'Toch moeten we het vieren', zegt zijn vader.
Tree voor tree loopt Steven dan de trap af. Iedereen kijkt bedrukt. Er zijn wel cadeautjes, maar er hangen geen slingers. Op het aanrecht staat een traktatiemand voor school. Hij feliciteert zijn broer niet van harte met zijn elfde verjaardag.

'Ik wil niet dat ze doodgaat,' zegt Steven. En in de flarden leeft ze. In de winter, toen ze naast hem bleef fietsen en ze lachten.
'Ze zou levenslang gehandicapt zijn,' zegt zijn vader, die speciaal een dag vrij heeft genomen. De baby begrijpt er nog niks van. Zijn vader ook niet echt.
'Ze moet blijven leven.' Hij zit in zijn pyjama op de bank en huilt weer. Gisteren zwaaide hij haar uit bij het fietsenhok en riep ze: 'Tot morgen, Steven!' Maar 's avonds ging de telefoon. 'Vera ligt in het ziekenhuis.'
Zijn moeder legt een kleed om zijn schouders en geeft anijsmelk. 'Drink maar op,' zegt ze. Ziet zij het verschil tussen een huilend kind en hem? Ze legt hem op bed en hij krult zich op en hij huilt. 

Die avond eet Steven geen hap van de friet bij het feestje. De zon schijnt vergeefs over de schutting naar binnen. In bed hoort hij ouders praten: 'Erg, hè!' Maar niemand weet hoe lief ze hem was. 'Een schedelbasisfractuur.' Dat woord blijft hem haten. 'Nee, ze houden haar in slaap.' 
Hij droomt over takken op zijn hoofd; was hij maar dood. De volgende morgen hebben ze de machine uitgezet die net als hij nog deed alsof ze leefde.

Zijn tranen zijn op en de dag trekt hem mee. Om haar hoofd zit verband. Ze draagt de lichtblauwe trui. De lange rok, de schoenen. Thuis krijgt hij een tekening van zijn broer. De mensen eten blauwe patat. Ze zitten allemaal aan één kant. 'Dit ben jij,' zegt zijn broer. Hij wijst naar een jongen met blauwe tranen. 'Je lievelingskleur.' En de dagen gaan telkens verder, en daarom gaat Steven naar school, want daar is Vera het meest in zijn leven, maar daarover zwijgt hij, want iedereen wil graag dat het goed met hem gaat.

***

'En toch moeten we het vieren', zegt zijn vader.
Tree voor tree loopt Steven dan de trap af. Iedereen kijkt bedrukt. Er zijn wel cadeautjes, maar er hangen geen slingers. Op het aanrecht staat een traktatiemand voor school. Hij feliciteert zijn broer niet van harte met zijn elfde verjaardag.

'Ik wil niet dat ze doodgaat,' zegt Steven.
'Ze zou levenslang gehandicapt zijn,' zegt zijn vader, die speciaal een dag vrij heeft genomen. De baby begrijpt er nog niks van. Zijn vader ook niet echt.
'Ze moet blijven leven,' zegt hij. Hij zit in zijn pyjama op de bank en huilt weer. Zijn moeder legt een kleed om zijn schouders en heeft anijsmelk. 'Drink maar op.' Ziet zij het verschil tussen een huilend kind en hem? Ze legt hem op bed en hij krult zich op en hij huilt.

Aldoor draait Steven de tijd terug, want in de flarden leeft ze nog. Afgelopen winter reden ze naast elkaar en praatten ze, en lachte Vera. Zestien uur geleden zwaaide hij Vera uit bij het fietsenhok en riep ze: 'Tot morgen!' Veertien uur geleden keek hij door het raam naar haar uit, maar was Vera om etenstijd nog steeds niet voorbijgefietst. Hij nam net een hap toen de telefoon ging: 'Vera ligt in het ziekenhuis.' Gisteren was tot die tel een fijne maandag in april geweest, die hij zwijmelend had willen vullen. Lieve woorden over Vera. Een brief om misschien aan haar te geven. Zijn lastige gevoelens in zijn woorden – hij kan goed schrijven.

Die avond eet Steven geen hap van de friet bij het feestje. De zon schijnt vergeefs over de schutting naar binnen. In bed hoort hij ouders praten: 'Erg, hè!' Maar niemand weet hoe lief ze hem was. 'Een schedelbasisfractuur.' Dat woord blijft hem haten. 'Nee, ze houden haar in slaap.' 
Hij droomt over takken op zijn hoofd; was hij maar dood. De volgende morgen hebben ze de machine uitgezet die net als hij nog deed alsof ze leefde.

Zijn tranen zijn op en de dag trekt hem mee. Om haar hoofd zit verband. Ze draagt de lichtblauwe trui. De lange rok, de schoenen. Thuis krijgt hij een tekening van zijn broer. De mensen eten blauwe patat. Ze zitten allemaal aan één kant. 'Dit ben jij,' zegt zijn broer. Hij wijst naar een jongen met blauwe tranen. 'Je lievelingskleur.' En de dagen gaan telkens verder, en daarom gaat Steven naar school, want daar is Vera het meest in zijn leven, maar daarover zwijgt hij, want iedereen wil graag dat het goed met hem gaat.