...
@ AnnaSaffier
Dank voor je uitgebreide feedback. Verhaal is grotendeels vanuit perspectief van HP geschreven die terugblikt. Vandaar dat het redelijk passief vertelt is. Ik had het actiever kunnen maken, maar dan zou ik het hele idee moeten aanpassen. Ik vond dit passender bij het thema.
Zou kunnen dat het spannender kan, maar snap niet helemaal wat je met confrontatie bedoelt. Die climax zit er nu toch al op het einde?
Hoi Virtuoso, Inderdaad,…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Hoi Virtuoso,
Inderdaad, er zit een climax op het einde. Dat is voor mij het enige moment waarop het echt spannend wordt. Dat mag je wat mij betreft iets meer verweven door het hele verhaal.
Virtuoso, pas na een…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Virtuoso, pas na een herhaald lezen voel ik hoe diepmenselijk en schrijnend dit verhaal is. Misschien omdat ik zelf ooit een toeschouwer was in een soortgelijke situatie, maakt het voor mij totaal niet uit welke relatie er bestaat tussen Lisa en Chelsea. Ik begrijp zelfs niet dat er lezers zijn die hierover struikelen. Over het overleden kind wordt weinig verteld, maar alles staat in de titel. Buiten de 'zondevoeding' en de ontbrekende komma's is dit stukje voor mij 'af'.