Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#453 - Telegram in 1916

Hij is dood. Dood, vier letters, die afzonderlijk van elkaar niets betekenen. Dood, een begrip dat niet bestond. Niks betekent het, totdat je het zelf ondervindt. Hij is weg. Nooit meer zal ik zijn hand op mijn huid voelen. Nooit meer zijn lippen op de mijne. Nooit meer zijn ogen, er nooit meer in verdrinken.
Het komt niet bij mij binnen. Zo iets groot kan niemand bevatten. Vier letters voor een leven dat zoveel meer waard is. Ik voel het niet. Ik heb nog connectie met hem, met zijn geest. Mijn vingers trillen. Het telegram valt op de grond. Levenloos staar ik voor mij uit.
De postbode draait aarzelend, ik merk het niet op.
Hij pakt zijn fiets, stapt op en draait zich nog een keer naar mij. "Sterkte".
Sterkte, wat een onnozel woord. Zeven letters. Zeven letters die je helpen de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Letters maken woorden, woorden maken zinnen. Zinnen een mededeling. Emotie maakt het bijzonder. Emotie maakt het uniek, geeft je troost.
Deze ‘sterkte’ is een routine. Ik heb meer te doen vandaag, zegt hij eigenlijk. Zijn juten tas zit vol telegrammen. Dag in dag uit levert hij ze af. Bij gezinnen, klein en groot. Bij moeders, echtgenoten, kinderen. Niks kan hij er aan doen. Niks heeft hij gedaan. Maar hij moet de pijn brengen. Iedere keer dat hij aanbelt, ruïneert hij een leven. Het hoort bij zijn werk. Hij heeft er niks mee. Misschien heeft zijn buurvrouw haar man en beide zoons verloren, maar hij is er nog. Het is hem gelukt om er aan te ontsnappen. Die van mij niet.
Hij is pijnloos gestorven staat onderaan. Alsof ik niet zie dat dat routine is. Alsof er genoeg morfine is om de pijn van duizenden mannen te verlichten.
Maar ik voel het niet. De connectie tussen onze geesten is er nog. Ik vouw het papier op, prop het in de envelop. Leg de envelop onder de grote vaas. Droog mijn tranen. Ik geloof het niet. Ik zal het met mijn eigen ogen moeten zien, zolang dat niet kan geloof ik het niet. 

Ik ga hem zoeken. Zolang ik voel dat hij leeft, blijf ik zoeken. Het maakt mij niet uit wat anderen van mij denken.

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Maartje, 

Bedankt voor je verhaal. Hier zijn mijn tips.

Korte zinnen kunnen een verhaal spannend en gejaagd maken. Dit verhaal leest ook haastig, maar dat is té extreem voor mij. Ik zou gebruik maken van versnellingen, maar ook vertragingen. Misschien een moment van frustratie (versnellen, korte zinnen) en een moment van verdriet (vertragen, langere zinnen) afwisselen. 

Ook merk ik dat ik me een beetje erger aan de hoofdpersoon. Misschien omdat ze naar mijn idee erg in de slachtofferrol zit, en er vrij weinig met haar gebeurt. Ze heeft commentaar op de postbode en ze zegt zelf dat deze postbode er niets aan kan doen, maar toch erger ik me daar aan. Een zin als: 'Niets betekent het, totdat je het zelf ondervindt', vind ik ook heftig. Kan zij in de hoofden van andere mensen kijken? Er is niets mis met een sterke mening van een hoofdpersonage, maar hier is het niet uitnodigend.

Misschien zou je het laatste stukje meer als leidraad kunnen gebruiken. Het ongeloof, het gevoel dat hij er nog is (hij leeft, zij heeft connectie met zijn geest) zou een mooi thema van het verhaal kunnen zijn.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hallo Maartje, je idee is goed, maar ik denk dat de uitwerking sterker zou kunnen. Nu gebeurt er niet veel, behalve dat de HP nogal hard oordeelt over de postbode. Let op voor inconsequenties:
De postbode draait aarzelend, ik merk het niet op.
Als “ik” het niet opmerkt, kan “ik” het ook niet opschrijven.
Eerst valt het telegram op de grond, daarna vouwt de HP het op.

 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik sluit me aan bij de al gegevens feedback.
De korte zinnen vind ik niet mooi. Als je hier afwisseling in aanbrengt, wordt het beter, denk ik.

De postbode draait aarzelend, ik merk het niet op. > dit klopt niet, als je het niet kan zien, kun je het ook niet beschrijven (want je schrijft je verhaal vanuit de HP)

Verder vind ik het verhaal erg beschrijvend, ik zou meer de emotie die de HP voelt ook willen voelen. Misschien kan de postbode ook wat meer diepte krijgen, hij zal die telegrammen heus niet compleet zonder gevoel brengen?

Lid sinds

1 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik ben zelf ook vaak geneigd korte zinnen te gebruiken en door jouw tekst te lezen, begrijp ik dat het wat gehaast overkomt. Dus ik heb ook iets geleerd :). 

De laatste alinea had ik liever wat uitgebreider gezien. Ik ben het met Anna eens dat dit misschien een mooie leidraad zou kunnen zijn voor je verhaal. Ik ben namelijk wel nieuwsgierig wat ze precies bedoelt etc. 

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Een sterk uitgangspunt, maar ik denk ook dat het nog iets meer uitwerking kan gebruiken om het ook een sterk verhaal te maken. 

Je schrijft: 'Hij is pijnloos gestorven staat onderaan.' op mij komt dat niet over als telegramtaal.

Kortom: een heel goede aanzet tot iets beters.

Lid sinds

5 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Maartje, je trekt me niet echt in de emotie. Misschien zijn het de korte zinnen, de herhaling van woorden. Wat je wil vertellen, kan naar mijn idee sterker. 
 

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor jullie nuttige feedback! 
Het ontbrak mij deze week aan tijd, maar ik ga dit stuk herschrijven en misschien veranderen van perspectief. Misschien komt het door de ogen van de postbode meer uit de verf.

merci